နွင္းဆီေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ပံုလႊာ(၃)
က်ေနာ့ ျဖတ္သန္းမႈ အစုစုတို႔တြင္ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့တာေလးေတြ ရွိသည္။ ထို တဆစ္ခ်ဳိး ေလးမ်ားတြင္ ေတာ္လွန္သည့္ လိႈင္းနွင့္အတူ စီးေမ်ာ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ ကရင္ျပည္နယ္၊ ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ုပ္ရာ ေက်းလက္ ေဒသမ်ား နွင့္ မိခင္ တပ္မေတာ္ ျမန္မာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) တို့အား နွင္းဆီေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး အျဖစ္ ပဆစ္ကြက္ ေတြလို စပ္ေဖါက္ယွက္ကာ ပံုေဖၚ ဦးမည္။
ငါတို႔ေဒသ၊ ငါတို႔တပ္မေတာ္
ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ နယ္ေျမမွာ ေတာတြင္း ကရင္တိုင္းသား အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကသည့္ေနရာ ေတာင္ႀကိဳ ေတာင္ၾကားထဲတြင္ ေတာင္ေပၚရြာ၊ ေတာင္ေအာက္ရြာ ကိုယ္စီနွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ေတာင္ယာခုတ္ ဒါးမဦးခ် လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနထိုင္ျကသည့္ ေတာင္ေပၚေဒသ ဓေလ့ကို နွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်မိသည္။
နံနက္ မိုးမလင္းမွီ ေျခတံရွည္အိမ္ ေအာက္မွ သင္တိုင္းျဖဴ အကၤ်ီနွင့္ ဝတ္ဆင္ အနားသတ္ထားေသာ ေစးမူဝါး မိန္းကေလး တေယာက္ ပါးေစာင္းတြင္ ဝါးေဆးတံကေလး ကိုက္ၿပီး ေမာင္းေထာင္ေနသည္။ သူမ၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေခါင္းေပါင္းစကေလး ေပါင္းထားသည္။ သူမ၏ နႈတ္ခမ္းအစံုတြင္ေတာ့ နႈတ္ခမ္းနီမ်ား လိမ္းက်ံထားသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ စပါးက်ည္ထဲမွ စပါးမ်ားကို ေနာက္လြယ္ ပလိုင္းနွင့္သဲ့ယူ၍ တေန႔စာ ခ်က္စားရန္ အတြက္ ေမာင္းေထာင္ရသည္မွာ သူတို႔၏ နိစၥဓူဝ အလုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ ေအာ့ေအာ့ အက္အက္နွင့္ ရြံ႔ထိုးေနေသာ နႈတ္သီးခြ်န္ ဝက္မ်ားလည္း ေမြးထားေသးသည္။ သူတို႔၏ လူမ်ဳိးဓေလ့ အေခၚတြင္ ထိုဝက္ကို အပ်ဳိမ ဝက္ (မုကေနာ္အေထာ့္)ဟု သိရသည္။ သင္တိုင္းျဖဴ အပ်ဳိမေလးမ်ား မဂၤလာေဆာင္လွ်င္ ထိုေမြးထားသည့္ ဝက္ကို ေပၚ၍ ေခါင္က်ရည္ နွင့္အတူ ေကြ်းေမြး ဧည့္ခံၾကေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္စ အခ်ိန္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဆက္ဆံေရး အေျခအေနေတြက ဒီထက္ ဆိုးရြားၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္း ဆိုရေသာ္ သူတို႔၏စိတ္ထဲတြင္ ဗမာဆိုလွ်င္ ေခ်းေၾကာက္၊ ေသးေၾကာက္ ေၾကာက္ၾကသည္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ မေမြးခင္ ေခတ္ကာလေတြ တုန္းက ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း ထဲတြင္ ကရင္၊ဗမာ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ေတြတုန္း က ေရးထိုးထားရစ္၍ ကရင္၊ ဗမာ မုန္းတီးေရးမွာ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေမြဆိုးမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ဆီ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွ ေတာ္လွန္ၾကမည္ဟု ေရာက္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ကာလ မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဗမာစကားေျပာသူ မွန္သမွ် သူတို႔ေတြ ဗမာဟု သူတို႔ေတြ ထင္ျမင္ပံုရၾကသည္။
သူတို႔ရြာမ်ားကို ယခင့္ ယခင္က ရန္သူအစိုးရ စစ္တပ္မ်ားမွ ကရင္ ေတာင္ေပၚရြာမ်ားေန တိုင္းရင္းသား မ်ားကို ကရင္သူပုန္ အမ်ဳိးေတြဟုဆိုကာ ေယာက္်ားဆိုလွ်င္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္ၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကရင္ အမ်ဳိးသမီးဆိုလွ်င္ သားမယား ျပဳက်င့္မႈမ်ားေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕မွာ ဘဝေတြ နစ္မြန္း ဆံုးရံႈးခဲ့ ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ကရင္ စကားအရဆိုလွ်င္ ပေရာ္(ဗမာ)ဆိုသည့္ အသံၾကားလွ်င္ ေနာက္လြယ္ ပုလိုင္းလြယ္ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ တျပင္ျပင္ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသူတို႔ ရြာထဲေတြထဲတြင္ သူတို႔နွင့္အတူ တမိသားစုတည္း ျဖစ္ေအာင္ နယ္ေျမခံ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားနွင့္ ကာလ အေတာ္ၾကာၾကာ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ ရပ္တည္၍တည္ေဆာက္ ယူၾကရသည္။ သူတို႔လည္း လူသားေတြပဲ မဟုတ္လား ? ေနာင္ေတာ့လည္း သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို သံေယာဇဉ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ပေရာ္(ဗမာ)ေတြဟု မေခၚေတာ့ပဲ က်ဳိဖိုး (ေက်ာင္းသားေလးေတြ) ဟု အမ်ားစုက ေခၚေဝၚ လာခဲ့ၾကသည္။
ရင္နင့္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ေတြ႔ရသည္၊ အိမ္တအိမ္တြင္ ကရင္ မိခင္တဦးက ဂ်ီးက်ေနေသာ သူ၏ သားငယ္ကေလး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနရာ မိခင္လုပ္သူက အမ်ဳိးမ်ဳိးေခ်ာ့ျမဴေသာ္လည္း ကေလးက အငိုရပ္မသြား။ ေနာက္ဆံုး မိခင္ျဖစ္သူမွ “ပေရာ္ဟဲ့ေထာ္လီး(ဗမာလာျပီ၊ ဗမာလာၿပီ)” ဆိုလိုက္ေတာ့မွ ကေလးလည္း ခ်က္ခ်င္း အငိုရပ္သြားတာ ကိုယ္ေတြ႔မို႔ ေတြ႔ရ၍ အံ့ဩျခင့္မက တုန္လႈပ္ျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ေတြ၏ အရိ္ပ္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည့္ ေတာင္ေပၚေန တိုင္းရင္သားမ်ားကို စစ္တပ္သည္ လူလူျခင္း သနားညွာတာစိတ္၊ ကင္းမဲ့စြာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပုမႈေၾကာင့္ သူတို႔၏ အမွတ္တမဲ့ေလးမ်ားသည္ အစဉ္အဆက္ ထာဝရျဖစ္လာၾကရသည္မွာ အမိျပည္ေထာင္စု အတြက္ အလားအလာ မေကာင္းေတာ့ေပ။
အသက္ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တဦး လက္ထဲတြင္ ေတာင္ယာ သခြားသီး တလံုးကို မုန္႔၊ ပဲ၊ သားေရစာ ေအာက္ေမ့၍လား မေျပာတတ္။ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေနသည္ႀကံဳဖူး၍ ထိုသို႔ ေအာက္က်၊ ေနာက္ၾက ျဖစ္ရမႈမ်ားကို စိတ္ထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိတ္၍ ငိုခဲ့ရဖူးသည္။ ေတာင္ေပၚရြာမ်ားတြင္ ေဈးဆိုင္မ်ား မရွိတတ္၊ လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရး အေတာ္ခက္သည့္ ေဒသမ်ားျဖစ္သည္။ ေတာင္ယာထြက္ သီးနွံမ်ားကို ၿမိဳ႕ေပၚတက္၍ ဆားနွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဝတ္အစားျဖင့္ လည္းေကာင္း လဲလွယ္ၿပီး သူတို႔၏ ေတာင္ေပၚရြာေလးေတြကို ရိကၡာကိုယ္စီျဖင့္ အစုလိုက္ ျပန္လာတတ္ျကသည္။ ေတာင္ေပၚ ရြာအဝင္မ်ားတြင္ ဝါးဘိုး ဝါးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကာရံ ထားတတ္ၾကသည္။ ရြာသို႔ဝင္လွ်င္ ေဘးတဘက္ တခ်က္တြင္ စီစီရီရီ ေဆာက္ထားေသာ ဝါးအိမ္မ်ားကို ေတြ႔ရမည္။ ရြာအလယ္တြင္ ေဘာ္လီေဘာကြင္းကို ေတြ႔ရမည္။ ရြာထိပ္အစြန္ ေထာင့္နားမ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း တေက်ာင္း ေတြ႔ရမည္။
ခရစ္ယာန္ အမ်ားဆံုး ကိုးကြယ္ၾကသည့္ ရြာမ်ားတြင္-တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဘုရားေက်ာင္း တက္ၾကရသည္။ ခေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ဆန္းေဒးစကူးလ္ ရွိသည္။ သင္တိုင္းျဖဴ ေစးမူဝါးတို႔ ကေတာ့ ရွည္လွ်ားႏြဲ႕ေႏွာင္းသည့္ ဆံႏြယ္ေတြကို ဖားလွ်ားခ်ျပီး လက္တဘက္တြင္ ခရစ္ယာန္ က်မ္းစာအုပ္ကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ကာ ဘုရားေက်ာင္း သြားျကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တည္းခိုသည့္ အိမ္ရွင္မွ သူတို႔ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္း အတူတက္ဖို႔ ေခၚတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္တို႔ လိုက္သြားတတ္သည္။ ပိုက္ဆံအေႀကြ (သို့) ေငြစကၠဴ အသစ္တက်ပ္စီ ေပးထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ဝတ္ျပုသည့္အခါ အလႉေတာ္ေငြ ေကာက္ခံသည့္ ဓမၼအမႈေဆာင္မွ တေယာက္ျခင္းဆီသို႔ ပိတ္ျဖဴနွင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ေငြထည့္ ကေတာ့ခြ်န္ အိပ္ကေလးနွင့္ အလႉခံေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေငြစကၠဴမ်ား ထည့္လႉလိုက္သည့္ အခါ “ဘုရားသခင္ ထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ပါေစ”-လို႔ ခ်ီးမြန္း ေထာပနာ ဆုမြန္ေကာင္း ေပးၾကသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ က်ေနာ့ ရင္တြင္ ပီတိ ျဖစ္မိသည္။
အေတြးတခု ျဖတ္ကနဲ ဝင္ေရာက္လာသည္မွာ ဘာသာတရား ဆိုသည္မွာ ေကာင္းမြန္သည့္ သမၼာတရား မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ တေယာက္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကိုလည္း ဝတ္ျပဳခြင့္ ရသည္။ သူတို႔၏ ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲမႈ ဘာသာ ဓေလ့ကို ေလးစားသမႈ ျဖစ္မိ၏။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ အနီးအနားမ်ားတြင္ အထူးသျဖင့္ ယခုလို ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းသည့္ ရြာမ်ားတြင္ ထိုလူထုနွင့္ တသားတည္း ျဖစ္တည္ေရး ကိစၥ၌ ဤ ဘာသာတရားသည္လည္း အေၾကာင့္အခ်က္ တခုအျဖစ္ ပါဝင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္မ်ားဆိုလွ်င္ ခရစ္ယာန္ဘာသာနွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဓမၼသစ္၊ ဓမၼေဟာင္း က်မ္းစာမ်ားကိုပါ မွတ္သားဖြယ္ အပိုဒ္မ်ားကို ဖတ္မွတ္ေလ့လာျပီး ထိုေဒသရွိ ဘာသာေရး ဓမၼဆရာမ်ားနွင့္ ဘာသာေရး အေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ တစစ စည္းရံုးမႈ ျပဳရ ေနရေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူထုမွာ သူတို႔၏ ဘာသာတရား၊ ယဉ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ားကို ရင္ဖြင့္ ေဆြးေႏြးလာသည္။ တမိသားစုတည္း သဖြယ္ အစစအရာရာ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ား အျပင္ အေရးႀကံဳ လာခဲ့လွ်င္လည္း သူတို႔ပဲ က်ေနာ္တို႔၏ အသက္ေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ့ပါလား ? ဟု ျမင္ေယာင္ရင္း တိုင္းရင္းသား လူထု၏ ေက်းလက္ ေစတနာေတြကို အတိတ္ဒိုင္ယာရီလို ပါးပါးလွပ္လွပ္ေလး ဖြင့္ၾကည့္ ေနမိေတာ့သည္။
၁၉၉၄-၉၅ခုနွစ္ အစပိုင္း ကာလ၊ အေျခအေန တခ်ဳိ႕။
ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး(မ.က.ဒ.တ)၏ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္မွာ ဒါးဂြင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဒါးဂြင္သည္ ယခင္က ရန္သူအေျချပဳ တပ္စြဲထားေသာ ေနရာေဟာင္း၊ ထိုေနရာေဟာင္း၌ က်ေနာ္တို႔ တပ္စခန္းမ်ား အေျချပဳရသည္။ ဥသုထ အထက္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ စေရာက္၍လား မသိ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းေဘးတြင္ မ.က.ဒ.တ ဗဟိုသင္တန္းေက်ာင္း တခုရွိသည္ ထိုသင္တန္းေက်ာင္း ေဘးတြင္ (၂၁၂)တပ္ရင္း ရွိသည္။ ဒါးဂြင္ကို အမည္ေျပာင္းၿပီး ေဒါင္းဂြင္ဟု အမည္အသစ္ ေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။ ေဒါင္းဂြင္၌ အေျခခ်ေနထိုင္စဉ္ အေျခခံ စစ္ပညာသင္တန္း အမွတ္စဉ္ (၁/၉၄) ကို ဖြင့္လွစ္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသင္တန္းသည္ မ.က.ဒ.တ ဗဟိုမွ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္း အမွတ္စဉ္(၁) ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ တပ္ရင္း၌ သင္တန္းတက္ခဲ့ရ၍ အပတ္စဉ္ မရွိခဲ့ပါ။
ေနာက္တျကိမ္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔မွ (၁/၉၄) ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းေပးရန္ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းမ်ားမွ ရဲေဘာ္ တေယာက္စီ ဆင့္ေခၚသည္။ ထိုသင္တန္းသို႔ (၁ဝ)တန္းေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ (၈)တန္း၊ (၉)တန္း၊ စတဲ့ အေျခခံပညာ ရွိသည့္ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ရမည္ဟု ခြ်င္းခ်က္ပါရွိသည္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးမွ က်ေနာ့္အား ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းတက္ရန္ ေဆြးေႏြးလာသည္။ ဆက္သြယ္ေရး ဘာသာရပ္၏ အေရးျကီးပံုကို စိတ္ဝင္စားျပီး ယခုဖြင့္လွစ္မည့္ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကို က်ေနာ္ တက္ေရာက္မည္ဟု ကတိေပး လိုက္သည္။ တပ္ေရးဗိုလ္ျကီးမွ က်ေနာ္အား မ.က.ဒ.တ ဥကၠဌထံ ေခၚသြားျပီး ဥကၠဌနွင့္ ေတြ႔ဆံုေစခဲ့ျပီး၊ သူက ဥကၠဌ က်ေနာ္ တပ္ရင္း(၂၁ဝ)က ဆက္သြယ္ေရး ရဲေဘာ္အျဖစ္ ဒီရဲေဘာ္ကို စာရင္း ေပးသြင္းပါတယ္ဟု သတင္းပို႔သည္။ မၾကာခင္ တပ္ရင္းသို႔ ျပန္၍ ဘားတိုက္တြင္ က်ေနာ့္ အဝတ္အစား(၂)စံုနွင့္ မုဒံုေစာင္တထည္ကို ၾကြတ္ၾကြတ္ အိပ္ထဲထည့္ၿပီး၊ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ သင္တန္းသား အျဖစ္ သြားေရာက္ စခန္းဝင္ ရပါေတာ့သည္။
ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းသား စုစုေပါင္း(၁၂)ဦးခန္႔ ရွိမည္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။ သင္တန္း ရဲေဘာ္မ်ားမွာ တပ္ရင္း အသီးသီးမွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾက၍ တဦးအေၾကာင္း တဦး မသိၾကရေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပာဆို ၾကရာတြင္ မာနေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိတတ္ၾကသည္။ သင္တန္း ႀကီးၾကပ္သူမွ သင္တန္းသားမ်ား ခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္ၾကရန္၊ တေန႔တာ လုပ္ငန္း အစီအစဉ္ ဇယားမ်ား ဆြဲေပးသည္။ သင္တန္းသား မ်ားကို ကသ(ေက်ာင္းသား) နံပါတ္မ်ား ကိုယ္စီ ထုတ္ေပးသည္။ အုပ္စု တအုပ္စုတြင္ အလွည့္က် ေခါင္းေဆာင္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ သင္တန္း၏ က.သ နံပါတ္မ်ား ေပးရာတြင္ က်ေနာ္၏ နံပါတ္မွာ(၄) ျဖစ္သည္။ အလွည့္က် အုပ္စု ေန႔စဉ္၌ မိမိတာဝန္က်ရာ လုပ္ငန္းစဉ္မ်ားမွာ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ ထ၍ ဝီဆယ္မႈတ္ ျပီး သင္တန္းသားမ်ားကို နိုးရသည္။ ထမင္းခ်က္ တာဝန္က်သူက ထမင္းခ်က္ရန္၊ ထမင္းခ်က္ဖို့ ေရကို သံလြင္ျမစ္ထဲမွ (၅)ဂါလံပံုးျဖင့္ ထမ္းတင္ေရခပ္ ေပးျကရသည္။ နံနက္(၇)နာရီ ထိုးျပီးအခ်ိန္တြင္ သင္တန္းသားမ်ား စားေသာက္ျပီးခ်ိန္ ျဖစ္ရမည္။ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္၌ အဆင္သင့္ မျဖစ္လ်င္ သင္တန္းမႈးမွ ထိုအုပ္စုကို အမွတ္ ျဖတ္သည္။ တာဝန္ မက်ေသးသည့္ အုပ္စုမ်ားမွာ ေပးထားသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ပုရစ္ေအာ္သည့္ အလား ေအာ္ဖတ္ ေလ့က်င့္ေနျကသည္။
သင္တန္းကာလ အခ်ဳိ႕အခ်ိန္မ်ားတြင္ မ.က.ဒ.တ မွ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္၊ စစ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕မွ ႏိုင္ငံေရး အေျခခံ သင္ခန္းစာမ်ား၊ စစ္ဘက္ စာေရးသားနည္းမ်ား၊ ရံုးလုပ္ငန္း အခ်ဳိ႕ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးၾကသည္။ သင္တန္း ၾကားကာလတြင္ သင္တန္းသား အခ်ဳိ႕မွာ ငွက္ဖ်ား ဒါဏ္ကိုအလူး အလဲခံၾကရ၍ သင္ခန္းစာ ေနာက္က်လ်င္ ထိုရဲေဘာ္ကို သင္တန္းသား အခ်င္းခ်င္းမွ လိုက္မွီနိုင္ေအာင္ လက္တြဲ ေခၚေဆာင္ရသည္။ သင္တန္းကာလမွာ (၆)လတာ ၾကာျမွင့္သည္ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလအတြင္း ဆက္သြယ္ေရး ဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း မ်ားကို မနည္းမွီေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရသည္။
ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းဆင္းပြဲကို ၁၉၉၄ခုနွစ္၊ ဇူလိုင္လမွာ ဆင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္း ဆင္းခ်ိန္မွစျပီး မိခင္တပ္ရင္းမ်ား၌ အခ်ိန္ျပည့္တာဝန္ မထမ္းေဆာင္ နိုင္ေတာ့ပဲ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔၌ ေရဒီယို ေအာ္ပေရတာ ရဲေဘာ္အျဖစ္ စတင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ လုပ္ငန္းမ်ားကို စက္ခန္းထဲတြင္သာ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ရင္း ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔မႉးမွ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ဆြယ္မ်ားတြင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရန္ အမိန္႔စာမ်ား က်လာပါသည္။ က်ေနာ္ တာဝန္က်သည့္ တပ္ဆြယ္မွာ တပ္ဆြယ္(၂)တြင္ ျဖစ္သည္။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားမွာ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ဆြယ္မ်ားသို႔ ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ခရီးထြက္ခါနီး ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ဌာနခ်ဳပ္ လဘက္ရည္ဆိုင္၌ လဘက္ရည္မွာ ေသာက္ၾကျပီး မၾကာမီ ကမ္းေဘးသို႔ ထိုးစိုက္လာေသာ စက္ေလွေပၚသို႔ကိုယ္စီ တက္သြားၾကျပီး တာဝန္က်ရာ ေနရာသို႔ နႈတ္ဆက္လက္ျပျပီး သြားေရာက္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။
က်ေနာ္ တာဝန္က်သည့္ ေနရာမွာ ေကအန္ယူ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီး တည္ရွိရာ မာနယ္ပုေလာတြင္ ျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ႀကီး အနီးတြင္ ေလာကြားလူရံုး ရွိသည္။ ထိုရံုးမွာ မ.က.ဒ.တ၏ မဟာမိတ္ ဆက္ဆံေရး ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရံုးခြဲျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာတြင္ တာဝန္က်စဉ္ ထိုအခ်ိန္က ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးမွ က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ တိုင္းရင္းသား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ က်င္းပခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ုပ္သည္ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီး ရံုးအသီးသီး ႏွင့္ စံနစ္က်စြာ တည္ရွိ၍ ၿမိဳ႔ငယ္ေလး တခုအလား ျဖစ္တည္ေနသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေမးတင္ထားသည့္ မာနယ္ပုေလာမွာ မိုးမခအပင္မ်ား ေဝေဝဆာဆာလွသလို သံလြင္ကလည္း စိမ္းျမၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းေနသည္။ နွစ္စဉ္ ကရင္ အမ်ဳိးသားေန႔ကို ထိုဌာနခ်ဳပ္တြင္ စည္ကား သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပၾကသည္။ တဘက္က ကရင္ အမ်ဳိးသားေန႔ က်င္းပေနသလို ထြီပါဝီက်ဳိး ခံစစ္ ေတာင္ေၾကာမ်ားတြင္ ရန္သူႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြမွာလည္း တိုက္ပြဲက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ဤသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ရံုးအေရွ့မွ မၾကာခဏ ျဖတ္သြားေသာ စက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ လက္နက္ အျပည့္အစံုျဖင့္ ပုဝါနီမ်ား ေဝွ႔ယမ္း၍ နႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက သက္ေသထူ ေနၾကသည္။
ထိုစဉ္ပအိုဝ့္ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစု တစုမွ စစ္ပူေနသည့္ မာနယ္ပုေလာမွ ၎တို႔ တပ္ျပန္နႈတ္ျပီး ခရီးထြက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ရံုးေရွ့တြင္ စုရံုး ေရာက္ရွိေနတာ ေတြ႔ရသည္။ မၾကာမီ ၎တို႔အထဲမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္ တူသူမွ က်ေနာ့္အား နႈတ္ဆက္သည္က စဉ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ေယာက္ဖ ေရ နႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ … ကြာ၊ ကံမကုန္ယင္ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံု ၾကေသးတာေပါ့-ဟု နႈတ္ဆက္ျပီး သူတို႔အလံကို ေလွဦးထိပ္တြင္ ေထာင္၍ ပအိုဝ့္ ဝတ္စံုကိုယ္စီ၊ ေခါင္းေပါင္းကိုယ္စီႏွင့္ စက္ေလွထြက္ ခြာသြားတာကို အသက္မပါပဲ လက္က နႈတ္ဆက္ေနပံုက သူတို႔ကို ထိုစဉ္က ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ? ဟု စဉ္းစားရ ခက္ေနခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ထို နႈတ္ဆက္သြားေသာ ပအိုဝ့္ ေခါင္းေဆာင္ကို မ.က.ဒ.တ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေမးလိုက္ခ်င္သည္ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ျပီး၊ သတ္ကြင္းထဲ ဝင္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားၾကသည္ဟု ထင္ေသာ တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္းအခ်ဳိ႔အဖြဲ႔၏ ကံၾကမၼာမ်ားမွာ ………။
ယခုအခါ ျပည္သူကို မ်က္နွာလြဲမိ၍ စစ္အာဏာရွင္ ထံပါး အသက္ငင္ေနၾကရျပီ မဟုတ္ပါေလာ။
က်ည္ေဝၿဖိဳး
က်ေနာ့ ျဖတ္သန္းမႈ အစုစုတို႔တြင္ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့တာေလးေတြ ရွိသည္။ ထို တဆစ္ခ်ဳိး ေလးမ်ားတြင္ ေတာ္လွန္သည့္ လိႈင္းနွင့္အတူ စီးေမ်ာ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ ကရင္ျပည္နယ္၊ ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ုပ္ရာ ေက်းလက္ ေဒသမ်ား နွင့္ မိခင္ တပ္မေတာ္ ျမန္မာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) တို့အား နွင္းဆီေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး အျဖစ္ ပဆစ္ကြက္ ေတြလို စပ္ေဖါက္ယွက္ကာ ပံုေဖၚ ဦးမည္။
ငါတို႔ေဒသ၊ ငါတို႔တပ္မေတာ္
ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ နယ္ေျမမွာ ေတာတြင္း ကရင္တိုင္းသား အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကသည့္ေနရာ ေတာင္ႀကိဳ ေတာင္ၾကားထဲတြင္ ေတာင္ေပၚရြာ၊ ေတာင္ေအာက္ရြာ ကိုယ္စီနွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ေတာင္ယာခုတ္ ဒါးမဦးခ် လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနထိုင္ျကသည့္ ေတာင္ေပၚေဒသ ဓေလ့ကို နွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်မိသည္။
နံနက္ မိုးမလင္းမွီ ေျခတံရွည္အိမ္ ေအာက္မွ သင္တိုင္းျဖဴ အကၤ်ီနွင့္ ဝတ္ဆင္ အနားသတ္ထားေသာ ေစးမူဝါး မိန္းကေလး တေယာက္ ပါးေစာင္းတြင္ ဝါးေဆးတံကေလး ကိုက္ၿပီး ေမာင္းေထာင္ေနသည္။ သူမ၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေခါင္းေပါင္းစကေလး ေပါင္းထားသည္။ သူမ၏ နႈတ္ခမ္းအစံုတြင္ေတာ့ နႈတ္ခမ္းနီမ်ား လိမ္းက်ံထားသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ စပါးက်ည္ထဲမွ စပါးမ်ားကို ေနာက္လြယ္ ပလိုင္းနွင့္သဲ့ယူ၍ တေန႔စာ ခ်က္စားရန္ အတြက္ ေမာင္းေထာင္ရသည္မွာ သူတို႔၏ နိစၥဓူဝ အလုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ ေအာ့ေအာ့ အက္အက္နွင့္ ရြံ႔ထိုးေနေသာ နႈတ္သီးခြ်န္ ဝက္မ်ားလည္း ေမြးထားေသးသည္။ သူတို႔၏ လူမ်ဳိးဓေလ့ အေခၚတြင္ ထိုဝက္ကို အပ်ဳိမ ဝက္ (မုကေနာ္အေထာ့္)ဟု သိရသည္။ သင္တိုင္းျဖဴ အပ်ဳိမေလးမ်ား မဂၤလာေဆာင္လွ်င္ ထိုေမြးထားသည့္ ဝက္ကို ေပၚ၍ ေခါင္က်ရည္ နွင့္အတူ ေကြ်းေမြး ဧည့္ခံၾကေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္စ အခ်ိန္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဆက္ဆံေရး အေျခအေနေတြက ဒီထက္ ဆိုးရြားၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္း ဆိုရေသာ္ သူတို႔၏စိတ္ထဲတြင္ ဗမာဆိုလွ်င္ ေခ်းေၾကာက္၊ ေသးေၾကာက္ ေၾကာက္ၾကသည္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ မေမြးခင္ ေခတ္ကာလေတြ တုန္းက ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း ထဲတြင္ ကရင္၊ဗမာ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ေတြတုန္း က ေရးထိုးထားရစ္၍ ကရင္၊ ဗမာ မုန္းတီးေရးမွာ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေမြဆိုးမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ဆီ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွ ေတာ္လွန္ၾကမည္ဟု ေရာက္လာၾကသည့္ အခ်ိန္ကာလ မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဗမာစကားေျပာသူ မွန္သမွ် သူတို႔ေတြ ဗမာဟု သူတို႔ေတြ ထင္ျမင္ပံုရၾကသည္။
သူတို႔ရြာမ်ားကို ယခင့္ ယခင္က ရန္သူအစိုးရ စစ္တပ္မ်ားမွ ကရင္ ေတာင္ေပၚရြာမ်ားေန တိုင္းရင္းသား မ်ားကို ကရင္သူပုန္ အမ်ဳိးေတြဟုဆိုကာ ေယာက္်ားဆိုလွ်င္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္ၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကရင္ အမ်ဳိးသမီးဆိုလွ်င္ သားမယား ျပဳက်င့္မႈမ်ားေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕မွာ ဘဝေတြ နစ္မြန္း ဆံုးရံႈးခဲ့ ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ကရင္ စကားအရဆိုလွ်င္ ပေရာ္(ဗမာ)ဆိုသည့္ အသံၾကားလွ်င္ ေနာက္လြယ္ ပုလိုင္းလြယ္ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ တျပင္ျပင္ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသူတို႔ ရြာထဲေတြထဲတြင္ သူတို႔နွင့္အတူ တမိသားစုတည္း ျဖစ္ေအာင္ နယ္ေျမခံ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားနွင့္ ကာလ အေတာ္ၾကာၾကာ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ ရပ္တည္၍တည္ေဆာက္ ယူၾကရသည္။ သူတို႔လည္း လူသားေတြပဲ မဟုတ္လား ? ေနာင္ေတာ့လည္း သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို သံေယာဇဉ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ပေရာ္(ဗမာ)ေတြဟု မေခၚေတာ့ပဲ က်ဳိဖိုး (ေက်ာင္းသားေလးေတြ) ဟု အမ်ားစုက ေခၚေဝၚ လာခဲ့ၾကသည္။
ရင္နင့္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ေတြ႔ရသည္၊ အိမ္တအိမ္တြင္ ကရင္ မိခင္တဦးက ဂ်ီးက်ေနေသာ သူ၏ သားငယ္ကေလး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနရာ မိခင္လုပ္သူက အမ်ဳိးမ်ဳိးေခ်ာ့ျမဴေသာ္လည္း ကေလးက အငိုရပ္မသြား။ ေနာက္ဆံုး မိခင္ျဖစ္သူမွ “ပေရာ္ဟဲ့ေထာ္လီး(ဗမာလာျပီ၊ ဗမာလာၿပီ)” ဆိုလိုက္ေတာ့မွ ကေလးလည္း ခ်က္ခ်င္း အငိုရပ္သြားတာ ကိုယ္ေတြ႔မို႔ ေတြ႔ရ၍ အံ့ဩျခင့္မက တုန္လႈပ္ျခင္း ႀကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ေတြ၏ အရိ္ပ္မွာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသည့္ ေတာင္ေပၚေန တိုင္းရင္သားမ်ားကို စစ္တပ္သည္ လူလူျခင္း သနားညွာတာစိတ္၊ ကင္းမဲ့စြာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ကလူ ျပုမႈေၾကာင့္ သူတို႔၏ အမွတ္တမဲ့ေလးမ်ားသည္ အစဉ္အဆက္ ထာဝရျဖစ္လာၾကရသည္မွာ အမိျပည္ေထာင္စု အတြက္ အလားအလာ မေကာင္းေတာ့ေပ။
အသက္ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တဦး လက္ထဲတြင္ ေတာင္ယာ သခြားသီး တလံုးကို မုန္႔၊ ပဲ၊ သားေရစာ ေအာက္ေမ့၍လား မေျပာတတ္။ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေနသည္ႀကံဳဖူး၍ ထိုသို႔ ေအာက္က်၊ ေနာက္ၾက ျဖစ္ရမႈမ်ားကို စိတ္ထဲတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိတ္၍ ငိုခဲ့ရဖူးသည္။ ေတာင္ေပၚရြာမ်ားတြင္ ေဈးဆိုင္မ်ား မရွိတတ္၊ လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရး အေတာ္ခက္သည့္ ေဒသမ်ားျဖစ္သည္။ ေတာင္ယာထြက္ သီးနွံမ်ားကို ၿမိဳ႕ေပၚတက္၍ ဆားနွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဝတ္အစားျဖင့္ လည္းေကာင္း လဲလွယ္ၿပီး သူတို႔၏ ေတာင္ေပၚရြာေလးေတြကို ရိကၡာကိုယ္စီျဖင့္ အစုလိုက္ ျပန္လာတတ္ျကသည္။ ေတာင္ေပၚ ရြာအဝင္မ်ားတြင္ ဝါးဘိုး ဝါးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကာရံ ထားတတ္ၾကသည္။ ရြာသို႔ဝင္လွ်င္ ေဘးတဘက္ တခ်က္တြင္ စီစီရီရီ ေဆာက္ထားေသာ ဝါးအိမ္မ်ားကို ေတြ႔ရမည္။ ရြာအလယ္တြင္ ေဘာ္လီေဘာကြင္းကို ေတြ႔ရမည္။ ရြာထိပ္အစြန္ ေထာင့္နားမ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း တေက်ာင္း ေတြ႔ရမည္။
ခရစ္ယာန္ အမ်ားဆံုး ကိုးကြယ္ၾကသည့္ ရြာမ်ားတြင္-တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဘုရားေက်ာင္း တက္ၾကရသည္။ ခေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ဆန္းေဒးစကူးလ္ ရွိသည္။ သင္တိုင္းျဖဴ ေစးမူဝါးတို႔ ကေတာ့ ရွည္လွ်ားႏြဲ႕ေႏွာင္းသည့္ ဆံႏြယ္ေတြကို ဖားလွ်ားခ်ျပီး လက္တဘက္တြင္ ခရစ္ယာန္ က်မ္းစာအုပ္ကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ကာ ဘုရားေက်ာင္း သြားျကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တည္းခိုသည့္ အိမ္ရွင္မွ သူတို႔ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္း အတူတက္ဖို႔ ေခၚတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္တို႔ လိုက္သြားတတ္သည္။ ပိုက္ဆံအေႀကြ (သို့) ေငြစကၠဴ အသစ္တက်ပ္စီ ေပးထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ဝတ္ျပုသည့္အခါ အလႉေတာ္ေငြ ေကာက္ခံသည့္ ဓမၼအမႈေဆာင္မွ တေယာက္ျခင္းဆီသို႔ ပိတ္ျဖဴနွင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ေငြထည့္ ကေတာ့ခြ်န္ အိပ္ကေလးနွင့္ အလႉခံေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေငြစကၠဴမ်ား ထည့္လႉလိုက္သည့္ အခါ “ဘုရားသခင္ ထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ပါေစ”-လို႔ ခ်ီးမြန္း ေထာပနာ ဆုမြန္ေကာင္း ေပးၾကသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ က်ေနာ့ ရင္တြင္ ပီတိ ျဖစ္မိသည္။
အေတြးတခု ျဖတ္ကနဲ ဝင္ေရာက္လာသည္မွာ ဘာသာတရား ဆိုသည္မွာ ေကာင္းမြန္သည့္ သမၼာတရား မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ တေယာက္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကိုလည္း ဝတ္ျပဳခြင့္ ရသည္။ သူတို႔၏ ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲမႈ ဘာသာ ဓေလ့ကို ေလးစားသမႈ ျဖစ္မိ၏။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ အနီးအနားမ်ားတြင္ အထူးသျဖင့္ ယခုလို ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းသည့္ ရြာမ်ားတြင္ ထိုလူထုနွင့္ တသားတည္း ျဖစ္တည္ေရး ကိစၥ၌ ဤ ဘာသာတရားသည္လည္း အေၾကာင့္အခ်က္ တခုအျဖစ္ ပါဝင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္မ်ားဆိုလွ်င္ ခရစ္ယာန္ဘာသာနွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဓမၼသစ္၊ ဓမၼေဟာင္း က်မ္းစာမ်ားကိုပါ မွတ္သားဖြယ္ အပိုဒ္မ်ားကို ဖတ္မွတ္ေလ့လာျပီး ထိုေဒသရွိ ဘာသာေရး ဓမၼဆရာမ်ားနွင့္ ဘာသာေရး အေၾကာင္းေဆြးေႏြးရင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ တစစ စည္းရံုးမႈ ျပဳရ ေနရေတာ့သည္။ ထိုအခါ လူထုမွာ သူတို႔၏ ဘာသာတရား၊ ယဉ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ားကို ရင္ဖြင့္ ေဆြးေႏြးလာသည္။ တမိသားစုတည္း သဖြယ္ အစစအရာရာ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ား အျပင္ အေရးႀကံဳ လာခဲ့လွ်င္လည္း သူတို႔ပဲ က်ေနာ္တို႔၏ အသက္ေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ့ပါလား ? ဟု ျမင္ေယာင္ရင္း တိုင္းရင္းသား လူထု၏ ေက်းလက္ ေစတနာေတြကို အတိတ္ဒိုင္ယာရီလို ပါးပါးလွပ္လွပ္ေလး ဖြင့္ၾကည့္ ေနမိေတာ့သည္။
၁၉၉၄-၉၅ခုနွစ္ အစပိုင္း ကာလ၊ အေျခအေန တခ်ဳိ႕။
ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး(မ.က.ဒ.တ)၏ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္မွာ ဒါးဂြင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဒါးဂြင္သည္ ယခင္က ရန္သူအေျချပဳ တပ္စြဲထားေသာ ေနရာေဟာင္း၊ ထိုေနရာေဟာင္း၌ က်ေနာ္တို႔ တပ္စခန္းမ်ား အေျချပဳရသည္။ ဥသုထ အထက္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ စေရာက္၍လား မသိ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းေဘးတြင္ မ.က.ဒ.တ ဗဟိုသင္တန္းေက်ာင္း တခုရွိသည္ ထိုသင္တန္းေက်ာင္း ေဘးတြင္ (၂၁၂)တပ္ရင္း ရွိသည္။ ဒါးဂြင္ကို အမည္ေျပာင္းၿပီး ေဒါင္းဂြင္ဟု အမည္အသစ္ ေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။ ေဒါင္းဂြင္၌ အေျခခ်ေနထိုင္စဉ္ အေျခခံ စစ္ပညာသင္တန္း အမွတ္စဉ္ (၁/၉၄) ကို ဖြင့္လွစ္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသင္တန္းသည္ မ.က.ဒ.တ ဗဟိုမွ စတင္ ဖြင့္လွစ္ေသာ သင္တန္း အမွတ္စဉ္(၁) ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ တပ္ရင္း၌ သင္တန္းတက္ခဲ့ရ၍ အပတ္စဉ္ မရွိခဲ့ပါ။
ေနာက္တျကိမ္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔မွ (၁/၉၄) ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းေပးရန္ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းမ်ားမွ ရဲေဘာ္ တေယာက္စီ ဆင့္ေခၚသည္။ ထိုသင္တန္းသို႔ (၁ဝ)တန္းေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ (၈)တန္း၊ (၉)တန္း၊ စတဲ့ အေျခခံပညာ ရွိသည့္ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ရမည္ဟု ခြ်င္းခ်က္ပါရွိသည္။ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးမွ က်ေနာ့္အား ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းတက္ရန္ ေဆြးေႏြးလာသည္။ ဆက္သြယ္ေရး ဘာသာရပ္၏ အေရးျကီးပံုကို စိတ္ဝင္စားျပီး ယခုဖြင့္လွစ္မည့္ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကို က်ေနာ္ တက္ေရာက္မည္ဟု ကတိေပး လိုက္သည္။ တပ္ေရးဗိုလ္ျကီးမွ က်ေနာ္အား မ.က.ဒ.တ ဥကၠဌထံ ေခၚသြားျပီး ဥကၠဌနွင့္ ေတြ႔ဆံုေစခဲ့ျပီး၊ သူက ဥကၠဌ က်ေနာ္ တပ္ရင္း(၂၁ဝ)က ဆက္သြယ္ေရး ရဲေဘာ္အျဖစ္ ဒီရဲေဘာ္ကို စာရင္း ေပးသြင္းပါတယ္ဟု သတင္းပို႔သည္။ မၾကာခင္ တပ္ရင္းသို႔ ျပန္၍ ဘားတိုက္တြင္ က်ေနာ့္ အဝတ္အစား(၂)စံုနွင့္ မုဒံုေစာင္တထည္ကို ၾကြတ္ၾကြတ္ အိပ္ထဲထည့္ၿပီး၊ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ သင္တန္းသား အျဖစ္ သြားေရာက္ စခန္းဝင္ ရပါေတာ့သည္။
ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းသား စုစုေပါင္း(၁၂)ဦးခန္႔ ရွိမည္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။ သင္တန္း ရဲေဘာ္မ်ားမွာ တပ္ရင္း အသီးသီးမွ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾက၍ တဦးအေၾကာင္း တဦး မသိၾကရေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပာဆို ၾကရာတြင္ မာနေလးေတြ ကိုယ္စီ ရွိတတ္ၾကသည္။ သင္တန္း ႀကီးၾကပ္သူမွ သင္တန္းသားမ်ား ခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္ၾကရန္၊ တေန႔တာ လုပ္ငန္း အစီအစဉ္ ဇယားမ်ား ဆြဲေပးသည္။ သင္တန္းသား မ်ားကို ကသ(ေက်ာင္းသား) နံပါတ္မ်ား ကိုယ္စီ ထုတ္ေပးသည္။ အုပ္စု တအုပ္စုတြင္ အလွည့္က် ေခါင္းေဆာင္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ သင္တန္း၏ က.သ နံပါတ္မ်ား ေပးရာတြင္ က်ေနာ္၏ နံပါတ္မွာ(၄) ျဖစ္သည္။ အလွည့္က် အုပ္စု ေန႔စဉ္၌ မိမိတာဝန္က်ရာ လုပ္ငန္းစဉ္မ်ားမွာ နံနက္ ေစာေစာတြင္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ ထ၍ ဝီဆယ္မႈတ္ ျပီး သင္တန္းသားမ်ားကို နိုးရသည္။ ထမင္းခ်က္ တာဝန္က်သူက ထမင္းခ်က္ရန္၊ ထမင္းခ်က္ဖို့ ေရကို သံလြင္ျမစ္ထဲမွ (၅)ဂါလံပံုးျဖင့္ ထမ္းတင္ေရခပ္ ေပးျကရသည္။ နံနက္(၇)နာရီ ထိုးျပီးအခ်ိန္တြင္ သင္တန္းသားမ်ား စားေသာက္ျပီးခ်ိန္ ျဖစ္ရမည္။ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္၌ အဆင္သင့္ မျဖစ္လ်င္ သင္တန္းမႈးမွ ထိုအုပ္စုကို အမွတ္ ျဖတ္သည္။ တာဝန္ မက်ေသးသည့္ အုပ္စုမ်ားမွာ ေပးထားသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ပုရစ္ေအာ္သည့္ အလား ေအာ္ဖတ္ ေလ့က်င့္ေနျကသည္။
သင္တန္းကာလ အခ်ဳိ႕အခ်ိန္မ်ားတြင္ မ.က.ဒ.တ မွ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္၊ စစ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕မွ ႏိုင္ငံေရး အေျခခံ သင္ခန္းစာမ်ား၊ စစ္ဘက္ စာေရးသားနည္းမ်ား၊ ရံုးလုပ္ငန္း အခ်ဳိ႕ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ေပးၾကသည္။ သင္တန္း ၾကားကာလတြင္ သင္တန္းသား အခ်ဳိ႕မွာ ငွက္ဖ်ား ဒါဏ္ကိုအလူး အလဲခံၾကရ၍ သင္ခန္းစာ ေနာက္က်လ်င္ ထိုရဲေဘာ္ကို သင္တန္းသား အခ်င္းခ်င္းမွ လိုက္မွီနိုင္ေအာင္ လက္တြဲ ေခၚေဆာင္ရသည္။ သင္တန္းကာလမွာ (၆)လတာ ၾကာျမွင့္သည္ ျဖစ္သည္။ ထိုကာလအတြင္း ဆက္သြယ္ေရး ဆိုင္ရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း မ်ားကို မနည္းမွီေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရသည္။
ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းဆင္းပြဲကို ၁၉၉၄ခုနွစ္၊ ဇူလိုင္လမွာ ဆင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္း ဆင္းခ်ိန္မွစျပီး မိခင္တပ္ရင္းမ်ား၌ အခ်ိန္ျပည့္တာဝန္ မထမ္းေဆာင္ နိုင္ေတာ့ပဲ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔၌ ေရဒီယို ေအာ္ပေရတာ ရဲေဘာ္အျဖစ္ စတင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ လုပ္ငန္းမ်ားကို စက္ခန္းထဲတြင္သာ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ရင္း ဆက္သြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔မႉးမွ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ဆြယ္မ်ားတြင္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရန္ အမိန္႔စာမ်ား က်လာပါသည္။ က်ေနာ္ တာဝန္က်သည့္ တပ္ဆြယ္မွာ တပ္ဆြယ္(၂)တြင္ ျဖစ္သည္။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားမွာ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ဆြယ္မ်ားသို႔ ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ခရီးထြက္ခါနီး ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ဌာနခ်ဳပ္ လဘက္ရည္ဆိုင္၌ လဘက္ရည္မွာ ေသာက္ၾကျပီး မၾကာမီ ကမ္းေဘးသို႔ ထိုးစိုက္လာေသာ စက္ေလွေပၚသို႔ကိုယ္စီ တက္သြားၾကျပီး တာဝန္က်ရာ ေနရာသို႔ နႈတ္ဆက္လက္ျပျပီး သြားေရာက္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။
က်ေနာ္ တာဝန္က်သည့္ ေနရာမွာ ေကအန္ယူ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ႀကီး တည္ရွိရာ မာနယ္ပုေလာတြင္ ျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ႀကီး အနီးတြင္ ေလာကြားလူရံုး ရွိသည္။ ထိုရံုးမွာ မ.က.ဒ.တ၏ မဟာမိတ္ ဆက္ဆံေရး ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရံုးခြဲျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာတြင္ တာဝန္က်စဉ္ ထိုအခ်ိန္က ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးမွ က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ တိုင္းရင္းသား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ က်င္းပခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ုပ္သည္ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီး ရံုးအသီးသီး ႏွင့္ စံနစ္က်စြာ တည္ရွိ၍ ၿမိဳ႔ငယ္ေလး တခုအလား ျဖစ္တည္ေနသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေမးတင္ထားသည့္ မာနယ္ပုေလာမွာ မိုးမခအပင္မ်ား ေဝေဝဆာဆာလွသလို သံလြင္ကလည္း စိမ္းျမၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းေနသည္။ နွစ္စဉ္ ကရင္ အမ်ဳိးသားေန႔ကို ထိုဌာနခ်ဳပ္တြင္ စည္ကား သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပၾကသည္။ တဘက္က ကရင္ အမ်ဳိးသားေန႔ က်င္းပေနသလို ထြီပါဝီက်ဳိး ခံစစ္ ေတာင္ေၾကာမ်ားတြင္ ရန္သူႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြမွာလည္း တိုက္ပြဲက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ဤသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ရံုးအေရွ့မွ မၾကာခဏ ျဖတ္သြားေသာ စက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ လက္နက္ အျပည့္အစံုျဖင့္ ပုဝါနီမ်ား ေဝွ႔ယမ္း၍ နႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားက သက္ေသထူ ေနၾကသည္။
ထိုစဉ္ပအိုဝ့္ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစု တစုမွ စစ္ပူေနသည့္ မာနယ္ပုေလာမွ ၎တို႔ တပ္ျပန္နႈတ္ျပီး ခရီးထြက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ရံုးေရွ့တြင္ စုရံုး ေရာက္ရွိေနတာ ေတြ႔ရသည္။ မၾကာမီ ၎တို႔အထဲမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္ တူသူမွ က်ေနာ့္အား နႈတ္ဆက္သည္က စဉ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ေယာက္ဖ ေရ နႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ … ကြာ၊ ကံမကုန္ယင္ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံု ၾကေသးတာေပါ့-ဟု နႈတ္ဆက္ျပီး သူတို႔အလံကို ေလွဦးထိပ္တြင္ ေထာင္၍ ပအိုဝ့္ ဝတ္စံုကိုယ္စီ၊ ေခါင္းေပါင္းကိုယ္စီႏွင့္ စက္ေလွထြက္ ခြာသြားတာကို အသက္မပါပဲ လက္က နႈတ္ဆက္ေနပံုက သူတို႔ကို ထိုစဉ္က ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ? ဟု စဉ္းစားရ ခက္ေနခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ထို နႈတ္ဆက္သြားေသာ ပအိုဝ့္ ေခါင္းေဆာင္ကို မ.က.ဒ.တ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေမးလိုက္ခ်င္သည္ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ျပီး၊ သတ္ကြင္းထဲ ဝင္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားၾကသည္ဟု ထင္ေသာ တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္းအခ်ဳိ႔အဖြဲ႔၏ ကံၾကမၼာမ်ားမွာ ………။
ယခုအခါ ျပည္သူကို မ်က္နွာလြဲမိ၍ စစ္အာဏာရွင္ ထံပါး အသက္ငင္ေနၾကရျပီ မဟုတ္ပါေလာ။
က်ည္ေဝၿဖိဳး
