ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း | အဂၤါေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၁၄ နာရီ ၂၆ မိနစ္


ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာကို လူခ်င္းေတြ႔ရေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ရယ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ရယ္ ခြဲမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ (အေဖ) တို႔နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္တဦးအျဖစ္ပဲ ျမင္မိတယ္။ အေဖကိုလည္း သတိရတာနဲ႔ က်ေနာ္ ႐ိုေသစြာ ထိုင္ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ႐ိုးသားမႈကို ေတြ႔ရေတာ့လည္း က်ေနာ္ ေလးစားမိတာအမွန္ပါ။

kz2ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဆီမွာ မၿပီးေသးတဲ့ မိသားစုတာဝန္က က်န္ေနေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ေရးခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္မွာ ေရးသားထားတဲ့ ဦေက်ာ္ၿငိမ္း အေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြက ဘာေၾကာင့္ ျပန္မေရးတာလဲလို႔ အေရးဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာလို႔ အၾကံ ေပးၾကတယ္။

အသက္ၾကီးၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီးကို ေလးစားမိတာတေၾကာင္း၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ မိသားစုနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ခင္မင္မိတာတေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ဆံုးသြားတဲ့ သတင္းၾကားမွ သခၤါရကို မေက်ာ္ႏိုင္ၾကတာ ေတြးမိတယ္။ အခ်ိန္က လူကို မေစာင့္ပါလားဆိုၿပီး သတိဝင္လာတယ္။ ဒီ့အျပင္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းမႈမရွိခဲ့ရင္ ရာဇဝင္ကိုေရးရာမွာ အခ်က္အလက္မွန္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္တဲ့၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးမုန္းတီးမႈကိုသာ အေျခခံရင္ အမွန္တရားဟာ ဖံုးကြယ္သြားႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား?

ၾကယ္ေတြ၊ စၾကာဝ႒ာအေၾကာင္း ေလ့လာတဲ့ (Astronomy) ဘာသာရပ္အရ က်ေနာ္တို႔ စၾကာဝ႒ာ Universe ၾကီးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃.ရ ဘီလ်ံေလာက္က (Big Bang) ဆိုတဲ့ ေပါက္ကြဲမႈၾကီးက ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဒီ Big Bang ရဲ႕ ေနာက္ခံ (Background Radiation) ကို မေပ်ာက္မပ်က္ရွာေတြ႔မွ BigBang ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္ခံသမိုင္းဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရပါဘူး။ ရာဇဝင္ဆိုတာ အေရးၾကီးပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာေရးတဲ့ ကာလမွာ က်ေနာ့္အေေဖဟာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔ေျဖရွင္းခြင့္ မရေတာ့ရွာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ အသက္ထင္ရွားရိွစဥ္မွာ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရတာပါ။
အဆိုတခုကို သက္ေသနဲ႔ ႏွစ္ဖက္ၾကည့္တတ္ရပါမယ္။ ေနာင္ - ရာဇဝင္ဆရာေတြ သံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျပရျခင္းပါ။ က်ေနာ္ ျပန္ေျဖရွင္းရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ မိသားစုကို ကူမင္းမွာ ေတြ႔စဥ္က အသိေပးခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ မိသားစု က်ေနာ့္ အျမင္ကို နားလည္ႏိုင္ပါေစ။

အေရးၾကီးတဲ့ တခ်က္က က်ေနာ္ ယံုၾကည္တာက လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီပါ။ က်ေနာ့္အျမင္အရ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရားမွ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမွာလည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရိွတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြၾကားက ဘာေၾကာင့္ အခုထိ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဟာ ကမာၻၾကီးမွာ ရွင္သန္ၾကီးထြားလ်က္ရိွၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဟာ က်ဆံုးခဲ့ရသလဲ?

kzကြန္ျမဴနစ္ဝါဒရဲ႕ ဗဟိုဦးစီးစနစ္မွာ ငါ့ဝါဒသာ အမွန္၊ ဝါဒမတူသူဟာ ရန္သူ၊ တိုက္ထုတ္ထား - ဆိုတဲ့ (တဖက္သတ္) အမွန္တရားကို ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္တယ္။ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီမွာေတာ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔အတူ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္ရိွတဲ့ Critical Thinking ဟာ အေရးပါလွပါတယ္။ Critical Thinking အရ အေတြးအေခၚျဖစ္ေစ၊ အဆိုျပဳခ်က္တခုကိုျဖစ္ေစ ဘက္စံုက ျငင္းဆိုခြင့္ ရိိွတယ္၊ ေထာင့္စံုက ၾကည့္ၿပီးမွ လက္္ခံခြင့္ ရိွတယ္။ အခု ဂ႐ိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ၾကီးမွာ လူငယ္ေလးေတြဟာ တယူသန္ မေတြးေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ ေမးမယ္၊ အေျဖရိွမွ လက္ခံၾကမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ဘက္စံုကၾကည့္ၿပီး တင္ျပခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ လူငယ္ေလးေတြ စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ပါ။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ္ဟာ တႏိုင္ငံလံုးကေလးစားရတဲ့ အထင္ကရပုဂၢိဳလ္တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားအဆင့္ရွိိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာရင္ စိတ္(ႏု)၍မရ အေျပာအဆိုျဖစ္ေစ အေရးအသားျဖစ္ေစ စိတ္(ႏု) ၍ မရပါ၊ ေဒၚသပါ၍ မရပါ။ ၂ဝဝ၉ ၾသဂုတ္လဆန္း ေက်ာ္ေက်ာ္က အေမရိကန္သမၼတေလာင္းအျဖစ္အေရြးခံခဲ႔တဲ႔ ယၡဳလက္ရိွ ႏိုင္ငံျခားေရးးဝန္ၾကီး ဟင္လရီကလင္တန္ဟာ လူထုနဲ႔ေတြ႔ဆံုပြဲ Town-Hall-Meeting တခုမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းကို စိတ္ဆိုးၿပီး ဆတ္္ကနဲ ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ကမာၻေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲအၾကိဳ အေျခအတင္ စကားေျပာပြဲမွာ အမ်က္ထြက္လြယ္သူ၊ စိတ္ဆတ္သူလို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့ စာကိုးဇီး (Sarkozy) ကို ၿပိဳင္ဘက္ လိြဳင္ရြယ္ (Royal) က စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာဆိုလာပါတယ္။ စာကိုးဇီးက “အိုမဒန္္လိြဳင္ရြယ္ရယ္၊ သမၼတပီသပါေစ” လို႔ ေလေအးေအးနဲ႔ ခြန္းတ႔ံုျပန္ခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာသူေတြနဲ႔ ေဝဖန္သူေတြရဲ႕ အျမင္အရ ပရိသတ္နဲ႔ ျပည္သူေတြက စာကိုးဇီးကို ပိုယံုခဲ့တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေျခအတင္ေျပာပြဲ (Debate) အၿပီးမွာ စာကိုးဇီးကို ေထာက္္ခံသူေတြ ပိုမ်ားလာၿပီး သမၼတအျဖစ္ အေရြးခံခဲ့ရတယ္။

အမ်ဳိးသားအဆင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ အညတရေတြလို စိတ္လိုက္မန္ပါ ေဒါသေရွ႕မထားသင့္ေတာ့ပါ။


ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မွာ၎၊ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြမွာ၎ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္လာရင္ ကြန္ျမဴနစ္ေဒါသကို ဖံုးကြယ္ႏိုင္ပံု၊ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပံု မျမင္ရပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုရင္ အေကာင္း၊ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုရင္ အဆိုး၊ တလမ္းသြား အေတြးအေခၚက ထင္ေပၚလြန္းတယ္။ လြပ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ကာလေတြမွာ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြအၾကား ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့ၾကတယ္။ ရန္အၿငိဳး ၾကီးထြားခဲ့ၾကတာကိုး။

kz1ေနာက္တခ်က္္ က်ေနာ္ျမင္တာက လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကာစ ကာလ တပ္တြင္းျပိဳင္ဆိုင္မႈမွာ ဆိုရွယ္လစ္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ၂ ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ၾကီးတို႔နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာတို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲဟာ ျပင္းထန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာတို႔ မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္တဲ့အခါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ၾကီးဟာ မာနနဲ႔ အဂၤလိပ္လို႔ (arrogant) လူပါးဝတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ၾကီးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းနဲ႔ ခင္႐ံုမက ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႔လည္း နီးတာေၾကာင့္ မာနေထာင္ခဲ့တယ္။ Mary Callahan ေရးတဲ့ Making Enemies စာအုပ္မွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုိုထားတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၈ဝ - အခန္း (၇) ကို ၾကည့္ပါ။)

က်ေနာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက မထြက္ခင္ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘဝက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကို ၾကည့္မရခဲ့ပါ။ “ဒီလူၾကီး ငါ့အေဖကို အၿမဲဆူပူေအာင္ ေအာ္ပစ္္ေနတာပဲ” လို႔ ကေလးပီပီ ေတြးမိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ လူၾကီးျဖစ္ေတာ့ ငယ္စဥ္က အတူခင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အကိုရဲ႕ ငယ္ေပါင္း (သြား) ဆရာဝန္တေယာက္နဲ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ ျပန္္လည္ဆံုဆည္းခဲ့မိတယ္။ ေတြ႔တိုင္း အၿမဲဆူပူေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ငယ္ေပါင္းလည္းျဖစ္ အေပါက္ကလည္း ဆိုးတာေၾကာင့္ အထင္မၾကီးမိပါ။ တေန႔ (သြား)နာမွ မျပခ်င္ျပခ်င္နဲ႔ ျပမိတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြဟာ လူေတြအထင္ၾကီးၾကတဲ့ အေမရိကန္ေပါက္ အျဖဴသြားဆရာဝန္ေတြထက္ မ်ားစြာ (သာ) ေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ သြားဆရာဝန္ေတြအထဲမွာ အေတာ္ဆံုးတေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ဘဲ အသိမွတ္ျပဳခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္ဖခင္ၾကီးဟာ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္မတိုရေၾကာင္း နားလည္ခဲ့ရတယ္။ အားကိုးရတဲ့ လူေတာ္ သို႔ေသာ္ အေပါက္ဆိုးတယ္။ “ေၾသာ္ သူ႔ဝသီီ“ ပဲလို႔ ၿပံဳးရင္း နားလည္ခဲ့ရတယ္။

ဒါေပမဲ့ ပဋိပကၡျပင္းထန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ဒီၿပိဳင္ဘက္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ၃ ေယာက္ၾကားမွာ ခံစားမႈေတြ ရွိခဲ့ရမယ္ဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ တေယာက္က အေပါက္ဆိုးတယ္၊ ေနာက္တေယာက္က ေမာက္မာတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ဒီႏွစ္ေယာက္္ၾကားမွာ ညပ္ေနမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ႏို္င္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက လူရည္လည္တယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို အသားလြတ္ ရန္ရွာပံု မေပၚဘူး။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ ပင္စင္ယူျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ကာလမွာ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ တေယာက္ ရန္ကုန္ေရာက္အလာမွာ က်င္းပတဲ့ ညစာစားပြဲကိုတက္ဖို႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းက ဖိတ္တယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက မတက္ခဲ့ဘူး။ လာဖိတ္တဲ့ ဗိုလ္မႉးၾကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း လာသတင္းေပးရင္း ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို သြားမလုပ္ၾကနဲ႔၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက သူ႔ကို ဒုကၡမေပးရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက မွာထားေၾကာင္း ေျပာသြားေသးတယ္တဲ့။ ဒါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္ ကူမင္းကိုေရာက္တုန္းက ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာပါ။

ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို သတင္းပါး၊ message လာထည့္သြားတယ္ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအကြက္ေတြကိုလည္း သြားသတိရမိတယ္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာမွာ ေျပာစရာ အားနည္းခ်က္ဆိုလို႔ တကြက္ပဲရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အေဖေတြဘက္က လူၾကီးေတြ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ႏိုင္ငံေရး သိပ္႐ိုးလြန္းတယ္တဲ့။ Politically Naïve ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတာပါ။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာပာာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ စစ္ဗိုလ္အားလံုး ေတာခိုရမယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကို ဖီဆန္ျပီး စစ္တပ္ထဲမွာ က်န္ခဲ႔ကတည္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္္ေနခဲ့တယ္။ ၁၉၅၆ ခုေလာက္မွာ ပုဒ္မ (၅) နဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ျပီး က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္္ေခတ္က ရဲေဘာ္(ဦး)ၾကီးျမင့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အကူအညီနဲ႔ ေထာင္ထဲက လြတ္ေအာင္လုပ္ျပီး အိမ္မွာတင္ထား၊ ေဆးကုသေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ (မွတ္ခ်က္ - သခင္တင္ျမ၏ ဘံုဘဝမွာျဖင့္ ထက္ခ်ပ္မကြာ၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၄၉-၂၅၂ ကို ၾကည့္ပါ။)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ (ေရွ႔ဆံုးတန္း၊ လက္ဝဲဘက္မွ ေရတြက္လွ်င္ ဒုတိယေျမာက္)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ (ေရွ႔ဆံုးတန္း၊ လက္ဝဲဘက္မွ ေရတြက္လွ်င္ ဒုတိယေျမာက္)
ဦးၾကီးျမင့္ကို ေထာင္က လႊတ္ေပးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းကို အကူအညီ ေတာင္းေတာ့ ႏုိင္ငံေရး ေျမေခြး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းက အသာေလး ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ လႊတ္ထား ေပးလိုက္တာေပါ့။ တပ္ထဲမွာ ယွဥ္ႏိုင္တာ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္ဆိုလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ တေယာက္သာ က်န္တာပဲ။

ဦးၾကီးျမင့္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ စီစီ (ဗဟိုေကာ္မတီဝင္) ဦးၾကီးျမင့္ကပဲ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာကုိ ျပန္လည္ စည္း႐ံုးသြားတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ စီစီ တေယာက္ကို ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဝင္ေဟာင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္မွာ တင္ထားတာ သတိမထားမိဘဲ ေနၾကပါ့မလား? စစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ေနရတာက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ။ ေနာက္ဆံုး စီစီ (ဦး)ႀကီးျမင့္ကို ေထာင္ထဲမွာ ပီဘီ (PB) ျဖစ္လာတဲ့ (ဦး)လွေသာင္းက ညႊန္ၾကားျပီး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး အိမ္ကေနျပီး ပါတီလုပ္ငန္းကို လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ေနၾကပါတယ္တဲ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက အသာေလးအဆင္းတြန္းေပးျပီး ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဖခင္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ အားၿပိဳင္ေနရတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ ေပါင္းရေပမယ့္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မ်က္စိ္ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနရတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အားသာၿပီး ရန္ကုန္အစိုးရျဖစ္ေတာ့ က်ဳပ္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းေတာ့မယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ေျပာခဲ့တာကိုလည္း ဦးေက်ာ္ျငိမ္း မေမ့ဘူး။

လက္ဝဲညီညြတ္ေရး ဖြဲ႔စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ဥကၠ႒၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္က အတြင္းေရးမႉးအေနနဲ႔ အာဏာသိမ္းဖို႔ ၾကံစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေလတပ္ကို သံုးရင္သံုးဖို႔ ဗိုလ္္သိန္းတန္ကို ကိုင္ထားတယ္။ သစၥြာရိွတဲ့ တပ္ၾကပ္တေယာက္က သတင္းေပးတာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို ေျဗာင္ေမးခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း မပါေတာ့ အာဏာသိမ္းဖို႔ အစီအစဥ္ပ်က္သြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက တခါ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ညီတဝမ္းကြဲ ဦးေထြးျမင့္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျပန္ကိုင္္တဲ့အတြက္ မဖမ္းခ်င္ဘဲ ဦးေထြးျမင့္ကို ဖမ္းရတယ္။ ဒါေတြက လူမသိသူမသိ (အာဏာ) ရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြပဲဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို Balance လုပ္ဖို႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ႏိုင္ငံျခားမစ္ရွင္မွာ ေခၚခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက ႏိုင္ငံေရး႐ိုးလြန္းေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ အျမင္က ရန္ရွာတဲ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ၾကီးတို႔ကို ရန္မရွာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းထက္ အႏၲရာယ္ၾကီးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ပံုရတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ေအာက္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္မႉးၾကီးေတြရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္မွႉးၾကီး ၾကည္ဝင္းက ဦးဗေဆြၾကီးရဲ႕ မယားညီအကို၊ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီးၾကည္ဟန္က ဦးေက်ာ္ျငိမ္းရဲ႕ ေယာက္ဖ။ ဗိုလ္မႉးၾကီးခင္ညိဳက ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလးရဲ႕ ညီ။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသာ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းနဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔မိရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို Check mate လုပ္ဖို႔ ကစားကြက္လွႏိုင္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ အက္ေၾကာင္းနဲ႔ သံသယေတြေၾကာင့္ မရခဲ့ၾကဘူး။ ဝါဒေရး လႊမ္းမိုးမႈက ၾကီးမားတာကိုး။

အေနေဝးၾကေတာ့ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္မသိတာလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအကို ဦးသန္႔ အေရးအခင္းမွာ ပါဝင္မႈနဲ႔ အဖမ္းခံရေတာ့ က်ေနာ့္အေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို သားေတြအတြက္ စာေရးေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ မိသားစုက ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံရးသမားေတြကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဆီ စာေရးၾကတဲ့ သာဓကေတြကလည္း ရွိၾကတာကိုး။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဖခင္ၾကီးက ႏိုင္ငံေရး ဒူးမေထာက္ခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေထာင္ထဲမွာ အလံမလွဲခဲ့ၾကဘူး။ လြတ္ရက္ေစ့မွ ရင္ေကာ့ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။
က်ေနာ္က ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာကို ၃ ပိုင္းခြဲ ျမင္မိတယ္။
- (၁) လူသားထဲက လူတေယာက္
- (၂) စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္
- (၃) ကြန္ျမဴနစ္

(၁) ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ႐ိုးသားတဲ့ လူသားတေယာက္၊ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ လူသားတေယာက္၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္တေယာက္။ ေလးစားစရာပါ။
(၂) စစ္တိုက္ေတာ္တဲ့၊ ႐ိုးသားတဲ့၊ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ စစ္သားတေယာက္။ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။
စစ္တိုက္ေတာ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို က်ေနာ္ သိခ်င္တာမို႔ ေမးမိတယ္။ အန္ကယ္္က Strategy မဟာဗ်ဳဟာမွာ ေတာ္တာလား? logistic ေတာက္ပံ့ေရးမွာ ေတာ္တာလား? Tactics နည္းဗ်ဴဟာမွာ ေတာ္တာလားလို႔? ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက ႐ိုး႐ိုးၾကီး ေျဖတယ္။ အားလံုးမွာ ေတာ္တာတဲ့။ ဟန္ေဆာင္တာ မရိွဘူး။ က်ေနာ္ လက္ခံၿပံဳး ၿပံဳးမိတယ္။

(၃) ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္ အ႐ိုးသားဆံုး ဝန္ခံရရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။
တကယ့္အတြင္းနက္နက္ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ အေပၚယံ၊ မီဒီယာမွာ ျမင္ရထာထက္ ႐ႈပ္ေထြးပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္အရ ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ အသံုးခ်ခံလိုက္ရတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာမိသားစုကို ေတာ္ေျဖာင့္မွန္ကန္စြာ မဆက္ဆံခဲ့ဘူးလို႔ ျမင္မိတယ္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ သခင္းစိုးအေျပာေကာင္းတာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခဲ့ပံုရတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ပါတီညီလာခံမွာ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သခင္စိုးက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ဆိုရင္ အေလးေပးဆက္ဆံတယ္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ဘာေၾကာင့္ ေတာမခိုသလဲ ?

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက သူ တီဘီ (အဆုတ္) ေရာဂါနဲ႔ ေဆးကုေနရလို႔ ေတာမခိုခဲ့ဘူးလုိ႔ ေရးခဲ့တယ္။ သခင္တင္ျမရဲ႕ ဘံုဘဝမွာျဖင့္ ထက္ခ်ပ္မကြာ စာမ်က္ႏွာ ၂၅၁ မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ိုက ေတာခိုဖို႔ ညႊန္ၾကားေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာခိုတာ မွားတယ္လို႔ ျမင္ၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ပါတီဝင္အျဖစ္က ထုတ္ပယ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မိသားစုတဦးရဲ႕ အဆိုအရ သခင္သန္းထြန္းကို မယံုတာေၾကာင့္လို႔ သိရတယ္။

က်ေနာ္ ယူနန္ေရာက္မွ သိရတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔အုပ္စု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္တာကို အျမင္မၾကည္တာလို႔ သိရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ ပါတီနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေန႐ံုမက စိတ္နာၿပီး သခင္တင္ျမ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားစဥ္က အေတြ႔မခံခဲ့ဘူး။ ဦးၾကီးျမင့္ကို ကယ္ျပီးမွ ျပန္လည္စည္း႐ံုးျခင္း ခံခဲ့ရတာပါ။ ေထာင္ထဲမွာပဲ ပီဘီ (PB) ေပၚလစ္ဗ်ဳ႐ိုဝင္ ျဖစ္လာတဲ့ ဦးလွေသာင္းရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္္နဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ စီစီ (CC) ျဖစ္လာတဲ့ ဦးၾကီးျမင့္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ အိ္မ္မွာေနၿပီး၊ ရတဲ့ သတင္းေတြကို ပို႔ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ဘယ္လိုမိသြားသလဲဆိုတာ သခင္တင္ျမစာအုပ္မွာ ဖက္ၾကည့္ၾကပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသလို၊ သခၤန္းစာယူစရာ ေကာင္းတာေတြ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဒီစာရြက္စာတမ္းေတြ မိတာသိလ်က္နဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို အသိမေပးခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္မႉးၾကီးၾကည္ဝင္းက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ႐ံုးခန္းအေရွ႕ကျဖတ္ၿပီး ဒီစာရြက္စာတမ္းေတြကို လာယူသြားခဲ့တာတဲ့။ ၾကိဳသိရင္ IO (Intelligence-Officer) စစ္ဗိုလ္ကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာအေနနဲ႔ တားႏိုင္ရင္ တားႏိုင္မွာေပါ့။ ဒါလည္း ကူမင္းေရာက္မွ သိခဲ့ရတာပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာဟာ သူရဲေကာင္း (ဟီ႐ိုး) မို႔လို႔ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးအရ Larger Than Life ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ဖန္တီးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေတာခိုလာေတာ့ ဗဟိုက အျပည့္အဝ မယံုၾကည္ခဲ့ဘူးလို႔ ထင္တယ္။

ေတာခိုေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ေရးတဲ့ ထို႔ေၾကာင့္ဤသို႔ (သံပတ္ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္ သို႔မဟုတ္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၅၄၃ အဆိုအရ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာခမ်ာ စစ္ေျမျပင္၊ ပကတိအေျခအေနေတာင္ ေပးသိမခံရလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ အေျခစိုက္ရာ ပန္ဆုိင္းကို စြန္႔စြန္႔္စားစားသြားခဲ့ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အတူေနကာ (လ) နဲ႔ခ်ီၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ဗာတဲလ္္လစ္တနာ Bertil Litner ေရးတဲ့ Land of Jade, The Rise & the fall of CPB, Burma in Revolt တို႔ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ပါတီဗဟိုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ တပ္နီေတာ္ၾကီးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာလက္ထဲကုိ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အပ္ႏွံၿပီး ဦးစီးမႉးတာဝန္ မေပးခဲ့တာကို သိရပါလိမ့္မယ္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ကြန္ျမဴနစ္နယ္ေျမကို လြတ္ေျမာက္လာတာဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက တမင္လႊတ္ေပးလိုက္တာလို႔ Bertil Litner က သူ႔အျမင္ကို စာေရးသူကို ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ - ပီဖီရဲ႕ အမိန္႔ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ေတြ ဦးစီးတဲ့ စစ္တပ္မွာ တဦးထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဆုိရွယ္လစ္စစ္တပ္မွာ တပ္ကို ကိုင္ၿပီး တိုက္ခြင့္ရေသးတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္တပ္နီီေတာ္မွာ တိုက္ခြင့္ မရေတာ့ပါ။

ရာဇဝင္ၾကီးခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ဘာေၾကာင့္ ဦးစီးၿပီး မတိုက္ခိုင္းတာလဲ?

တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳႏုတဲ့ လူက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေနရာယူၿပီး စစ္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳ ဝါရင့္သဘာရင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ ဒုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုၿပီး သုေတသနလုပ္ခိုင္းထားပါတယ္တဲ့။

ကြန္ျမဴနစ္ဗဟိုကသာ အာဃာတစိတ္ကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို တပ္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ပံုအပ္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် တိုက္ခြင့္ေပးခဲ့ရင္ ဗမာျပည္ရာဇဝင္ ေျပာင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ရိွခဲ့တာေပါ့။

ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္က တပ္ေတြနဲ႔ ပဲခူး႐ိုးမက တပ္ေတြ ခ်ိပ္မိခဲ့ရင္ …။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္း သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ အာဃာတအမ်က္ဟာ အေတာ္ျပင္းထန္တယ္။ အခုထိ အက်ဳိးသက္ေရာက္လ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

အမိန္႔ဖီဆန္မႈနဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ပါတီဝင္အျဖစ္က ထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္က ပါတီကို အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကိို ဗဟိုက မယံုလို႔ တပ္ကိုင္ခြင့္ မရခဲ့ရွာဘူး။
xxxxxxxx

အခုထိ ဆိုရွယ္လစ္ေတြကို အခဲမေၾကႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းေၾကာင့္ အာဏာလက္လြတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေခါင္းထဲ စြဲေနၾကတုန္းပဲ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို ျပည္တြင္းစစ္ တရားခံျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္းတိုက္ၾကတုန္း။

ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြရဲ႕ ပဋိပကၡက နက္ရိႈင္းခဲ့တာကိုး။ အာဏာျပိင္ပြဲမွာ ရႈံးခဲ့သူေတြက ပိုနာၾကည္းမယ္ဆိုတာကို သိေပမယ့္လည္း …။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ၂၆ ႏွစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ နအဖနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊေခတ္ပဲ အႏွစ္ ၂ဝ ရွိခဲ့ၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္ ေဒါသက မျပယ္ႏိုင္ေသးပါလား။

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာက က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာမွာပါ ေဒါသက်န္ေနတာကို ေတြ႔ရလို႔ပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက သူရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းမွာ ---
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက တိုင္း ၆ မွာ တာဝန္က်တာကို မသြားခဲ့ဘူး၊ သူရဲေဘာနည္းတယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ျပန္ေျဖရွင္းသင့္သလဲ ?
Critical Thinking ကို လက္ခံတဲ့ လူတေယာက္အေနန႔ဲ ဖခင္ျဖစ္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံျခင္း မျဖစ္သင့္ပါ။ အခ်က္အလက္ Facts ေပၚမွာ အေျခခံရင္ ေဝဖန္႐ံုမက တိုက္ခိုက္လာရင္ေတာင္ လက္ခံရမွာပဲ။

ကူမင္းမွာ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးၾကရင္း ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာက ဆိုရွယ္လစ္ေတြ သတင္းစာတိုက္ေတြကို ဝင္႐ိုက္တာကို ေဖာ္ထုတ္လာတယ္။ က်ေနာ္က မကာကြယ္ခဲ့ပါ။ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ မွားတယ္ဆိုတာကို လက္ခံတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အကို ဦးေအာင္သန္းေရးတဲ့ ၁၆ ႏွစ္ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳ စာအုပ္မွာ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းကိုယ္တိုင္ ေနာင္တရေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့တာပဲ။ ဒါက အာဏာရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သာဓက တခုပဲ။

ဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ အာဏာလြန္ေတာ့ သတင္းစာတိုက္ေတြ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ပစၥည္းမဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အာဏာလြန္ေတာ့ ျဖဳတ္-ထုတ္-သတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ မဟုတ္ပါလား?

ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ - သခင္တင္ျမဟာ ဘံုဘဝမွာျဖင့္ ထပ္ခ်ပ္မကြာစာအုပ္မွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ရက္စက္လိုက္တာလို႔ ေထာင္တြင္း အျဖစ္အပ်က္ကို ရည္ညႊန္း - ေဖာ္ျပရင္းစြပ္စြဲခဲ့တယ္။
ဒါက သူ႔ရဲ႕ သေဘာထား ေထာင္တြင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ခံစားမႈအရ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ တင္ျပခံစားခြင့္ ရွိတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

တဖက္က ျပန္ၾကည့္ရင္ အစိုးရနဲ႔ သူပုန္ အျပန္အလွန္ ေခ်မႈန္းရမယ္။ ဒါ ပကတိိ (အာဏာ) ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္။ အစိုးရျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးနဲ႔ လံုၿခံဳေရးတာဝန္ ရိွလာတယ္။ စပ္တပ္ရိွရမယ္။ ပုလိပ္ရိွရမယ္။ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး တာဝန္ယူရရင္ ဖမ္းမိန္႔ေပးရမယ္။ ဒီမိုကေရစီေပၚထြန္း႐ံုမက ဒီမိုကေရစီ အေျခတြယ္မွ (ဥပေဒ) အရ ဆိုတာေတြနဲ႔ ထိန္းကြပ္ႏုိင္မယ္။ သူပုန္ေတြ ဝိုင္းေနတဲ့ ေခတ္ဦးကာလမွာ (ဥပေဒ) နဲ႔ အာဏာရွိသူတို႔ကို ထိန္းကြပ္ဖို႔ အေျခအေနက မေပးလွ - အသက္ရွင္ေရးက အဓိက ပိုက်လာတယ္။

ဒီမိုကေရစီေခတ္က (ေထာင္) အေျခအေန၊ မဆလေခတ္နဲ႔ ယေန႔ နအဖ ေခတ္ ေထာင္အေျခအေနကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ၊ သံုးသပ္ၾကည့္ပါ၊ သခင္တင္ျမရာလို႔သာ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။

နဝတ-နအဖ ေထာင္တြင္း ငရဲခန္းေတြအေၾကာင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပၿပီး သတၱိရွိရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ရက္စက္တယ္ဗ်ာလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေပးပါဦးလို႔သာ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေဟာင္းၾကီး သခင္တင္ျမကို ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီးျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ မဟုတ္ရပါ။

ဆိုရွယ္လစ္ ဥကၠ႒ၾကီး သခင္ျမကို ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဆူပူမႈကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ ျပတ္သားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ (ႏုိင္) တဲ့ လူ လိုတယ္။ ဥကၠ႒ၾကီးသခင္ျမက သေဘာေကာင္းလြန္း၊ (ေပ်ာ့) တယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယူဆတယ္။ ေက်ာ္ၿငိမ္း မင္းကိုင္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆိုလာတယ္။ ဦေက်ာ္ၿငိမ္းက သူ႔ဥကၠ႒ကို မေက်ာ္ခ်င္။ ဦေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ Latin လို (Modus Operandi)၊ အဂၤလိပ္လို Mode of Operation လုပ္နည္းကိုင္နည္းက ေနာက္ကြယ္ကသာ ၾကိဳးဆြဲခ်င္တယ္။ ေရွွ႕ထြက္ေနရာ မလိုခ်င္။ ဦေက်ာ္ၿငိမ္း ဇနီး ေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႔ရီက ႏိုင္ငံေရးနားလည္တယ္။ “ရွင္ … ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီးနဲ႔ စထြက္ရင္ နာမည္ပ်က္မယ္” လို႔ သတိေပးတယ္။ အစည္းအေဝးမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ျငင္းလိုက္တယ္။

ဗိုလ္ေအာင္ၾကီးက ေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႔ရီကို လာဆူပူအျပစ္တင္တယ္။ (မွတ္ခ်က္ - ေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႔ရီ၏ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းမွ)

ဒါ ပါတီက ဆံုးျဖတ္တာလို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဖဆပလ အီးစီ (EC) ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံ လိုက္ရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဦးစီးတဲ့ ဆႏၵျပပြဲ ဆန္လုပြဲမွာ အေရွ႕က မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို မပစ္နဲ႔၊ ေနာက္က ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ပစ္လို႔ ေျဗာင္ေၾကညာမွ ရပ္သြားတယ္။

ထင္တဲ့အတိုင္း ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး အလုပ္က နာမည္ပ်က္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း မသိလို႔မဟုတ္ တာဝန္ကို မေရွာင္ႏိုင္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သတိၱရိွတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကိစၥဆိုၿပီး မိန္႔ခြန္းေပးရင္း အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း လုပ္ရတာလို႔ တာဝန္ခံတယ္။ မရေတာ့ (မွတ္ခ်က္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားစာအုပ္ (မေက်နပ္ရင္ ထြက္ေပးမယ္) မိန္႔ခြန္း စာမ်က္ႏွာ ၃၂၁ -၃၂၂ တြင္ ၾကည့္ပါ။)
ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ပစ္မွတ္ အျဖစ္ခံရၿပီ။

အာဏာဆိုတာက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။

တိုင္ျပည္အာဏာ မေျပာနဲ႔ ေတာထဲမွာပင္ လူ ေလးရာ ေထာင္ဂဏန္းထဲမွာေတာင္ အာဏာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္ပါေလာ? ရဲေဘာ္ေ႒းခမ်ာ မိမိသားအရင္း လက္ခ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ရတယ္ မဟုတ္ပါေလာ?

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ တိုက္ပြဲမွာ အတူရိွလို႔ ကိုယ္ေတြ႔ အေတြ႔အၾကံဳအရ - ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို သတိၱမရိွလို႔ စြပ္စြဲလာရင္ ျငင္းဆိုစရာ မရိွပါ။
အခု ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက တိုင္း ၄ ပဲခူး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ရန္ကုန္မွာ။

ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ဘာေၾကာင့္ တိုင္း ၆ ကို မသြားဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းတခုက ရန္ကုန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဦးဘေဆြၾကီး အဖမ္းခံရတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ရဲေဘာ္ထိရင္မရ။ ဆိုရွယ္လစ္ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း အေသမခံႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ ဦးဗေဆြလို ေရာင္းရင္းမ်ဳိး၊ တဖက္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြရန္က ရွိေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား? ဦးႏုကို ကပ္ေျပာကာ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ကို အကူအညီ ေတာင္းရတယ္။ ဝင္လုဖို႔ ၾကံစည္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဇနီးသည္က ကိုယ္ဝန္ ေန႔ေစ့လေစ့ၾကီးနဲ႔။ ကိုကို ေသခဲ့ရင္ ကေလးေတြကို ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါလို႔ မွာခဲ႔ရွာတယ္။ ေသမယ္၊ မေသမယ္ မေျပာႏိုင္။ (မွတ္ခ်က္။ ေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႔ရီ၏ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းမွ)

ကင္ေပတိုင္ကလာအဖမ္း ေနာက္ေပါက္ကေန ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ တာေတစေနသားမွာလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ထိုစဥ္က ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ တဦးကိုတဦး မယံုၾကည္မႈမ်ားလည္း ပါပါတယ္။ တပ္ကိုကိုင္ထားသူက ၿပိဳင္ဘက္အဖြဲ႔က ျဖစ္ေနရင္ မိမိလံုၿခံဳေရးကို စိတ္မခ်ႏိုင္။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး စစ္တိုင္းေတြခြဲၾကေတာ့ ပထမ စစ္တိုင္းမႉးေတြကို ေရြးၿပီးမွ ႏိုင္ငံေရးမႉးေတြကို ေရြးပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းအရ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို သူ႔တိုင္းလာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္။ ဦေက်ာ္ၿငိမ္းအေတြးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက ကြန္ျမဴနစ္ ဗိုလ္ရဲထြဋ္က ကြန္ျမဴနစ္ အျပည့္အဝ မျဖစ္ေသး။ ဗိုလ္ရဲထြဋ္က ပိုစိတ္ခ်ရႏုိင္တယ္ေတြးလို႔ ဗိုလ္ရဲထြဋ္တိုင္း သြားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တယ္။ သခင္ခ်စ္က ဒါဆို က်ဳပ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဆီ သြားမယ္ဆိုၿပီး အဆင္ေျပသြားၾကတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း၏ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္းမွ)

တိုင္းေတြအတြက္ စစ္ေရးတာဝန္ခံ၊ ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ခံေတြ ခဲြျပီးျပီ။ တကယ္တိုက္ၾကေတာ့ အားလံုးစီစဥ္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက တိုင္း ၁ စစ္ေရးတာဝန္ခံ၊ ကိုဗဟိန္းက တို္င္း ၁ ႏိုင္ငံေရး တာဝန္ခံ။

လက္ေတြ႔က်ေတာာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးကို ေခါင္းေဆာင္ေနရလို႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ (ဆိုရွယ္လစ္) ကို စစ္တိုင္းတာဝန္ယူေစတယ္။ သခင္ဗဟိန္းက တုိင္း ၁ ကို မသြားေတာ။့ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းကိုယ္တိုင္ ေရးသြားတဲ့အတြက္ သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီအျဖစ္က ရာဇဝင္မွာ သိပ္မထင္ေပၚခဲ့။

စာေပသမားအမ်ားစုက လက္ဝဲယိမ္းတာမို႔ ဖံုးဖိခဲ့ၾကသလားမသိ? က်ေနာ္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ေမးၾကည့္တယ္။
ဒါေတာ့ သူ ေနမေကာင္းလို႔ သူ႔ေနရပ္ သူျပန္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ခ်က္ခ်င္း ေျဖတယ္။

ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ဦးဗေဆြၾကီးကို ကယ္ဖို႔ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ တာဝန္က်ရာ တိုင္း ၆ ကို မသြား။ သခင္ဗဟိန္းက တိုင္း ၁ ကို မသြား။ တေယာက္က သတိၱနည္းသူတဲ့၊ တေယာက္က်ေတာ့ က်န္းမာေရးေၾကာင့္တဲ့။

က်ေနာ္အျမင္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာအေနျဖင့္ တေယာက္အေၾကာင္းမွ အတိအက် မသိႏုိင္ပါ။ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အန္ကယ္ မသိဘူးဆိုရင္ ပိုအေျဖမွန္ပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ့္အျမင္ကို ျဖည့္စြက္ရရင္ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း ကြန္ျမဴနစ္ စစ္ဗိုလ္ေတြကို စိတ္မခ်သလို ကိုဗဟိန္းက ဆိုရွယ္လစ္ စစ္ဗိုလ္ကို စိတ္မခ်။ တဖက္နဲ႔တဖက္ မယံုႏိုင္ၾက။ ရာဇဝင္ကို အမွန္အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာဒက တက္စရာရွိပါေသးသည္။ ဒီကေန႔ အျပင္မွာ ေအာ္ေနၾကသူေတြနဲ႔ အထဲမွာ လႈပ္ရွားေနၾကသူေတြမွာ ဘယ္သူေတြက အႏၲရာယ္ၾကီးမားတယ္လို႔ ထင္္ပါသလဲ။ သတၱိရွိသူလို႔ ယူဆႏိုင္ပါသလဲ။ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ၾကားမွာ လႈပ္ရွားရျခင္းက အႏၲရာယ္မေသးပါ။

(သတၱိ) ဆိုသည္မွာ ရင္ဆိုင္တိုက္ရတဲ့ စစ္ပြဲတြင္မွမဟုတ္၊ ေထာင္ထဲမွာ ရန္သူရဲ႕ အညႇဥ္းဆဲခံရေတာ့ (သတၱိ) ရွိမရွိ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းျပီးစကာလ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္း၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ႏွိမ္နင္းစဥ္၊ ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းဟာ အညႇဥ္းဆဲ အခံရဆံုး ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ cage လို႔ ေခၚတဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာထားျပီး အညႇဥ္းခံခဲ့ရပါတယ္။

အာဏာသားကေတာ့ ဗိုလ္မႉးၾကီ္းသန္းညြန္႔ပါ။ ထိုစဥ္က စစ္တပ္ထဲမွာ သန္းညြန္႔ ၂ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အရမ္းသန္းညြန္႔နဲ႔ ရွီကာဂို သန္းညြန္႔။ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းကို ႏွိပ္စက္သူမွာ အရမ္းသန္းညြန္႔ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါရေစ။ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ (ႏို္င္ငံေရးသမားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး) စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၁ မွ ၃၃ရ၊ ေရၾကည္အုိင္မွ ဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္လည္း တပိုင္းတစ ေဖာ္ျပထားပါသည္။)

ဦးေက်ာ္ျငိမ္းရဲ႕ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ေကာ္လာျပတ္ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကႌ်ကို ယေန႔ထက္တိုင္ အမွတ္တရ သိမ္းထားပါတယ္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ သက္ေသတခုပါ။

က်ေနာ္သိသမွ် တင္ျပရပါရင္ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းနဲ႔အတူ ဗိုလ္လက်ာ္၊ ဗိုလ္စၾကၤာ၊ ဗိုလ္မႉးထြန္းတင္နဲ႔ UMP တပ္မႉးေဟာင္းေတြ၊ ေအာင္ပင္လယ္ဦးသိန္းေဖ အစရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ၾကသူေတြက စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရးကို စဥ္းစားခဲ့ၾကပါတယ္။

စစ္တပ္က ေနာင္မလုပ္ရဲေအာင္ က်ေနာ့္အေဖကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ Show Trial လုပ္ၿပီး အျပစ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ လုပ္လာပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ဗိုလ္ၾကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို စေတးခဲ့သည့္အတြက္ ယေန႔အထိ စစ္တပ္တြင္ တန္ျပန္အာဏာသိမ္းမႈ မေပၚေပါက္ေတာ့ပါ။ ဦးေနဝင္း၏ ေတြးနည္းႏွင့္ လုပ္ကြက္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ေအာင္ တင္ျပျခင္းပါ။)

ဦးေက်ာ္ျငိမ္းအမႈၾကီးတာကေတာ့ တကယ္ မွန္ပါတယ္။ ဦးဝင္းကို အျပည့္အစံု ထုတ္မေျပာခဲ့တာက ေလးစားမႈေၾကာင့္ အမႈမပတ္သက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဗိုလ္စၾကၤာ ဝင္တည္းသြားတဲ့အမႈနဲ႔ ဗိုလ္မႉးၾကီးတင္ေမာင္ (ျမတ္ထန္) အဖမ္းခံရပါတယ္။

က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက ၈ တန္းေက်ာင္းသား။ အေဖက ေနာက္ဆံုးေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔ စိတ္ျဖစ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ သားေတြကို ရွင္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အေမက သာသနာ့ရိပ္သာမွာ က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုေတြကို သကၤန္းစီးေပးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ဖခင္ၾကီးခမ်ာ ေနာက္ဆံုး သတ္ေသဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး ပံုလ်က္လဲေနတဲ့ က်ေနာ့္အေဖကို ေတြ႔သြားရာ စိတ္လည္ျပီး အစီအစဥ္အားလံုးကို ဖ်က္မိန္႔ေပးလိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

တခ်ိန္က ဖဆပလ အဖြဲ႕ၾကီးမွာ အျပိဳင္ျဖစ္ခဲ့ၾကလို႔ ရန္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ဖခင္ၾကီး ဦးဝင္းနဲ႔ ဦးက်ာ္ျငိ္မ္းတို႔ ေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္မႈအေပၚ ရပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္သင့္ျမတ္ အျပန္အလွန္ ေလးစားခဲ့ၾကတယ္။

“ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေတြထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို မင္း အေလးစားဆံုးလဲ” လို႔ ေမးလာရင္ “ဦးေက်ာ္ျငိမ္းတေယာက္ ထိပ္ဆံုးက ပါသည္” လို႔ ေျဖပါမယ္လို႔ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းက ေရးသြားခဲ့ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေလာကမွာ အတိအက် မသိၾကေပမယ့္လည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ား ဦးေက်ာ္ျငိမ္း အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတာကို သိၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြအၾကားေတာ့ မသိပါ? မသိတာလား? မသိခ်င္တာလား? ဆိုတာကို ခဲြျခားဖို႔ ခက္ပါတယ္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာ သံသယနဲ႔ အျမင္ေစာင္းၾကတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။ ဆိုရွယ္လစ္ေတြမွာလည္း အျပစ္မကင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဗေဆြနဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္တို႔ရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြမွာလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို အထင္ေသးတာေတြ ရွိပါတယ္။

ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး မစခင္ပင္ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဂ်ပန္ရန္က ကင္းလြတ္ဖို႔ ရန္ကုန္ကေန ေရွာင္ေျပးၾကျပီလို႔ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းကိုယ္တိုင္ သံသယနဲ႔ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

အမွန္က ေတာ္လွန္ေရးကို ဘယ္ပါတီကမွ (မပိုင္) ပါ။

ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ထဲကလည္း (မပိုင္) ပါ။

တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္စိတ္နဲ႔ အရဲစြန္႔၊ အသက္စြန္႔ကာ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးမွာ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ အခန္းက႑ ကေန ဝင္ပါခဲ့ၾကတာပါ။

လြတ္လပ္ေရးကာလ ရာဇဝင္ကို ေရးၾကရာမွာ စာေရးသူအမ်ားစုက ကိုယ္ပါခဲ့တဲ့ အခန္းက႑နဲ႔ သိဖူး ၾကားဖူးတာေလးေတြပဲ ေရးၾကတာပါ။ အပိုင္းအစေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ရာဇဝင္ သုေတသီေတြကမွ စာအုပ္စာတမ္း ေျမာက္ျမားစြာကို ဖတ္ရႈေလ့လာၿပီး ဘက္လိုက္မႈမပါဘဲ (Professional ျဖစ္ခဲ့ရင္) မွတ္တမ္းအတြက္ တင္ျပၾကရပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ အေဖ့အေၾကာင္းကို ေရးႏိုင္ဖို႔ စာအုပ္စာတမ္း ေျမာက္ျမားစြာကို ရွာေဖြဖတ္႐ႈ႐ံုမက အခ်ိန္ေပး သုေတသန ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ အေဖတို႔ေခတ္က လူႀကီးေတြ ျပန္ေျပာၾကတာေတြ၊ ေဆြးေႏြးၾကတာေတြ ကတဆင့္ သိခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားကို မထုတ္ျဖစ္တဲ့ စာတမ္းေတြ (Unpublished documents) ကို က်ေနာ္ စုေဆာင္းထားပါတယ္။

လူငယ္ေတြကိုလည္း ဘက္စံုအျမင္ကို ယူၿပီးမွ Full-Context အေနနဲ႔ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

အမွန္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို တာဝန္ယူ လႊတ္သူမ်ားမွာ ယူဂ်ီလို႔ေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ပါတယ္။ တကသ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သခင္ျမရဲ႕ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဝင္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ကိုဗေဆြ၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ သခင္ခ်စ္တို႔ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပံု ပါတီလို႔ ေခၚၾကတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အေျမာ္အျမင္ၾကီးတယ္။ ဂ်ပန္အတြက္ လူလႊတ္ေတာ့ အဖြဲ႔စံုေအာင္ပါဖို႔ သတိေပးတယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ အဖြဲ႔ကိုေတာင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ အစည္းအေဝးကုိ ဖိတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ သခင္ခ်စ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ သခင္ခ်စ္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ ယူဂ်ီ ဘိုးေအျဖစ္လာပါတယ္။ သတၱိမရွိဘဲ၊ ဲအသက္မစြန္႔ရဲဘဲ ယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ သားမက္ - ၈၈၈၈ အၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့ ကြန္ုျမဴနစ္ပါတီ္ (အထက္ဗမာျပည္) ယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္ ဦးသက္ခိုင္ တေယာက္ကိုသာ ေမးၾကည့္ၾကပါ။

အသက္ေပး လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ေရာင္းရင္းေတြျဖစ္လို႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ သခင္ခ်စ္ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးရွာတယ္။ အေမကလည္း သခင္ခ်စ္ မိန္းမကို ခင္ရွာတယ္။ မေမ့ႏိုင္ၾက။ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔က ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းရမွာကုိ လက္မခံခဲ့ၾက။ ဒါ့ျပင္ သူတို႔က သခင္ႏုနဲ႔အတူ ေထာင္ထဲမွာ ယူဂ်ီသမားေတြစြန္႔ၿပီး ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ၾကလို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဂ်ပန္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီး အစရလို႔ အရွိန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ သခင္သိန္းေဖ အိႏိၵယျပည္ကို စြန္႔သြားခဲ့လို႔ Force 136 နဲ႔ ခ်ိပ္မိခဲ့တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၊ စစ္တပ္၊ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ စုမိလို႔ ဖဆပလ ေပါက္ဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကာင့္လည္း အားလံုး စုမိၾကပါတယ္။ အားလံုး …. အားလံုး ….. အခ်ိပ္အဆက္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ လူမသိ သူမသိ ေပးစပ္ခဲ့သူုေတြက အနႏၲ။ လူသိ သူတခ်ိဳ႕သာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။

အစက္တစက္ထဲကို ကြက္မၾကည့္ႏိုင္ပါ၊ မၾကည့္သင့္ပါ၊ အစက္အားလံုးကို ဆက္ကာ …. ဆက္ကာ …. ၾကည့္ရပါမယ္။

ဒီလို ၿခံဳၾကည့္တတ္ရင္ သူေတာ္တယ္၊ ငါေတာ္တယ္၊ ငါ့ပါတီက ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္၊ သူ႔ပါတီက ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ မဏၭပ္တိုင္ တက္ျပေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာက တေယာက္ အားနဲ႔ ယူလို႔ မရပါ။ အမ်ားအားနဲ႔ ယူမွ ရႏိုင္ပါတယ္။

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ၾကီး မျဖစ္ခင္္ ႏွစ္မ်ားမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပည္တြင္းရွိ ႏိုင္ငံံေရးသမားၾကီးေတြကို ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ သတၱိရွိရွိ ျပန္ၾကားခဲ့တယ္ဆိုတာကို ထုတ္ေဖာ္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ျပန္စာကိုဖတ္ၿပီး သခင္ဗသိန္းတင္ မ်က္ရည္လည္သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြမွာ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆ ရွိတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္တဲ့ ဝါဒ အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိ အထင္ၾကီးသူကိုေသာ္၎၊ ကိုးကြယ္သူကိုေသာ္၎ အျပစ္မျမင္ၾကေတာ့၊ ျပန္မေမးရဲ ၿပိဳင္မေဆြးေႏြးရဲၾက။ သူရဲေကာင္းဆိုသူေတြမွာ ဘုရားရဟႏၲာ မဟုတ္ၾကပါ။ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီကို တကယ္ယံုပါရင္၊ Critical-Thinking တကယ္ရွိပါရင္ မိမိတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေမးခြန္းထုတ္ရဲရပါမယ္။

က်ေနာ့္အျမင္အရ ျမန္မာျပည္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တာက ဦးေနဝင္းရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီးနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ ခ်ည္းသက္သက္ မဟုတ္ရပါ။

မဆလကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအားေပးခဲ့ၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလည္း ပါၾကပါတယ္။ ၎တို႔ ေထာက္ခံၾကရာမွာ ဦးေနဝင္းက ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီအစား ဗဟိုဦးစီးစနစ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ Marx ဝါဒ Marxism ကို လက္ခံေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြကို သတိရွိေစခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ေလးစားမႈ ေလွ်ာ့မသြားပါ။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာသာမက ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာနဲ႔ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာတို႔ကိုလည္း ေလးစား ခင္မင္မိပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ မိသားစုအေနနဲ႔ က်ေနာ့္အျမင္နဲ႔ တင္ျပခ်က္ကို နားလည္ ေစခ်င္တယ္။

ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ရယ္မဟုတ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္လို႔ အသက္ေပး တိုက္ခဲ့ၾက သူခ်ည္းေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ္သာတယ္၊ သူသာတယ္လို႔ မျမင္ပါ။ ယံုၾကည္မႈ၊ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ တာဝန္ကို ခြဲျခားျမင္ေစလိုပါတယ္။

ေနာက္ေခတ္ လူငယ္ေတြ ပိုနားလည္လို႔ ညီညြတ္ေစလိိုတာက စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာပါ။

အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်မ္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

BNC manifesto

BNC Manifesto

BNC Initiation Letter

ႏွင္းဆီေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ပံုလႊာ {၂}

ရဲေဘာ္ ေဇာ္ဝင္းလိႈင္ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ ေက်သြား ခဲ႔ေခ်ၿပီ ။ တာဝန္မေက် ေသးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ကေတာ့ မုေနာ္ေလး ေတာင္ကုန္းမွာ

တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္လို႔ ေကာင္းတုန္း။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ၊ မဟာမိတ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ပစ္ ပစ္ၿပီး မုေနာ္ေလး ေတာင္ကုန္းကို အဆံုး ခံလိုက္ရသည္။

တခ်ိဳ႕အဖြဲ႔က ဆုတ္၍ မရေသး။ ရန္သူက ပစ္ေလတက္ေလ ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ - ရာထာ - (သံလြင္ကမ္း-ေဘး) ႏွင့္ တဆက္တည္း သစ္ဆြဲရန္ ေဖာက္လုပ္ ထားေသာ ေျမညီ ကားလမ္းတြင္ ေခတၱအနားယူ ၾကသည္။ ကားလမ္းအတိုင္း ညေန ေလးနာရီတြင္ စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္ရသည္။ မည္သည့္ေနရာကို ခ်ီတက္ေနမွန္း မသိပါ။ စစ္ေၾကာင္းမခ်ီမွီ ရဲေဘာ္အားလံုးအား ရိကၡာေျခာက္မ်ား ေဝေပးသည္ကို ရိကၡာေျခာက္မွန္း မသိ ။ ေငြေရာင္စကၠဴျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ ထုတ္ထားေသာ ထိုရိကၡာေျခာက္ကို ျဖည္၍ စားသည္။ ငတ္ေန၍လား မသိ စား၍ အလြန္ၿမိန္လွ၏။ ရိကၡာေျခာက္ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္က ေရလိုက္ျဖည့္၍ ေမွ်ာမွ ဗိုက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ႔သည္။ ဗိုက္ထဲသို႔ ေရႏွင့္အတူ ေရာက္သြားေသာ အခါ ဗိုက္ပြ၍ ဗိုက္ဝသလို ခံစားရသည္။

စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္ရာတြင္ မိမိ၏အေရွ႕၊ အေနာက္ သတိအၿမဲ သတိျပဳရသည္။ ပိြဳင့္မွေရွ႕တြင္ ထူးျခားမႈရွိလွ်င္ ေနာက္သို႔ ခ်က္ခ်င္း သတင္း တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ပို႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ်ရမည့္ ေနရာသို႔ ေမွာင္ရီၿပိဳးစ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္သည္။ ေတာင္ေျခမွ လွန္တက္ရေသာ - သံခေမာက္-ကုန္းႀကီးေပၚသို႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ တက္ရသည္။ အီကြစ္မန္႔ ခါးပတ္က ခါးတြင္ၾကပ္၍ ေတာင္တက္လွ်င္ ေပါင္ရင္းကို ေထာက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ပူ၍ နားရြက္မ်ားတြင္ ေလမ်ားပင္ ထြက္ကုန္၏။ သံခေမာက္ ကုန္းေပၚေရာက္မွ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အေမာေျဖ ရသည္။ ထိုည အင္တိုင္းပင္မ်ားမွ အင္ အရြက္စိမ္းမ်ား ခူးၿပီး ေက်ာတေနရာစာ အတြက္ ခင္းက်င္းရသည္။ စစ္ေၾကာင္းမႉးမွ မီးမေမႊးရန္၊ သစ္ပင္ မခုတ္ရန္၊ စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာရန္ ႀကိဳတင္စည္းကမ္း ထုတ္ထားသည္။ မၾကာလိုက္ပါ။ ရန္သူ႔စခန္းမွ မီးေရာင္ေတြ႔ ရသည္ကို ျပသေသာေၾကာင့္ ရန္သူႏွင့္မိမိတို႔ စခန္းခ်သည့္ေနရာ အနီးကေလး ပါလားဟု အစက မထင္ထားေသာ အေတြးကို သတိခ်ပ္ရန္ မိမိစိတ္ထဲ ပိုမို အသိခ်ပ္မိသည္။

သံခေမာက္ ကုန္းေပၚတြင္ မဟာမိတ္ တပ္မႉးအခ်ိဳ႕ႏွင္႔ က်ေနာ္တို႔ တပ္မႉးအခ်ိဳ႕တို႔ အစည္းအေဝး ေခတၱျပဳလုပ္ၿပီး မၾကာမီ တပ္စိတ္မ်ား ခြဲ၍ တာဝန္ကိုယ္စီႏွင္႔ ထြက္ခြာ သြားၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွင့္ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းမွာ လက္နက္ႀကီး လံုၿခံဳေရးအတြက္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကတုတ္က်င္းမ်ား ကိုယ္စီတူးၾကသည္။ မနက္ မိုးမလင္းခင္ အရုဏ္တက္ ငါးနာရီေလာက္ရွိမည္။ က်ေနာ္တို႔ နရာယူထားသည့္ ေနရာ အေရွ႕တည့္တည့္မွ ေသနတ္သံ စတင္ၾကားရသည္။ ခ်က္ခ်င္း အီကြစ္မန္႔ပတ္၍ ကိုယ့္က်င္းထဲ ေျပးဝင္ၿပီး ရန္သူကို ေသနတ္ခ်ိန္၍ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ တပ္ရင္းမႉးမွ ရဲေဘာ္အားလံုးကို အဆင္သင့္ ရွိထားၾကရန္ မွာၾကားေနသည္။ ေရွ႕၌ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနသည့္ အဖြဲ႔မွာ က်ေနာ္တို႔တပ္မွ တပ္စိတ္ရဲေဘာ္မ်ား၊ မဟာမိတ္ ရဲေဘာ္မ်ား ပူးတြဲေနရာယူထား ၾကသည့္ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္ဆိုေတာ႔ စိတ္ေတာ႔ ပူပန္မိသား။

တိုက္ပြဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ပစ္ခတ္သံမ်ား၊ ဟိုဘက္ သည္ဘက္ ဆူပူဆဲေရး တိုင္းထြာသံမ်ား လႊမ္း၍ေနသည္။ တခ်က္တခ်က္ ရန္သူဘက္မွ ပစ္လိုက္ေသာ ကာဘိုင္ က်ည္ကြဲသည္က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူထားသည့္ ဘက္သို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမယ္ ရန္သူက က်ေနာ္တို႔အနီး ကပ္လာၿပီ အထင္ႏွင့္ သတိဝိရိယ အတန္တန္ ထားေနသလို ေဇာကပ္ေနသည္၊ မၾကာခင္ က်ေနာ္၏ ကတုတ္က်င္းေဘးတြင္ စက္ဖြင့္၍ နားေထာင္ေနေသာ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းထံ သတင္းထူး တခုၾကားရသည္။

( ဆီးက်ိဳေလာကြားၾကား )၂ - ( ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ …… ဒါပဲ )

( ၾကားတယ္ - ဘာရွိမလဲ-ဒါပဲ )

( ေဒါင္းတေကာင္ ေခြးကိုက္ ခံရတယ္။ ဟန္းေကာ တလံုး ေပးပါ )

ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိုး - ခင္ဗ်ားေရွ႕ ကိုသြားၿပီး အင္အားျဖည့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ပါ။ တပ္ရင္းမႉးမွ ေစလႊတ္သည့္ ရဲေဘာ္သည္ ခ်က္ခ်င္း ေအအာရ္(၁၆)ကို က်ည္ထိုးၿပီး၍ ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ကုန္းကုန္းႏွင့္ ေျပးတက္ သြားတာ ေတြ႔ရသည္။ က်ည္ထိ သြားသူသည္ မည္သူ ျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို အတိအက် မသိရေသး။ တပ္ရင္းမႉး၏ မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည့္ လကၡဏာ၊ စိတ္က မသိမသာ လႈပ္ရွားေနမွန္း သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ မသိေအာင္ ထိမ္းသိမ္းေနပံုက သိသာေနသည္။ မၾကာပါ။ က်ည္ထိသြားသည့္ ရဲေဘာ္ကို ထမ္းထုတ္လာသည့္ ရဲေဘာ္တေယာက္။ က်ေနာ္တို႔ ေနရာ ေရာက္သည္ႏွင့္ က်ည္ထိထားသည့္ ရဲေဘာ္ကို သိလိုေဇာႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။

အလို ….! ရဲေဘာ္ ျမင့္သိန္း ပါလား။ ဒီ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ဒီမနက္ခင္းကပင္ ထမင္းအတူတူ စားခဲ့ၾကေသးသည္။ ဟင္းက ဟန္းေကာထဲတြင္ ခ်က္ၿပီးသား ေခြးသား ဟင္းကို က်ေနာ့္အား စားေစခဲ့သည္။ အစ္ကိုက မၾကာခင္ ေနာက္တန္း ျပန္ရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အစ္ကိုက မျပန္ခ်င္ေသးဘူး၊ မျပန္ခင္ တိုက္ပြဲတပြဲေလာက္ေတာ့ တိုက္သြားပါရေစလို႔ ခြင့္ေတာင္းထားတယ္။ အေတာ္ပဲ ဒီေန႔မွ တိုက္ပြဲက ျဖစ္တယ္။ ေအေက စက္လတ္ကို လြယ္ထားသည့္ ထိုရဲေဘာ္။ မ်က္ေစ႔ထဲက မထြက္ပါ။ သူက တိုက္ပြဲျဖစ္သည့္ ေနရာသို႔ သြားကာနီး က်ေနာ့အား ႏႈတ္ဆက္ သြားေသးသည္။ ခုေတာ့ - အခုျမင္ၿပီး အခုေပ်ာက္ သြားခဲ့ရတဲ့ ထိုရဲေဘာ္ကို ၾကည့္ၿပီး တိုက္ပြဲဆိုတာ ကိုယ္ပဲအႏိုင္ အၿမဲရေနတာ မဟုတ္၊ ကိုယ္က ခံရတဲ့ အလွည့္ရွိပါေသးလား ဆိုသည့္ ေပၚေပါက္လာသည့္ စိတ္က အံကိုႀကိတ္၊ ကိုင္ထားသည့္ ေအေကေသနတ္ကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဆုတ္ကိုင္ရင္း သူ႔အေလာင္းေပၚက မိုး၍ ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဘးမွ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြ တိတ္တဆိတ္ ေၾကကြဲေနသူက ေၾကကြဲေနေလၿပီ။ ထိမ္းခ်ဳပ္ ထားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က - ေဟ့ေကာင္ႀကီး မင္းငါတို႔ကို ျပစ္သြားၿပီလား … ကြ၊ မင္းရဲ႕ သားေလးကို စစ္ႏိုင္လို႔ နာမည္ေပးဆို။ ဆိုးလိုက္တဲ့ မင္းအျဖစ္၊ အိုရဲေဘာ္ေတြ အားလံုး တသိမ္႔သိမ္႔ ျဖစ္ၾကရသည္၊ တိုက္ပြဲကား ေန႔လည္(၁၂)နာရီ အထိ ျဖစ္ေနသည္။ ရန္သူမွ၄င္းတို ့ ထိုး၍မရေတာ့သည့္ အဆံုး ေနာက္ျပန္ေခါက္ သြားသည္။

ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူမွာ အတံုးအရုန္း က်ဆံုးသည္။ ၄င္းတို႔ ဆုတ္ခြာသြားသည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပစ္ရွင္း ရွင္းသည့္အဖြဲ႔မွ တက္၍ ဒါဏ္ရာရေသာ ရန္သူ တပ္သားမ်ားကို ေသြးသံ တရဲရဲႏွင့္ ဆြဲထုတ္သြားသည့္ လမ္းေၾကာင္းမွာ ႏြားေတြ စြတ္ေၾကာင္း ဆြဲထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းအလား ျဖစ္ေနသည္။ ထိုတည က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ထမင္းလက္ဆံု စားၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆံုးသြားသည့္ ရဲေဘာ္ႀကီး အေၾကာင္းေတြးရင္း ညာသိုလ္ေဆးလိပ္ (ပြတ္ခၽြန္း) ကို ဖိဖြာေနမိသည္။ ထိုစဥ္ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုး စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ စိုးစဥ္းမွ်ကို မရွိေခ်။

ျမဴခိုးေတြက ပိန္းပိတ္ၿပီး ေတာင္ခိုးေတြ ေဝေနသည္။ ရဲေဘာ္ေတြ အေတြးမွလဲ က်ဆံုးသူေတြ အတြက္ အလြမ္း မ်က္ရည္ေတြ ေဝသီေနမည္၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္ တခါတခါ ငွက္ေအာ္ျမည္သံ မွတပါး အျခား အသံမၾကား ရေတာ့။ သရဲ၊ ဘီလူးစီးသလို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲခဲ့သည့္ ေနရာတခု။ ခုေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပင္။ မာယာပရိယယ္ ၾကြယ္ဝစြာႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေန သလို၊ ေသနတ္ကေလးကို ရင္ခြင္မွာပိုက္ၿပီး အေတြးေတြက ေတာင္စဥ္ေရမရ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ အိမ္လဲ ျပန္ေရာက္မိသည္။ ဒီပံုႏွင့္ သူ႔သား သူပုန္လူတတ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္သြားမလဲ အေမရယ္ ဟု ခပ္ေဝးေဝးက ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ယင္း စဥ္းစား မိေနေသးသည္။

တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲ လႈပ္ရွား သြားလာၾကရင္းႏွင့္ စစ္ပြဲေတြ၏ အေလ့အထ၊ အမူအက်င့္၊ အအိပ္၊ အစားေတြက စစ္ပြဲတပြဲ ၿပီးတိုင္း တိုက္ပြဲတပြဲ၏ ျဖစ္စဥ္ေတြကို တကိုယ္စာ အိပ္၍ရေသာ စစ္ပုခက္ကေလးထဲ ယိမ္းထိုးၿပီး အေတြး စိတ္ကူးေတြထဲမွ ရုပ္ရွင္ဇါတ္ကား တကား ျပန္ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး ဆန္႔ထုတ္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ လက္ေတြ႔ဆန္သည္႔ ျဖစ္ရပ္မို႔ ပရုတ္ဆီႏွင့္ ကု၍မရသည့္ ဒါဏ္ရာရသူေတြ၊ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကသူေတြဟာ ဇါတ္ညႊန္း ျပဳလုပ္ဖန္တီးထား ယူထားရတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ေကာင္ေတြ မဟုတ္ခဲ့ပါလားလို႔ နက္ရႈိင္းစြာ ခံစားေတြး ေနမိသည္။

ဆရာႀကီး ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနသလား၊ က်ေနာ္ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ၊ အားမနာနဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ့္ အိပ္ရာေဘးမွ ခပ္ယို႔ယို႔ေလး ရပ္ၿပီး သူ၏ျဖစ္လာမည့္ ကံၾကမၼာကို မရိပ္မိေလဟန္၊ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနမိသည္။ သူႀကံဳေတြ႔ရမည့္ နိမိတ္ရိုင္းေတြက သူ႔ဘဝ ေနမဝင္သြားမီ သူခႏၶာမွာ လွလွပပ ေရးဆြဲထားေသာ က်ားရုပ္ႀကီးမွာ ဟန္ပါမာန္ပါႏွင့္ ခုန္အုပ္ေန သည့္ပံုေၾကာင္႔ သူ႔ကို ေသခ်ာစြာ မွတ္မိေနမိသည္။ စစ္ေၾကာင္း ေခတၱနားခိုက္ သူတို႔ အုပ္စုအတြင္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျပႆနာ တက္ေန၏။ ျဖစ္ပံုက သူတို႔အုပ္စုထဲမွ အငယ္ဆံုး ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူတေယာက္ကို “ငေပြး” ဟုေခၚၾကသည္။ ငေပြးမွာ ေရတာရွည္ဘက္မွ ပါလာသည့္ ေပၚတာတေယာက္။ ငေပြးကို က်ားႀကီးမွ မာန္မဲဟိန္းေဟာက္ သမႈျပဳေနၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ ေရသြားခပ္ခိုင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ငေပြးမွာ ငွက္ဖ်ားစြဲေနသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ေလးႏွင့္ သူမသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေတာင္းပန္စြာ ေျပာေန၏။ က်ေနာ္႔ ကင္းခ်ိန္းအၿပီး သူတို႔ထံ ေရာက္သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္ေနမိသည္။ ထိုအခါ က်ားႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာအမူအရာ ပံုစံေျပာင္းသြားသည္။

ဟဲ ဟဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာႀကီး ၊ က်ေနာ္တို႔က ထမင္းခ်က္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနတာပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဒီလူ လိမ္ညာ၍ ေျပာေနမွန္းသိသိႏွင့္ ဘာမွ်ျပန္လည္ မတံု႔ျပန္မိခဲ့။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာလည္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ၫွင္း ဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမႈက ရွင္သန္ ေနတုန္းပဲလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ ထို႔ထက္ က်ေနာ္ မျမင္ရႏိုင္၊ မသိႏိုင္သည့္ ရပ္ဝန္းေဒသေတြ မွာလည္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ၫွင္း စိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အထိေအာင္မ်ား၊ ဘယ္ကာလ အထိေတာင္မ်ား ေပါင္းျမက္ေတြ ထူေနလိမ့္ဦးမလဲဟု မေက်မခ်မ္း ခံစားရင္း-ဥေပကၡာျပဳခဲ့မိသည္။

စစ္ေၾကာင္း၌ အသက္အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ အခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးမ်ားက ၫွာတာမႈ ရွိၾကသည္။ တိုက္ပြဲတပြဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔က ေရွ႕ဆံုးထြက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔လို ငယ္ရြယ္သူ၊ တိုက္ပြဲ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုငယ္သူတို႔ကို အေရးႀကီးသည့္ ရင္ဆိုင္ေတာင္ကုန္းမ်ား၌ တာဝန္ ေပးေလ့မရွိ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က ထိုသို႔ မစဥ္းစား တျခားလြဲမွားသည့္ အသိေတြႏွင့္ ေဒါမနသ ျဖစ္ေနမိသည္။ ငယ္စိတ္ႏွင္႔ သူတို႔တိုက္ႏိုင္ရင္ ငါလည္း ဘာ့ေၾကာင့္ မတိုက္ႏိုင္ရမွာလဲ ! ဆိုသည့္ အတၱေဒါသခိုးေတြ တရွန္းရွန္း ေဝဆာေနမိသည္။ တကယ့္ တကယ္ တိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာလုပ္၍ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ စိတ္ရႈတ္ေထြးမႈ ျဖစ္ရသည္။ စစ္ပြဲေတြ ေခတၱရပ္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ စဥ္းစားေနမိေတာ့ ေၾသာ္- ငါတို႔ အစ္ကိုေတြက ငါတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္ကို ႀကိဳတင္ျမင္ၿပီး မလိုအပ္ပဲ အသက္ေတြ ဆံုးရႈံးမွာစိုး၍ သူတို႔ပဲ ေရွ႕မွာခါးေကာ့ၿပီး ရန္သူကို ရင္ဆိုင္မယ္ေျပာၾကတာဟု ေတြးမိသည္။

ရဲေဘာ္ႀကီးေတြတခ်ိဳ႕ တိုက္ပြဲမွာ ဒါဏ္ရာရသူ၊ က်ဆံုး သြားသူေတြကို ေတြ႔ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ရွင္သန္ေနတုန္း ကာလ၌ သူတို႔၏ ေတာက္ပရႊင္လန္းသည့္ ရုပ္ပံုလႊာ ပန္းခ်ီကားေတြကို ႏွေမွ်ာတမ္းတစြာ ခံစားရၿပီး လူမသိ၊ သူမသိ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး ငိုေကြၽးခဲ့ရသည့္ က်ေနာ့္အျဖစ္ေတြ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ ငါဘာ့ေၾကာင့္ ငိုေနရတာလဲ - ငါဘာလို႔ ဒီစစ္ပြဲႀကီးမွာ ေရာက္လာခဲ့ရသလဲ - စစ္ပြဲႀကီးျဖစ္ရင္ လူေတြေသမယ္၊ ဒဏ္ရာရမယ္၊ အနာတရ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးလား။ အခု ငါ့ဘက္က ငါ့ရဲေဘာ္ ႀကီးေတြက်ဆံုး၊ ေသဆံုးေတြ စာအုပ္ထဲမွတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ စ်ာပနကို ခမ္းခမ္းနားနား တေန႔မွာ ျပဳလုပ္ေပးရလိမ့္မယ္လို႔ ထိုစဥ္ကပင္ က်ေနာ္ေလးနက္စြာ သိမွတ္ထားသည္။ ဘားတိုက္ တတိုက္ထဲတြင္ အတူေန၊ ငွက္ေပ်ာရြက္ေပၚ၊ အင္ဖက္ရြက္ေပၚ ထမင္းေတြ စုပံုၿပီး အဆင့္အတန္း မခြဲျခားပဲ လက္ရည္ တျပင္တည္း အညတရ ထမင္းဝိုင္းေတြကို က်ေနာ္ လြမ္းေနဦးမည္။ စိတ္ အခန္႔မသင့္၍ တဦးႏွင့္တဦး အယူအဆ ေရးရာေတြ ျငင္းခံုၾကရင္း တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ဘားတိုက္ ေပၚမွာ ထိုးႀကိတ္ၾကတဲ့ ကေတာက္ကဆ ေနရက္ေတြ၊ ရန္ပြဲကို ျပန္ေစ့စပ္ၿပီး ေၾကေအးခဲ႔တဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္စိတ္ကို စိတ္ေတြကို အေလးျပဳေနဦးမည္။

က်ေနာ္တို႔၏ စစ္အာဏာရွင္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ထူးးျခားသည့္ ရုပ္ဘဝေတြရွိသည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္။ တႏိုင္ငံလံုး အံုၾကြဆႏၵျပ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္မွ - ေတာထဲေတာင္ထဲသို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲမွ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္ကို ေအာင္ျမင္မွာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသည္႔ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔သာ စိတ္ဓာတ္ေတြႏွင့္ ျဖစ္တည္ လာခဲ့ၾကၿပီး လက္ေတြ႔ ေတာ္လွန္ေရးရင္ျပင္ထဲ ကြင္းဆင္းၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ အစည္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၌ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ဘာသာေပါင္းစံု၊ အရပ္ေဒသ အသီးသီး၊ အလႊာေပါင္းစံုမွ ေရာက္လာခဲ့ၾက၍ ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ အယူအဆ ေပါင္းစံု၊ ျပႆနာေပါင္းစံု ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ အရာဝထၱဳတခုကို ၾကည့္သည့္ အျမင္ရႈ႕ ေထာင့္ျခင္း မတူညီၾက။ ထို အခါအဖြဲ႔အစည္း ဆန္ဆန္စုဖြဲ႔ ၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဆန္ဆန္ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္း ၫွိႏိႈင္းၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီဆန္ဆန္ ေျဖရွင္းေသာ္လည္း အရာခပ္သိမ္း စည္းစနစ္က်သည္ လို႔ေတာ့ျဖင္႔ ေျပာ၍မရ။ တခ်ိဳ႕က ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္ဆန္ ေတြးေခၚ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဗဟုစိတ္ဓာတ္ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ လူေတြက ပညာတတ္ဆန္ဆန္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းကို စည္းစနစ္က်စြာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ လိုၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေတာ္လွန္ေရးကို ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ တည္ေဆာက္လိုသည္။ ထိုကဲ့သို႔ မေျပမလည္၊ အေၾကမလည္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္ေနဆဲ အခ်ိန္ေတြမွာ ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔၏စိတ္ထဲမွာ ထိုကိစၥေတ ြစိတ္မဝင္စားၾက။ စစ္အာဏာရွင္ကို မည္ကဲ့သို႔ အႏိုင္တိုက္ရမလဲ။ မည္သည့္ေနရာမွာ ရန္သူရွိသလဲ။ တိုက္မည့္ခိုက္မည့္ စိတ္သာ ျပင္းျပေနၾကသည္။ ထို႔့ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္ ကာလေတြ၌ ရန္သူကို ရန္သူလိုပဲ ျမင္ၿပီး ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲေတြႏွင့္ အတူတေပ်ာ္တပါး ခရီးထြက္ခ်ီတက္ တိုက္ပြဲေတြကို ဆင္ႏႊဲေနေတာ့သည္။

က်ေနာ္သည္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ၌ သံုးလခန္႔ မွ်ၾကာသည္။ ေရွ႕တန္း တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ရင္း တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းမွ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ရဲေဘာ္ေၾကာင္နာကို ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္ၿပီး တပ္တြင္း လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္ ေစလႊတ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ လက္နက္ခဲယမ္း တခ်ိဳ႕တပါတည္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သံလြင္ျမစ္ရွိရာ ကမ္းစပ္သို႔ သံုးနာရီခန္႔မွ် ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ရသည္။ သံလြင္ကမ္းေဘး၌ ေဆးေရာင္ အနီႏွင့္ အျဖဴခ်ယ္မႈန္းထားသည့္ ေလွတစင္း ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ တပ္ရင္း-၂ဝ၄၊ ၂ဝ၅၊ ၂၁၆-မွ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရသည္။

ထိုစဥ္ အဖြဲ႔၌ စစ္ေၾကာင္းမႉးျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္ဥာဏ္ထြန္းမွာ စက္ငယ္ ဖြင့္၍ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ပစၥည္းေတြက တနင္႔တပိုးႏွင့္ ထိုေလွေပၚသို႔ ျပစ္တင္ၾကၿပီး ေလွေပၚတြင္ရွိသည့္ ရဲေဘာ္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာရင္း စက္ေလွက အစုန္သို႔ ထြက္စျပဳၿပီ။ သံုးလကာလ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ တာဝန္က်ေနေတာ့ ေရပံုမွန္ မခ်ိဳးရ။ ေရကလည္း ရွားသည္။ ေလွစီးရင္း ျဖဴျဖဴလႊလႊေလး ရွပ္ေျပးေနသည့္ ေရမႈံကေလးမ်ားကို လက္ကေလးႏွင့္ က်ီးစယ္ပုတ္ခတ္ရင္း စိတ္ထဲ လန္းဆန္းေနမိသည္။ သံလြင္ ေရၾကည္ေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ လိုက္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းမွာ ဒူးေနရာတြင္ စုတ္ၿပဲ၍ ေျမႀကီးေရာင္ ထေနသည္။ ေလွကလည္း တစထက္ တစျမန္စ ျပဳေနသည္။ ေတြ႔လိုက္သည့္ အရာဝထၱဳေတြမွာ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေနၾကသည္။ က်ေနာ့္ေနာက္ ေက်ာဘက္သို႔ သတိတရ လွည္႔ၾကည္႔မိေသးသည္၊ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည့္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲတြင္ အမည္ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ တအံုေႏြးေႏြး ခံစားခ်က္ေတြ ျဖာေဝေနမိသည္။

အခုေလာက္ဆို ရင္ဆိုင္ ေတာင္ကုန္းေပၚက ရဲေဘာ္ေတြ - ကတုတ္ က်င္းေတြထဲမွာ ရန္သူကို သတိမလြတ္စတမ္း ေစာင္၍ ၾကည့္ေနေရာ့မည္။ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြ ဝါးဘိုးဝါးႀကီးႏွင့္ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ေရသြား ခပ္ေရာ့မည္။ တခ်ိဳ႕ ့က်ဆံုးသြားသည့္ ရဲေဘာ္ေတြ ဝိဥာဥ္ႏွင့္ စကားေတြေျပာေနမည္ကို ျမင္ေယာင္ရင္း အလိုလို က်လာသည့္ မ်က္ရည္ေတြ စက္ရွိန္ႏွင္႔ တိုးေဝွ႔လာေသာ ေရမႈံေတြနဲ႔အတူ လိုက္လို႔ သံလြင္ျမစ္ထဲ က်သြားေတာ႔သည္။

ဌာနခ်ဳပ္ ေရာက္ၿပီေဟ့ --

ဟု .... ရဲေဘာ္တေယာက္ အာလုပ္သံႏွင္႔ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပာဆိုသံၾကား၍ အေတြးက လြင္႔စဥ္သြားသည္။ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ေလွက ဆိုက္သည္။ - ေအာင္မာ ငါတို႔ ဌာနခ်ဳပ္ႀကီးက လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ တယ္ဟုတ္ပါလား ကြ။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းႀကီး ၾကေနတာပဲ။ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းက ဒီလိုပဲ မီးလာပါ႔ဦးမလားလို႔ စိတ္ထဲေအာင္းေမ့မိသည္။ သံလြင္ျမစ္ေရက စီးေမွ်ာသံ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ၾကားေနရ၏။ ကမ္းေဘး၌ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ဟိုတေျပာက္၊ ဒီတေျပာက္ စိတ္ထဲမယ္ ၾကည့္၍ အေတာ္ၾကည္ႏူး ေနမိသည္၊ မီးေရာင္က သံလြင္ကမ္းဘက္သို႔ ထိုးျဖာက်ေနေတာ့ ေရ၏အေရာင္မွာ ေငြေရာင္လို တခ်က္တခ်က္ ရိုက္ပုတ္ခတ္ျခင္းႏွင့္ အတူ ကမ္းေျခသို႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ ေလွဆိပ္တြင္ လံုၿခံဳေရး တာဝန္က်ေနေသာ ရဲေဘာ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ထံသို႔ သံုးေတာင့္ထိုး ဓါတ္မီးရွည္ႀကီးႏွင့္ ေဝွ႔ဝိုက္ထိုးၿပီး ဆင္းလာၾကည္႔သည္။

ၿပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရွ႕တန္းက ျပန္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီည ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္မွာ အိပ္ၿပီး မနက္စာ စာေသာက္ၿပီးမွ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းေတြျပန္ဖို႔ အတြက္ စစ္ဦးစီးက ၫႊန္ၾကားထားတယ္ဟု ေျပာ၍ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တန္းျပန္အဖြဲ႔ ထိုည ႒ာခ်ဳပ္မွာပဲ အိပ္စက္အနားယူ လိုက္ၾကသည္။ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ မီးမထြန္းပဲ အိပ္ခဲ့ရသည့္ ရက္ေတြႏွင့္ က်င့္သားရထားေသာ မ်က္လံုး ယခုလို မီးေရာင္ႏွင့္ျပန္လည္ ဆံုဆည္းမိေတာ့ ၿမိဳ႕ျပကို မသိမသာ လြမ္းေနမိ၏။ ဒီလိုဖန္မီးေခ်ာင္း၊ ဒီလိုမီးေရာင္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ညဥ့္နက္ေအာင္ ေက်ာင္းသားဘဝက အေပ်ာ္က်ဴးခဲ့တာေတြ သတိရေနမိသည္။

နံနက္ခင္း ေရာက္ေသာအခါ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္၏ ခမ္းနားထည္ဝါလွေသာ အေဆာက္အဦးေတြကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈၿပီး ေလးစားေနမိသည္။ ေတာင္ကမ္းပါးယံေတြကို ဘူဒိုဇာ စက္ႀကီးေတြျဖင့္ ၿဖိဳလွဲၿပီး ေျမျပင္ညီေအာင္ ညွိထားသည္။ ထိုေျမျပင္ညီ ကြင္းထဲတြင္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ အခ်ဳပ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုေျမျပင္ညီ ကြင္းမွတဆင့္ ဗဟိုရံုးႀကီးေပၚသို႔ ေျမျပင္ ေလွကားကေလး အတိုင္း တက္သြား၍ ညီလာခံခန္းမ သို႔ဝင္မည္အျပဳ- အခန္းဝတြင္ စာတန္းေလးတခုကို ဖတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ - သတိ ! ရဲေဘာ္ -အေလးျပဳၿပီးမွ ဝင္ရန္ အခန္းထဲသို႔ က်ေနာ္ ညာေျခေထာက္ စုရပ္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ကို အေလးျပဳ လိုက္သည္။ ညီလာခံခန္းမ၏ သဘာပတိ ထိုင္ရန္ ထိုင္ခံု၏ အေနာက္တည့္တည့္တြင္ အနီေရာင္ ပိတ္စေပၚတြင္ ေရႊဝါေရာင္ ခြပ္ေဒါင္ႀကီးက ဟန္ပါမာန္ပါ ေကာင္းကင္တမႊတ္ ၾကယ္ကို ဆြတ္ေနသည့္ပံု။ ပန္းပဲဖိုမွ အက်အန ထုရိုက္ထားေသာ ပန္းဖြားလွံရွည္ႏွင့္ ဓါးပံုမွာ ၾကက္ေျခခတ္ ပံုစံခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။

ထိုအခန္းမမွ တဆင့္ ထမင္းစား အေဆာင္သို႔ သြားရာ စားပြဲေပၚတြင္ သံပန္းကန္ျပားမ်ား အစီအရီ ခ်ထားသည္။ ဝႈိက္ဘုတ္ေပၚတြင္ ေရးထားသည့္ စာကိုဖတ္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္ တပန္းကန္ စေကး -ဟု အတိအက် ေရးထားသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေၾကာင္နာ အတြက္ တပန္းကန္ယူ၍ စားၾကသည္။ ဟင္းအမယ္မွာ ဝက္သားဟင္းႏွင့္ ငါးပိရည္ တို႔စရာ ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တန္းမွ ျပန္လာ၍ ဌာနခ်ဳပ္မွ ဝက္တေကာင္ေပၚ ေကြၽးသည္။ ဝက္သားဟင္း မစားရသည္မွာ ၾကာ၍လား မေျပာတတ္။ ႏွစ္ပန္းကန္ေလာက္ကို ေလွ်ာကနဲ ကုန္သြားသည္။ က်ေနာ့္တို႔မွာ ဝက္သားဟင္း စားရလွ်င္ အၿမဲတမ္း ေမးခြန္းထုတ္ရသည့္ သာဓကရွိသည္။ ဝက္သားက စားရခဲေပျခင္း။ ဝက္သားဟင္းႏွင့္ အျခားဟင္း အမယ္ေတြ မယ္မယ္ရ ရခ်က္ၿပီဆို တခုခုျဖစ္၍ ေကြၽးရမည္လို႔ ပံုေသ တြက္ထားတတ္ ၾကသည္။ ဥပမာ - တိုက္ပြဲ၌ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးသည့္အတြက္ ဆြမ္းသြပ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ စိတ္မေကာင္းၾက။ ၾကာလာေတာ့ ဝက္သားဟင္းကို စားခ်င္ပါလ်က္ စိတ္နာမိသည္။ တခ်ိဳ႕ ဝက္သားဟင္း မစားၾကေတာ့။ ဝက္သား တခါစားရလွ်င္ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးခြင့္ ေပးရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝက္သားမစားဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြ တိုက္ပြဲမွာ မက်ဆံုးပါေစနဲ႔ ဆိုသည့္ အဓိဌာန္ ႏွင့္ ဝက္သားကို မစားတာပါလို႔ ေျပာျပရွာသူေတြ တကယ္ပင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သမုိင္းမွာ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။

က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း ၂၁ဝ ႏွင့္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္မွ စက္ေလွႏွင့္ (၁၅)မိနစ္ခန္႔ စီးလွ်င္ ေရာက္သည္။ ဗဟိုမွ စက္ေလွ တပ္ရင္း အေရွ႔အထိပို႔ၿပီး ျပန္ထြက္ သြားသည္။ ေလွေပၚမွ ဆင္းဆင္းျခင္း တပ္ရင္းကို ေဝွ႔ဝိုက္ရွာေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မမွတ္မိ။ တပ္ရင္းမွာ ခ်ဳံႏြယ္ေတြ ပိတ္ေနသည္။ သက္ငယ္ပင္ေတြ၊ ႀကံပင္ အပင္မ်ိဳးေတြက ရွည္လ်ားစြာ ေပါက္ေနသည္။ တပ္ရင္း ဆိုင္းဘုတ္မွာ ခ်ံဳႏြယ္ေတြ ပိတ္ထား၍ သိပ္မေပၚလြင္ပါ။ ေအာ္ဟစ္ၿပီး တပ္ကုန္းေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားသည္။ စားဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ၾကည့္ရာ တေယာက္မွမေတြ႔။ တပ္ရင္း ထမင္းအိုးႀကီး တလံုးေတြ႔၍ အိုးကိုဖြင့္ၾကည့္ရာ အိုးထဲတြင္ ထမင္းဂ်ိဳး သံုးခုေတြ႔၍ တခု ယူစားလိုက္သည္။ ငါးပိရည္အိုးႀကီးမွာ ငါးပိအဆီမ်ား တက္ေနသည္။ ေဆးခန္းဘက္ ၾကည့္မိေတာ့ ၿငီးသံၾကား၍ သြားၾကည့္မိသည္။ ရဲေဘာ္ဂီပါလား။ ပိန္လိုက္တာ။ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ေျပာရင္း သူ႔အနားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူက အၿမဲတမ္း က်မၼာေရး ခ်ဴျခာသည္။ ငွက္ဖ်ားဒါဏ္ဖိစီး ထား၍ အသားအေရာင္မွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ႏိုင္လွသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။

တြန္း-တြန္း-မင္းဘက္က တြန္းထား။ ငါဒီဘက္က တံုးတတံုး ခုထားမယ္။ ဟုတ္ၿပီ-က်င္းဝ အထိေရာက္ၿပီ။ အေနာက္နည္းနည္း ျပန္ဆုတ္၊ တြန္းတြန္း-အိုေက ရၿပီ-ကဲ-ေျမဖို႔ေတာ့ကြာ၊ တေယာက္ တလွည့္စီေတာ့ ဖိုမေပါက္ေအာင္ ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။ ကဲ- ကဲ ေပါက္တူးေတြ၊ လႊေတြသိမ္းေတာ့။ ပစၥည္းေတြအားလံုး စတိုးထဲျပန္ထည့္။

တပ္ရင္းမွာ စီးပြားေရးဆို၍ မယ္မယ္ရရ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေတာထဲမွ ပ်ဥ္းကတိုး သစ္မာေျခာက္ေတြကို လႊျဖင့္ ဆြဲတိုက္ၿပီး မီးေသြးဖုတ္ ၾကရသည္။ (၁၅)အိတ္ ေအာက္ရလွ်င္ ငါးတန္ဟင္းေလးေတာ့ စားရ ေကာင္းပါတယ္။ သုခိတာ စေကးႏွစ္လိပ္ထက္ ပိုေသာက္ရသည္။ ဖုတ္၍ရသည့္ မီးေသြးေတြကို သံုးတင္းဝင္ ဂုန္နီအိတ္ႀကီးေတြ ထဲထည့္၍ ထိုင္းဘတ္ေငြႏွင့္ တအိတ္ကို ထိုစဥ္က ဆယ့္ငါးဘတ္ ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တပ္ရင္းအတြက္ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ငါးတန္ဖိုး၊ လူမမာ ဓာတ္စာဖိုးေတာ့ ရသည္။ မီးေသြးဖုတ္သည့္ အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္သူမွာ ရဲေဘာ္သန္႔ဇင္၊ ထိုရဲေဘာ္မွာ တပ္ေရးဗိုလ္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းမွဦးေဆာင္ၿပီး မီးေသြးဖုတ္သည့္ အစီအစဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ မိုးတြင္းအေလွ်ာာက္ ဝဥေတြ တူးၿပီး ကမ္းနား၌ စုပံုထား။ ေျမြခြံအိတ္ႏွင့္ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါ တူးသယ္ၿပီး ဝင္ေငြ ရွာၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္ ဝဥ တကီလိုလ်င္ ငါးဘတ္ ေစ်းေပါက္သည္။ ဒါေတာင္ ေက်းဇူးရွင္ အဝယ္သမားမ်ားက စိတ္မထင္လွ်င္ မထင္သလို ေစ်းႏွိမ္တတ္သည္။ ဖ်ားနာသည့္ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္၍ ေဆးနားေပးရသည္။

ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာလွ်င္ ေဆာင္းတြင္းႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ အလုပ္ကေလးကို ေက်းဇူးရွင္ ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီးေတြႏွင့္ ဒိုးတူေပါင္ဘက္ ရွာေဖြ စားေသာက္ရသည္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုလွ်င္ အင္ဘက္ေတြက ဝါၫိုေျခာက္ေသြ ့၍ ပင္ျမင့္ေပၚမွ ေၾကြက်၊ ေျမခရသည္။ အင္ဘက္ေတြ ကို က်ေနာ္တို႔ အေစာႀကီး မိုးမလင္းခင္ သြားေရာက္ ေကာက္ယူၾကသည္။ ေနာက္က်၍ မျဖစ္။ ေနာက္က်လွ်င္ အင္ဘက္ သိပ္မရတတ္။ ကိုယ္ထက္အလ်င္ ေစာေအာင္ ေကာက္သည့္သူက ဦးသြားတတ္သည္။ ေကာက္ရသည့္ အင္ဘက္ေတြကို တပ္ရင္း၌ အမိုးမိုးရန္အတြက္ လည္းေကာင္း၊ မိုးၿပီး၍ ပိုလွ်ံသည့္ အင္ဘက္ေတြကို ေရာင္းစားၾကသည္။ မည္သို႔မွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ အလုပ္ေတြက ေတာ္လွန္ေရးမွာ အသားက်လွသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေပ်ာ္သည္။ ေက်နပ္သည္။

ထိုအခ်ိန္က ရဲေဘာ္ေတြ၏ မ်က္နွာမွာ ငယ္ရြယ္ႏုႏွယ္သည္ အခါမို႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ ရည္းစားမရွိ။ အပ်ိဳအရြယ္ မိန္းကေလးမရွိ။ တေန႔တေန႔ တပ္တြင္း လုပ္ငန္းေတြလုပ္။ က်ားကြက္ ထိုးတမ္းကစား။ ေတာ္လွန္ေရး စာအုပ္ေတြဖတ္။ ေဆာင္ေတာ္ကူး သနပ္ခါး ဘဲၾကားလူးၿပီး ေငးမိေငးရာ ေငးေနမိသည္။ တခါတခါ တပ္ရင္း ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တာဝန္က်၍ တပ္ရင္း၌ ပဲတိုင္ေထာင္ အပင္မ်ား၊ ခရမ္းပင္၊ ငရုတ္ပင္၊ ရုံးပေတသီးပင္မ်ား စိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ စိုက္ပ်ိဳး၍ ထြက္ရွိသည့္လာေသာ အသီးအႏွံေတြက တပ္ရင္း ဟင္းအိုးအတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ညေနခင္း ေရာက္လွ်င္ ႏိုင္ငံေရး သတင္းေတြကို ေနရွင္နယ္ ေရဒီယို အစုတ္တလံုးကို တဘားတိုက္လံုး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ ျမင္ေယာင္ရင္း အတိတ္တခိုက ျမင္ကြင္းေတြကို တံခါး တခ်ပ္ခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္ေနမိသည္

ဘားတိုက္ေပၚက ဇါတ္လမ္းတပုဒ္။

ဘားတိုက္တြင္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ဆန္းလြင္၊ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္၊ (အဘ)၊ ရဲေဘာ္တင္ဆန္း၊ ရဲေဘာ္ဝင္းေမာင္၊ ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝမ္း၊ ရဲေဘာ္သန္းေဌး ႏွင့္ ရဲေဘာ္စံမင္း တို႔ရွိၾကသည္။ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးမွာ တပ္ရင္းမႉးရံုး၌ အိပ္သည္။ သူ႔ေနရာမွာ လက္နက္မ်ားထားသည့္ ဂိုေထာင္ႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ သူသည္သရဲ ေၾကာက္တတ္သည္။ သရဲအေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္းေျပာလွ်င္ ထိုဗိုလ္ႀကီးမွာ နားမေထာင္ဘဲ တျခားေနရာသို႔ ေရွာင္ေရွာင္ သြားတတ္သည္။ သူ႔ အားနည္းခ်က္ သိေသာ ရဲေဘာ္ဆန္းလြင္က က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို တိုင္ပင္ၿပီး ဇာတ္လမ္းတခု လုပ္ရန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သူေျပာသည့္အတိုင္း အတိုင္အေဖာက္ ညီစြာႏွင့္ ဇာတ္လမ္း စတင္ေတာ့သည္။

ပထမ-ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ဆန္းလြင္မွာ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ အိပ္ေနသည္။ ညဘက္ ဘီဘီစီ နားေထာင္ခ်ိန္ အေရာက္တြင္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ေရာက္ခ်လာသည္။ သတင္းနားေထာင္ၿပီး မၾကာခင္ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ျပန္၍အိပ္ေနေသာ ေက်ာ္ဆန္းလြင္မွ ျဗဳန္းကနဲ ထၿပီး - ဟင္း-ဟင္း-ဟင္း ငါ့ကို ဘာေကာင္ ေအာင္းေမ့ေနလဲ၊ ဒီေနရာဟာ ငါ့ပိုင္နက္ဆိုတာ မသိၾကဘူးလား။ ထိုအခ်ိန္ ရဲေဘာ္တင္ဆန္း ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္မွာ အတိုင္အေဖါက္ ညီစြာ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္- အမိန္႔ရွိပါ၊ အခု ဝင္လာတာ ဘာနတ္ပါလဲ ခင္ဗ်၊ က်ေနာ္တို႔ ဘာအမွားမ်ား လုပ္ခဲ့မိလို႔ ပါလဲ။ ထိုအခ်ိန္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ ဇီးကင္ရြက္ခန္႔့မွ် ရွိေတာ့သည္။

ေဟ႔ - အဘ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲကြ မင္းတို႔ဟာက အဲဒါ ေက်ာ္ဆန္းလြင္ေလ၊ သူဘာျဖစ္ ေနတာလဲ။ ဟ ေက်ာ္ဆန္းလြင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးရ ၊ အခုဟာက ေက်ာ္ဆန္းလြင္ကို မေကာင္းဆိုးဝါး ဝင္ပူး ေနတာကြ။ ငါ့ အထင္ေတာ့ ငါတို႔ တပ္ရင္းေနရာက အလ်င္တုန္းက ရန္သူ ေနခဲ့တဲ့ေနရာ ျဖစ္မယ္။ တိုက္ပြဲျဖစ္လို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့ရန္သူ႔ အေလာင္းကို ငါတို႔ ဘားတိုက္ေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ ျမဳတ္ထားလို႔ သူ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး လာေျပာတာ ျဖစ္ရမယ္။ ထိုအခါ - တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးက - ဒါ - ဒါဆို - ငါတို႔ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ တပ္ရင္းမွာလည္း အသက္ အႀကီးဆံုးဆိုလို႔ ဘႀကီးေဇာ္ဘြားပဲ ရွိတယ္။ အေယာင္ေဆာင္ သရဲ ဝင္ပူးေနေသာ ေက်ာ္ဆန္းလြင္မွာ မ်က္ေစ့ကို ျပဴးၿပဲၿပီး တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးပဲ စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္ေန၏။

ထိုစဥ္ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးမွာ အသံတုန္တုန္ ရီရီျဖင့္ေၾကာက္ေန၏။ ေဟ - မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲကြ ၊ ဗ်ာ - က်ေနာ္ အဲ … အဲ .. သန္႔ဇင္ ပါ …ခင္ဗ်၊ ေအး -ေကာင္းၿပီ ဒါဆို မင္းငါ့ဆီလာခဲ့ ဂုတ္ခ်ိဳး စားပစ္မယ္။ ငါ့စကား နားမေထာင္တဲ့ အေကာင္ - မနက္ခင္းေရာက္ရင္ ေဟာ႔ ဟိုသစ္ပင္ေအာက္မွာ ငါ့ကို ပူေဇာ္ ပသရမယ္၊ ၾကားလား။ ၾကားပါတယ္ ခင္ဗ်၊ ဟို - ဟို က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အသက္အႀကီးဆံုး လူႀကီး ရွိပါတယ္ခင္ဗ်။ ေအး -သြားေခၚေခ်။ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့ေနာက္ တေယာက္ အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ဦးေလကြာဟု ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေျပာၿပီးသုတ္သီးသုတ္ပ်ာႏွင့္ အဘေစာ္ဘြားကို သြားေခၚသည္။ အဖိုးႀကီးမွာ ဘုမသိ၊ ဘမသိႏွင့္ ေရာက္ခ်လာၿပီ၊ ဘယ္မွာလဲကြ - သရဲပူးတယ္ ဆိုတာ၊ ေစာ္ဘြားတဲ့ကြ! တဘြားတည္း ရွိတယ္။ မေၾကာက္လို႔ ဒီကို လာတာကြဟု ႀကံဳးဝါး၍ ဘားတိုက္ေပၚသို႔ အတင္း ေျပးတက္လာသည္ႏွင့္ လက္မွာလည္း သစ္သားေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္း ေကာင္းေကာင္းကို ကိုင္၍ တက္လာသည္။

က်ေနာ္တို႔လည္း ဇါတ္ေတာ႔ မထင္မွတ္ပဲ ရႈတ္ေခ်ၿပီ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး တြက္မိၿပီး - ေဟ့ ေက်ာ္ဆန္းလြင္ သရဲကေန ထြက္လိုက္ေတာ့၊ ဟိုမွာ အဘိုးႀကီး ဒုတ္ႀကီးနဲ႔ တကယ္လာေနၿပီ အဘိုးႀကီးက တကယ္တြယ္မယ့္ ပံုကြ၊ ျမန္ျမန္လုပ္။ ဒါေတာင္ အဘိုးႀကီး ဘားတိုက္ေပၚလည္း ေရာက္လာေရာ သရဲဝင္ပူးေနသည့္ ေက်ာ္ဆန္းလြင္မွာ သရဲကထြက္ၿပီး - ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲဟု အကယ္ဒမီေရွာ႔ခ္ လုပ္ေေနေသးသည္။ မင္း သရဲ ဝင္ပူးတာေလကြာ မသိဘူးလား။ ေဟ-ဟုတ္လား! ဘာေတြ ေျပာသြားေသးလဲဟု ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ပါးစပ္ ပိတ္ထား၍ မရေတာ့။ ေစာင္ႏွင့္ပါးစပ္ ပိတ္ၿပီး ရယ္ေနေတာ့သည္။

အဘဦးေစာ္ဘြားမွာ - စိတ္ႀကီးဝင္သြားၿပီး - ေတြ႔လား ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္သလဲဆိုတာ သိၿပီလားကြ၊ ရြာမွာလည္း ေစာ္ဘြားတို႔ အရက္မူးၿပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ဆဲေနတာ ဘယ္သူမွ မေျပာရဲဘူး၊ ေဟာဒီ ေက်ာကုန္းမွာ ၾကည့္စမ္း ေကာင္ေလး၊ ေတြ႔လား ေအး-အဲဒါ ဝက္ကုန္း ထိုးထားတာကြ၊ ဝက္ကုန္းက ဘယ္သူမွ ရိုက္သတ္လို႔ မေသဘူးမွတ္ထား။ ထိုအခါ ေက်ာ္ဆန္းလြင္မွာ အဘိုးႀကီး၏ စကားေျပာပံု ကိုယ္ေရေသြပံုကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါ လည္ခါႏွင္႔ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္သြားေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ထိုတည အခ်င္းခ်င္း တီးတိုး ႀကိတ္ႀကံေသာ အႀကံေတြႏွင့္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္၍မဆံုး ျဖစ္ၾကရသည္။ မနက္မိုးလင္းေသာ္ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးမွာ - ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ဆန္းလြင္ကို ညက အျဖစ္ေတြ စိတ္နာ၍လားမသိ အလုပ္ေတြ ဖိခိုင္းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ေန႔ေတြ၌ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီးကို ေၾကာက္တတ္မွန္း သိေသာ္လည္း မစၾကရက္ၾကေတာ့။

တပ္ရင္းတြင္ မတူျခားနားသည့္ ထူးျခားမႈေလးေတြ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ယင္း ထူးျခားမႈေလးေတြကို ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္က်ရာ အခန္းက႑ ထမ္းေဆာင္ၾကရင္း ေမ့၍မရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ႔မိသည္၊ ေငးေမာရင္း စိတ္ထဲ ခံစားမႈေလးေတြ ရင္ထဲ ေရာက္ရွိလာသည္။ ခံစားမႈေတြ ၿပီးဆံုးေသာ ေနာက္ကြယ္တြင္ သူတို႔ က်ေနာ့္အနားမွာ မရွိၾကေတာ့။ ထိုအခါ သူတို႔၏ ရုပ္ပံုေတြ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ ျမင္ေယာင္မိရသည္။

စစ္ေၾကာင္းက ေကအန္ယူ တပ္မဟာ(၂)၊ မုန္းခရိုင္၊ အင္တိုင္း ေတာစပ္မ်ားတြင္ ေရွ႕တန္း တာဝန္ယူေနရသည္။ သေျပတန္း၊ ဗရာဏသီ၊ သရက္တန္း၊ လွည္းလမ္းကူး၊ ဇရပ္ႀကီး စသည့္ေဒသမ်ားႏွင့္ ေလးနာရီေဝးသည့္ အေရွ႕ေတာင္ ေတာစပ္တြင္ လံုၿခံဳေရးအထူး သတိရွိစြာ လႈပ္ရွားမႈျပဳရသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္သူမွာ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း ျဖစ္သည္။ ေအာက္ကြင္း ယူဂ်ီ( ေျမေအာက္ အလုပ္အဖြဲ႔ ) ကိစၥႏွင့္ ေတာင္ေျခသို႔ လွ်ိ႔ဝွက္ဆင္းသြားၿပီး စစ္ေၾကာင္း၌ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္ကို ယာယီ တာဝန္ယူထားရန္ ၫႊန္ၾကားထားခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ မဟာမိတ္ စစ္ေၾကာင္းမႉးမွာ ဗိုလ္ေဂ်ာေမ ဟုသိရသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မဟာမိတ္ ပူးေပါင္း စစ္ေၾကာင္းသည္ ရွီဂိုလာ ေတာင္ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ စခန္းခ်ၾကသည္။ ရွီဂိုလာေတာင္၏ အနီးအနားပတ္ ဝန္းက်င္ေတာင္မ်ားထက္ စာလွ်င္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ေရကလည္း ရွားသည္။ စခန္းခ်သည့္ ေနရာ၏ညာဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ - ခဲတဲ - ဟုေခၚေသာ ကရင္ရြာကေလး တရြာေတြ႔ရသည္။ အေနာက္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ ေတာင္ငူ၊ ထန္းတပင္၊ ဇရပ္ႀကီး စသည့္ၿမိဳ႕ျပမ်ားကို မိႈင္းျပျပ ျမင္ေနရသည္။ ရွီဂိုလာႏွင့္ တံဘိုးထမ္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တိပ္ပု ဆိုသည့္နတ္စား ကရင္ရြာေလး တရြာရွိသည္။ ညဘက္ေရာက္ေသာ အခါ ေတာေခၚသံလားဟု ထင္ရေလာက္ေသာ ေလတိုက္သံႀကီးမွာ ေက်ာကို စိမ့္သြားမတတ္ ေျခာက္ျခားမိသည္။ အိပ္ဖန္ေစာင္႔ အျဖစ္ေတာ႔ ကင္းေစာင့္ၾကရသည္။

ခေနာ္ႏွီခနဲ႔ ေဆာက္ထားေသာ ဝါးတဲ ကိုယ္စီေဆာက္ထားၾကၿပီး ေျမက်င္းတူး၍ ထိုက်င္းထဲ ဝါးဆစ္ဗူးႏွင့္ ေရေႏြးတည္၍ မအိပ္ေသးခင္ စကားစျမည္ ေျပာၾကသည္။ စကားေျပာၾကရာတြင္ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္မွာ သရဲအေၾကာင္း၊ ရြာအေၾကာင္း အေျပာေကာင္း၍ က်ေနာ္တို႔ မအိပ္ႏိုင္ပဲ နားေထာင္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ နားေထာင္ ေနမိ၏။ လာေရာက္ နားေထာင္ၾကသည့္ အထဲတြင္ ရဲေဘာ္သက္ႏိုင္ဝင္း(ေဂါက္ႀကီး) လည္းပါသည္။ ေဂါက္ႀကီးမွာ လူေကာင္ႀကီးသေလာက္ အေၾကာက္အလန္႔ သိပ္ႀကီးသည္။ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္မွ စုန္းမအေၾကာင္း၊ သရဲအေၾကာင္း ေျပာရာတြင္ ပံုသ႑ာန္၊ မ်က္ႏွာ အမူအယာ တေထရာတည္း ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ ထိုအခါ ေဂါက္ႀကီးမွာ နားရြက္မလႈပ္၊ အသက္ျပင္းျပင္း မရႈတမ္း နားေထာင္ေနသည္။ စကားဝိုင္း ေကာင္းေနခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္က - ေတာ္ၿပီကြာ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာတာေပါ့ - ဟု ေျပာၿပီး ကိုယ့္တဲ ကိုယ္ျပန္ၾကရသည္။ ေဂါက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္မွန္းသိ၍ အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသးသည္။ မင္းတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္း ငါ အေပါ့သြားေတာ့ ေဂါက္ႀကီးတဲ ေျခရင္းက ဆံပင္ ဖားယားႀကီးလိုလို ေတြ႔လိုက္သလိုပဲ၊ ငါလည္း အေပါ့ မသြားရဲတာနဲ႔ ဒီကိုျပန္ လာတာဟု လွန္႔ထားခဲ႔သည္။

ေဂါက္ႀကီးမွာ လူကလည္းမ်ား ၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ ဒီၾကားထဲသူ႔ကို ငေၾကာက္ဟု အေျပာခံရမွာကို စိုး၍ မေၾကာက္ဘူး ဆိုသည့္ ပံုစံႏွင့္ သူ႔တဲသို႔ ေျခသံ မၾကားေအာင္ ျပန္လာၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရႈၿပီး မုဒံုေစာင္ ခပ္ပါးပါးကို ေခါင္းပူးၿခံဳ၍ အိပ္မေပ်ာ္ပဲ အေၾကာက္ႀကီးေန၏။ ၿပီးေတာ႔ မေနႏိုင္၍ သူ၏တဲေဘးမွ ရဲေဘာ္ တေယာက္ကို ေဘးမွ လူေတြမၾကားေအာင္ - ေဟ့ေကာင္ သန္းေဌး၊ ငါ့အနားလာ အိပ္ပါလားကြ၊ ေဆးလိပ္ႏွစ္လိပ္ တိုက္မယ္။ - ေအာင္မာ မင္းဖာသာမင္း အိပ္ပါလားကြ ဆိုယင္ ထိုည ေဂါက္ႀကီးအျဖစ္ သရဲေၾကာက္ ေရာဂါႏွင့္ ကမာၻပ်က္မတတ္ ေၾကာက္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ဟာသ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ တေရးႏိုးေတာ့ လူၿငီးသလို ငိုရိႈက္သံလို ခပ္ညင္းညင္း နားထဲၾကားေနရသည္။ ဘယ္သူကမွ ဒီေလာက္ေအးတဲ႔ အခ်ိန္ လာေနာက္မည္မဟုတ္ တကယ္ သရဲမ်ားလား၊ ဟုတ္ေသးပါဘူး၊ နပ္ေခ်းရႈံ႕သံ၊ ၿပီးေတာ့ အေမေရ သားကိုကယ္ပါဦး အဟီး ဟီး ။ က်ေနာ္ မေနတတ္ေတာ႔ - ထိုအခါ ရင္ထဲတြင္ ခံစားမႈ ဘယ္လိုမွ မေကာင္း ေဂါက္ႀကီးကဲ့သို ့ဝမ္းနည္းမႈ ကူးစက္ေနမိသည္။

သူအိပ္ေနသည့္ ေနရာသို႔ က်ေနာ္ေရာက္သြားၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ေရႊႊႏွင္းဆီ ေဆးလိပ္ကို ခိုးရိႈက္ဖြာရင္း မီးခိုးေတြကို မႈတ္ထုတ္ေနရင္း အေတြးေတြ ေဝစီေနမိသည္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ တပ္ရင္းမႉး ေအာက္ကြင္းမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထိုကိစၥ သိသြား၍ ထိုသို႔ ေဆာ႔ ေနာက္၍ မလုပ္ၾကရန္ တပ္ရင္းမႉးမွ ေျပာၿပီး ဒိုက္ဆယ္ခ်က္ ထိုးခိုင္း၍ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္ ဒိုက္ထိုး လိုက္ရသည္။

ေနာက္တခု ရွိေသး၏။ တပ္ရင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းမွာ ထိုအခ်ိန္က သံလြင္ကမ္းေဘး ေသာလဲထတြင္ ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ေဆြဦး သံလြင္ျမစ္၌ ေရနစ္၍ အေလာင္းကို လိုက္ရွာရာတြင္ သူ႔မြဲထ ဂိတ္စခန္းတြင္ ဆယ္ယူရ ရွိသည္။ သူ႔မြဲထ ဂိတ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ မူဆလင္ ဘာသာဝင္မ်ား ေနထိုင္ၾကသည္။ အေလာင္းကို သြားယူၾကသည့္ သူမ်ားမွာ ရဲေဘာ္မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ျမင့္လြင္(ေကာ္လာသူး) ျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္မွာ မြတ္ဆလင္မ်ားႏွင့္ အေလာင္းကို လုေနရသည္။ ရြာသားမ်ား ေရနစ္သူမွာ မိမိတို႔ မူဆလင္အမ်ိဳး ျဖစ္၍ အစၥလမ္ဘာသာ ထံုးတမ္းအရ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ သၿဂၤိဳလ္မည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အေလာင္း သြားယူသည္ ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း မူဆလင္ ရုပ္ေပါက္ေနသည္။ ေရနစ္ေသသူ ရဲေဘာ္ေဆြဦး၏ မ်က္ႏွာေပါက္ ကလည္း မူဆလင္ ရုပ္ေပါက္သည္။ အမွန္က ရဲေဘာ္ေဆြဦးမွာ ေတာင္ငူဇာတိ ခေပါင္းတံတား အနီးတြင္ ေနသူျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးမွာ ဗမာလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုျပႆနာ အေတာ္ကေလး ေျဖရွင္း ယူလိုက္ရသည္။ အေလာင္းကိုမနည္း ေတာင္းပန္ၿပီး တပ္ရင္းသို႔ ျပန္သယ္ လာခဲ့ၾကသည္။

အေလာင္းက ၾကာၾကာထား၍ မရေသာေၾကာင့္ အာဇာနည္ ဗိမၼာန္တြင္ သၿဂိဳလ္ လိုက္ရသည္။ ေရနစ္ေသာသူ အိပ္သည့္ေနရာ ျဖစ္ေသာ ဘားတိုက္တြင္ သူ႔ေနရာေလး၌ သူ႔အက်ၤီစေလး ေခါက္ထားၿပီး ထမင္း တပန္းကန္၊ ေရတခြက္၊ ပန္းတအိုး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းၫွိထားၾကသည္။ ထိုည ဘားတိုက္ေပၚတြင္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ မအိပ္ႏိုင္ပဲ ဇယ္ေတာက္ခံု၌ ေရအဝ ေသာက္ေၾကး ေတာက္ ကစားၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေဂါက္ႀကီးလည္း ပါသည္။ ေဂါက္ႀကီးမွာ ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစား၍ မၾကာခဏ ေရေသာက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ေလာင္ေၾကးမွာ ေရအခြက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ငါးခြက္ ေၾကးျဖစ္သည္။ တပ္ေရး ဗိုလ္ႀကီးမွ - ေဂါက္ႀကီးကြ တေဂါက္ထဲရွိတယ္၊ မင္းတို႔ကို မေၾကာက္လို႔ ဇယ္ေတာက္တာကြ ဟု ေျမာက္ေပးသည္။ ေဂါက္ႀကီးကလည္း ရင္အုပ္ႀကီးကို ဖြင့္ေကာ့ထားၿပီး - ေပးစမ္းေရပုန္း ဟုဆိုၿပီး ပံုးထဲမွ ေရေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ ရႈံးတိုင္း လႈိင္လႈိင္ ေသာက္ေနေတာ့သည္။

ေဂါက္ႀကီးၾကည့္ လည္းလုပ္ဦး ေဆြဦးက ေရနစ္လို႔ ေသတယ္၊ မင္းက်မွ ေရေသာက္လို႔ ေက်ာ္မေကာင္း ၊ ၾကားမေကာင္း ျဖစ္ကုန္ဦးမယ္! ဟုဆိုေတာ့ ေဂါက္ႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ အခြင့္အေရးကို မခ်ိဳးေဖာက္ပါနဲ႔ က်ဳပ္မွာ ေသာက္ဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတယ္ ဟုဆိုၿပီး ဆက္ေသာက္ ေနေတာ့၏။ ပံုးထဲမွ ေရမွာ သံုးပံုတပံုခန္႔ က်န္ေတာ့သည္။ ေဂါက္ႀကီး၏ ဗိုက္မွာ ေရေတြ ေသာက္ထား၍ ေဖာင္းကားေန၏။ ေရအခြက္ေစ့ သြားၿပီး မၾကာလိုက္ ေဂါက္ႀကီးမွာ အင္တင္တင္၊ ဂင္တင္တင္ မအီမလည္ ျဖစ္ကာထၿပီး ဘားတိုက္ေဘး၌ ခါးဝက္သာသာ ကာရံထားေသာ ပ်ဥ္ကာေပၚသို႔ သူ၏ ဗိုက္အိုးႀကီးတင္ၿပီး ဖိခ်လိုက္ရာ ေရတံေလွ်ာက္မွ ေရေတြ က်ေနသလား ေအာက္ေမ့ရသည့္ ေရေတြ အန္ခ်လိုက္ပံု ဆည္ေရေဖါက္ခ်လို႔ တမံတုတ္ မမီွသည္႔ပံု၊ မၾကာပါ ထိုေနရာတြင္ အာဂ ေဂါက္ႀကီး ေပ်ာ့ေခြသြားသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႔အိပ္ရာရွိရာသို႔ ေရြ႔မ၍ပို႔ေပးၾကသည္။

တေရးႏိုးလွ်င္ ေဂါက္ႀကီး ထမင္းဆာတတ္မွန္း သိ၍ ရဲေဘာ္ဒႆက ၂မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္၍ သြားရေသာ ထမင္းစားေဆာင္ သြားရာလမ္းတြင္ ႀကိဳတင္ေစာင့္ေန၏။ ေဂါက္ႀကီး မွာ သံုးေတာင္ထိုး ဓာတ္မီးႀကီးထိုး၍ ဘားတိုက္ေပၚမွ ေငါက္စိုက ္ေငါက္စိုက္ႏွင့္ စားဖိုသို႔့ဝင္စဥ္ လမ္း၌ ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေခါင္းေတြႀကီး၊ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားသည္။ ေဂါက္ႀကီး ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ဓာတ္မီးထိုးၾကည့္ရာ လူႏွင့္လည္းမတူ၊ ေခြးႏွင့္လည္းမတူ၊ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ေစ႔ကို ေသခ်ာပြတ္သပ္၍ ထပ္ၾကည့္ျပန္ရာ ကိုယ့္ရို႕ကားယား ပံုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ၿပဲႀကီးႏွင့္ အသံကုန္ေအာ္ကာ အေမေလးဗ် - ကယ္ၾကပါဦး- သ - သရဲ၊ အဲ…ေလ ဟုတ္ဘူး-ဖင္ႀကီး- ဖင္ႀကီး။ ေဂါက္ႀကီး ေအာ္သံၾကားရ၍ ဘားတိုက္ေပၚမွ ဇယ္ေတာက္ ေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ေျပးဆင္းလာၾကသည္။

ဘာျဖစ္တာလဲ - ေဂါက္ႀကီး - ေဆြဦး (ေရနစ္ေသဆံုးသူ) ကိုေတြ႔လို႔ လား?

ဟုတ္ဘူး - ဟ - ဟိုမွာ ဖင္ႀကီး၊ အဲဟုတ္ဘူး - ဟုတ္ဘူး

ေနာက္ လူမ်ားလာေတာ႔ အေၾကာက္ကင္းၿပီး အျမင္ရွင္းသြားပံု ရသည္ ေအေပး ဒႆ ငါ့ကိုေနာက္တယ္။

ဒႆမွာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္၍ မဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ေဂါက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္မွန္း သိ၍ ဒႆမွ လန္ကြပ္တီႏွင့္ ေဂါက္ႀကီးလာမည္႔ လမ္းဘက္သို႔ေလးဘက္ ေထာက္၍ အေမွာင္ထဲမွ ျပထားေသာေၾကာင့္ ေဂါက္ႀကီးေအာ္သံက သရဲျဖစ္လိုက္ ဖင္ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္၍ ေနေတာ့သည္။

ထိုျဖစ္ရပ္ေတြကို စဥ္းစားရင္း ယခုေဂါက္ႀကီး ဘယ္မွာမ်ား ေရာက္ေနသလဲ စံုစမ္းေမးျမန္း ၾကည့္ေတာ့ သရဲေၾကာက္သူ သူဟာ တပ္မဟာ(၆) နယ္ေျမက ရြာတရြာမွာ ခရစ္ယာန္ ဓမၼဆရာတေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ဟု ၾကားရ၍ အံ႔ၾသ၍ မဆံုး ျဖစ္ေနမိသည္။ တကယ္ ဓမၼဆရာ ဆိုရင္ေတာ့ ေလးစားေနမိမွာ အမွန္ပါ။ တကယ္မျဖစ္ပဲ သူဟာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့လည္း စာေရးသူတို႔ သူ႔ကို ယခင္က တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္လႊတ္ စြန္႔စားခဲ႔ၾကတဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ ရွာေဖြေနမိဦး မွာပါ။

က်ည္ေဝၿဖိဳး

ေစာထေဖာင္ေဒးရွင္းဖြဲ ့စည္းလိုက္ႏိုင္ျခင္း။

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး

တပ္ရင္း ၂၁ဝ၊ ၂၁၄

(ေစာထစခန္း)

ထုတ္ျပန္ခ်က္ ရက္စြဲ-၂၀၀၉/ႏို၀င္ဘာ

ဤေန့အခါသာမယသည္ (တပ္ရင္း ၂၁ဝ၊ ၂၁၄ ေစာထစခန္း) ရိွရဲေဘာ္မ်ားအားလုံးအတြက္ႏွစ္စဥ္ မေမ့ႏိုင္ေသာ ေန့့့ထူးေန့ျမတ္ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) တပ္ရင္း၂၁ဝ၊၂၁၄ (ေစာထစခန္း) မွ အမိႏိုင္ငံ ေတာ္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္ ခိုင္ျမဲစြာဆုပ္ကိုင္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း စြန္လႊတ္အနစ္နာခံ အသက္ေသြးေပးဆပ္ က်ဆးုံခဲ့ၾကရေသာ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္/ရဲေမ (၅၆) ေယာက္အတြက္ ေအာက္ေမ့ဂုဏ္ျပဳ အလွဴဒါနအမွ်ေပးေဝျခင္းကို က်န္ရစ္သူ ရဲေဘာ္ အေပါင္းမွ ၁၉၉၅ ခုနွစ္မွစ၍ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စုစည္းညီညြတ္စြာျပဳလုပ္ေသာ အခမ္းအနားေန့ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆုံးသြားခဲ့ၾကသည့္ အျခားအျခား ေသာ (မကဒတ) တပ္ရင္းအသီးသီးမွ ရဲေဘာ္/ရဲေမအေပါင္းႏွင့္ အာဇာနည္ သံဃာေတာ္၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူအေပါင္းတို့အား ဤအခမ္းအနား မွ တစ္ေပါင္းတည္းရည္စူး၍ ေကာင္းမႈအလွဴဒါနေပးေဝပါသည္။

က်ေနာ္တို့အတြင္း အျမင္သေဘာထား ကြဲလြဲမႈမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္၊ ရွိေနသည္၊ ရွိေနျမဲ ျဖစ္သည္။ မည္သို့ဆိုေစ တစ္မိုးေအာက္၊ တစ္ခရီး တည္း သြားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မလြတ္ေျမာက္ေသးေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ က်ရာေနရာက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေသာသူမ်ားအျဖစ္ အႏွစ္ (၂ဝ) ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ရင္ထဲမွာ ခိုင္ျမဲစြာတည္ရွိေန၏။ က်ေနာ္တို့ ပိုရင့္က်က္ သေဘာထားႀကီးရမည္။ ညီညြတ္ရမည္။ ေပးဆပ္အနစ္နာခံခဲ့ေသာ အာဇာနည္အေပါင္း၏ ေက်းဇူးတန္ဖိုးကို ေလးစားေပးရမည္။ တိုက္ပြဲအရွိန္ ျမွင့္ရမည္။ သမိုင္းအေမြကို ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ လက္ေျပာင္းလႊဲအပ္ရမည္။ တိုေတာင္းလြန္းသည့္ ဘဝတို့၏ မနက္ျဖန္ကို ေကာင္းျခင္းမဂၤလာႏွင့္ ျပည္စုံေစခ်င္သည္။

က်ေနာ္တို့ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္လည္း အေၾကာက္တရား၊ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ား၊ ၿခိမ္းေျခာက္လိမ္ညာမႈမ်ား၊ အက်ဥ္းခ် သတ္ ျဖတ္မႈမ်ား၊ ငတ္မြတ္ဆင္းရဲမႈမ်ားျဖင့္ သားစဥ္ေျမးဆက္ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာရွိရိွ ရွင္သန္ေနထိုင္ခြင့္ ျပည့္ဝစြာေနခြင့္မရခဲ့ပါ။ ထို့အတြက္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစုံ ျဖင့္ ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကၿပီး မလြတ္ေျမာက္သေရြ႕ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္ခ်က္တူသူမ်ားႏွင့္ လက္တြဲတိုက္ပြဲဝင္ သြားမည္ျဖစ္သလို စိတ္ပ်က္အားငယ္သူမ်ားကိုလည္း အားေပးလက္ကမ္းေခၚသြားမည္ ျဖစ္သည္။ အေရးၾကီးလွ်င္ ေသြးနီးရမည္။ က်ေနာ္တို့၏ ေသြးထဲတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ စည္းကမ္းႏွင့္ တာဝန္တို့သည္အစဥ္မျပတ္ စီးဆင္းလည္ပတ္ေနသည္၊။ ရည္ရြယ္ရာအစပထမ ဘဝကိုေမ့လို့ မရပါ။ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို ေရွာင္ဖယ္၍ မရ။ ကြၽႏ္ုပ္တို့ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲမြဲေတ၍ လူေတာမတိုးႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ ကယ္တင္တိုက္ပြဲ ဝင္ျခင္းမွာ ဂုဏ္ယူဝ့ံၾကြားစရာ တိုက္ပြဲဝင္မႈမဂၤလာျဖစ္သည္။

ေစာထစခန္းရဲ႕သုႆန္တစျပင္တြင္ က်ေနာ္တို့၏ မ်က္ရည္၊ ေသြး၊ ေခြၽး၊ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းဝိဥာဥ္္တိုျဖင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္ေန့တြင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထို့အတြက္ က်ေနာ္တို့ေစာထေဖာင္ေဒးရွင္းကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ ရဲေဘာ္သူရဲေကာင္းအေပါင္းအား တိုင္ တည္၍ က်န္ရွိေနေသာ (နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ လက္နက္ခ်အည့ံခံသူမ်ားမွအပ) ရဲေဘာ္ညီအကိုေတာ္အေပါင္းမွ သံေႏၹတည္၍ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ဤအခ်ိန္ အခါသမယတြင္ ေအာင္ျမင္စြာေမြးဖြားလိုက္ပါသည္။ ဤေစာထေဖာင္ေဒးရွင္းမွ တပ္ရင္းမွစြန့္လႊတ္အနစ္နာခံ က်ဆုံးသြားေသာ ရဲေဘာ္/ရဲေမတို့၏ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ မိဘ၊ ေမာင္ႏွစ္မမ်ား၏ အၾကပ္အတည္းအခက္အခဲမ်ားကို အလွည့္က် တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ပံ့ပိုးကူညီ ေထာက္ပံ့ျခင္းႏွင့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ေထာက္ပံ့ဂုဏ္ျပမႈမ်ား ပုံမွန္အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္သည္။အသက္ျခင္းဆက္ခဲ့ေသာ ဘဝမ်ားကို မေမ့ၾကပါ။ က်ေနာ္တို့တြင္ သမိုင္းေၾကြးမ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိ့အတြက္ ဤေစာထရဲေဘာ္ အားလံုးမွ တတ္စြမ္းသမွ် ေပးဆပ္သြားမည္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို့သည္ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္/ရဲေမမ်ား၏ ေက်းဇူး ဂုဏ္သိကၡာကို ေလးစားစြာဦးၫြတ္ အေလးျပဳပါ၏။ ထိုအာဇာနည္မ်ား၏ လႊင့္ထူခဲ့ေသာအလံကို မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားႏွင့္အတူ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ရင္း အျမင့္ ဆုံးထိ လႊင့္ထူတိုက္ပြဲဝင္သြားမည္ျဖစ္သည္။ သန့္စင္မြန္ျမတ္ေသာ သမိုင္းေမွာ္ကြန္းကို ေရးထိုးသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

- ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ဝိဥာဥ္မ်ား ၏သစၥာကိုေစာင့္သိလ်ွွက္

- ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံ ေအာင္ရမည္။

နုိင္ငံတကာေရာက္ တပ္ရင္း ၂၁ဝ၊၂၁၄

(ေစာထစခန္း) ရဲေဘာ္/ရဲေမ မ်ား

ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး

ဆက္သြယ္ရန္- ေဒါင္းနီ (၃၃ဝ) ၈၆၁ ၈၈၈၃

ေမာင္ေမာင္ဇင္ (၅၁ဝ) ၆၈၄ ၅၃၇၁

ၷနွွင္းဆီေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ပံုလြွာ {၁}

ေတာင္ငူခရိုင္၊ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္ ၊ ဇရပ္ႀကီး ဒိုင္နယ္။ အေရွ႕ေတာင္ဖက္ ႏွင့္ အနီဆံုး ေက်ာင္းကုန္းရြာမွ ခါးဝတ္ ခါးစားႏွင္႔ပင္ ညအေမွာင္ အင္တိုင္းေတာထဲ ကဆုန္စိုင္း ေျပးထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။

က်ေနာ္က ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ တခါမွ် မေရာက္ဖူးေသး။ အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ နယ္ခံ လူေတြျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ လမ္းမွားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ လွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ စိတ္ အေတြးမ်ားက တထင့္ထင့္။ ေသာက စိတ္ေတြက အမွ်င္မျပတ္သလို အတြဲလိုက္၊ အတြဲလိုက္ ကပ္ပါ လာခဲ့သည္။

မိသားစုႏွင့္ ေမြးကတည္းက ၾကာၾကာ ခြဲခြာသြားေလ့ မရိွ။ အခုလိုႏွစ္ရွည္ လမ်ားခြဲခြာဖို႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာေတာ့ ယံုၾကည္ရာကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ အိပ္မက္ေတြ အလီလီ မက္ခဲ့ရသည္။ မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္အတိုင္း သြားကို သြားရမွျဖစ္မည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေတာင္တက္ လမ္းေလးအတိုင္း လူမသိသူမသိ သူပုန္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႔။ ထို႔ထက္ မျမင္ရႏိုင္သည့္ ဟန္႔တား ေႏွာက္ယွက္မႈေတြကို ရင္ထဲမွ လူထုအတြက္ ေပးဆပ္စြန္႔ လႊတ္ရမယ္ ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္က အခ်ိန္တိုင္း အလဲထိုး အႏိုင္ယူရင္းနဲ႔ေပါ့။

ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိျခင္း

မဲတင္းတိမ္ တံတား ေရာက္ေတာ့ သံုးေယာက္သား ၫႈိႏႈိင္း သေဘာတူထားတဲ့ နိမိတ္ျပ သေကၤတေတြက ေျခလွမ္းအားလံုးကို ေခတၱတုန္႔ကနဲျဖင္႔ ရပ္လိုက္သည္။ လမ္းေဘး ၿခံဳစပ္အတြင္း။ ေရွ႔မွာျမင္ေနရသည့္ တံတား ဘယ္လို ျဖတ္ရဆိုသည့္ အသိေၾကာင္႔။ စစ္တပ္မွ ထိုတံတားထိပ္တြင္ မၾကာခဏ ကင္း ထိုးတတ္သည္။ သံုးေယာက္ထဲမွ တေယာက္ထြက္၍ စစ္တပ္ရွိ မရွိစံုစမ္းရမည္။ ကုန္သည္ေတြ စခန္းခ်မႈ ရွိ မရွိစံုစမ္းရန္။ ထိုစဥ္ ဗိုက္ေပါက္မွ သူသြားမည္ဟု ေျပာသည္။ အကယ္၍ စစ္တပ္ရွိခဲ့လွ်င္ သူ႔အတြက္ မငဲ့ကြက္ပဲ လႊတ္ရာသို႔ ေျပးဖို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုည ထိုတံတား၌ စစ္တပ္မရွိ။ ရင္ထဲ စို႔ေနသည့္ ေသာက အလံုးႀကီး ခဏျဖဳတ္ခ်၍ ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္။

သံုးနာရီေက်ာ္ ဒုန္းစိုင္းလာေတာ့ ေျခေထာက္က ေသြးက်လာသလို။ ေျခဖဝါးေတြ နာက်င္ က်ိန္းစပ္ေနသလို ခံစားရသည္၊ ဗိုက္ထဲ ဟာလပ္ကာ ဆာေလာင္ေနမိသည္။ ထိုဆာေလာင္မႈသည္ က်ေနာ့အတြက္ စိန္ေခၚမႈ နံပါတ္တစ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္မွာ သူတို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ သူတို႔ ဘဝအတြက္ လက္မွတ္ ျဖတ္လာၾကဟန္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ ဤခရီး၌ က်ေနာ္တို႔ တူညီေသာ သေဘာထားေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကေနသည္။

ေတာ ခပ္နက္နက္ထဲ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ယခင္လို ေျမညီလမ္း မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ အတြက္ ေတာင္တက္ လမ္းစကို ခပ္ေရးေရး ေတြ႔စျပဳၿပီ။ လမ္းစ၏ ညာဘက္ ေရတေလွ်ာက္မွ စမ္းက်ေရကို လက္ခုပ္ႏွင့္ခပ္ၿပီး တဝ ေသာက္လိုက္သည္။ လက္မွ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီ။ ဆက္နား၍ မျဖစ္။ ေတာင္တက္စ လမ္းေၾကာင္းေလး အတိုင္း စကားတိုးတိုးေျပာ၍ တက္စဥ္။ ေဟ့! ရပ္ ဘယ္သူလဲ ? ။ စူးရွသည့္ နက္ေမွာင္းသည္႔ အသံနက္ႀကီး။ တကိုယ္လံုး ပူထူသြားသည္။ ေၾကာက္ရြ႔ံ တုန္လႈပ္မႈမ်ား ႏွင့္အတူ ဆြံ ့အ ေနၾက။ လက္ေျမွာက္။ အမိန္႔ေပးသံ အတိုင္း တေသြမတိမ္း နာခံလိုက္ၾကရၿပီ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ဒူးႏွစ္ဘက္က နတ္ပူးေနသည့္ အလား သဏၭာန္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာလာ လုပ္တာလဲ၊ ေတာင္ပိတ္ထားတာ မသိၾကဘူးလား၊ အေမွာင္ထဲ ဘာလို႔ ထြက္လာၾက သလဲ။ ေမးခြန္းမ်ားက ဒလစပ္။

က်ေနာ္တို႔ ေစ်းသည္ေတြပါ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီးတို႔ ေတာင္ပိတ္ထားတာ မသိလို႔ပါ။ က်ေနာ႔ စူးစမ္းေနမႈက မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကဖို႔ သက္သာႏိုင္မယ့္ အေျဖတခုပါ။ ေသနတ္ႏွင့္ လူက သူႏွင့္အတူ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ေခ်ာင္က်က်ေနရာ တခုမွာ ေခၚသြားထားတယ္။ ဝါးႏြယ္ဝါးေတြ ထူထူထပ္ထပ္ ေပါက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ခေနာ္ခနဲ႔ တဲတလံုးကို ေတြ႔ရသည္။

ဒီပံုႏွင့္ တညလံုး ျဖဳတ္ကိုက္၊ ျခင္ကိုက္ မိုးျမန္ျမန္ လင္းပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းေနမိ၏။ နံနက္ေရာက္ေတာ့ ေသနတ္ႏွင့္လူက ထင္ထားတဲ့ စစ္တပ္မွ မဟုတ္ပဲ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမွ ရဲေဘာ္တေယာက္ ျဖစ္ေနတာ သိရ၍ က်ေနာ္တို႔ အားတက္ ဝမ္းသာ ေနမိသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္၏။ တမုဟုတ္ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ႏွင့္အတူ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားသည္။ ခဏအၾကာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူ တေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ စကားဆိုသည္။ လြန္ေရာ က်ေနာ့ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးမည္ ထင္ရသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး ၫွင္းသိုးသိုးႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ ပါးစပ္တြင္ ေဆးတံတေခ်ာင္း ကိုက္လွ်က္။ ေဆးတံေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ တခါတခါ သူမႈတ္ထုတ္ လိုက္သည့္ ေဆးတံမီးခိုးက က်ေနာ့ ႏွာေခါင္းထဲတိုးေဝွ႔ ဝင္၍ အေနရၾကပ္လွ၏။ လာရင္း အေၾကာင္းကို ေလးေလးနက္နက္ ဖြင့္ဆိုျပသည္။ တဘက္မွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မွ က်ေနာ္တို႔ကို ယခုလို အသိစိတ္ဓါတ္ ရိွရွိႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေရာက္လာၾကသည့္ အတြက္ အထူး ေလးစားေၾကာင္း၊ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ကို ဘာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေနရသလဲ ? ဆိုသည့္ သူတို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကို စိတ္ဝင္စားဘြယ္ ရွင္းျပေနသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ ထိုရဲေဘာ္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွတ္ခ်က္ျပဳေနမိ၏။

ခ်ီဂိုလာေတာင္ အျမင့္ႀကီးေပၚသို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ႏွင့္အတူ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ ကရင္ရြာေလး တရြာ၌ အဖြဲ႔ေတြဆံုၾက၍ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တေယာက္ လက္ေမာင္း တေယာက္ ထိုးႀကိတ္ က်ီစယ္ေနၾကပံု သားရင္းမ်ားႏွယ္။ သူတို႔ဝတ္ထားေသာ ယူနီေဖာင္းေတြက က်ေနာ္ ၾကည့္ခဲ့ရေသာ စစ္ကားမ်ားထဲမွ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းမ်ားႏွင့္ တပံုစံတည္း။ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြက ဆံပင္ရွည္ၿပီး တခ်ိဳ ့က တယ္လည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ရုပ္ရည္ေတြနဲ႔ မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာၿပီး ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေတာထဲေတာင္ထဲ ႀကီးမားေလးနက္သည့္ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကပါလားဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ခ် ေနမိ၏။ လူေနမႈ အဆင္အတန္းျမင့္သည့္ မိသားစုမွ သားသမီးမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမား သားသမီးမ်ား၊ အလုပ္သမား သားသမီးမ်ား၊ ေခတ္ပညာတတ္ သားသမီးမ်ား အျပင္ တိုင္းရင္သား လူမ်ိဳးစုေတြထဲမွ အမ်ိဳးအစားတို႔ စံုလင္စြာႏွင့္။

က်ေနာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ မထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ရမွာလဲ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိ၏။ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္လုနီး၊ "မဒယ္ဂါလဲ" ကရင္သံဝဲဝဲ ႏွင့္ေအာ္သံ။ ေရွ ့ပိြဳင့္ ထြက္ရဲေဘာ္မွ "က်ိဳးဖိုး" လို႔ ကရင္လို ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားလံုး ကို မွတ္ထားၿပီး အိပ္ရာေဘးမွ ရဲေဘာ္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ "က်ိဳးဖိုး" ဆိုသည့္ ေဝါဟာရ အဓိပၸါယ္မွာ ေက်ာင္းသား ဟု သိရသည္။ က်ေနာ့ အတြက္ ထိုစကားလံုးသည္ ထိုေဒသ၊ ထိုလူမ်ိဳး၊ ထိုလူထုႏွင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါင္းကူးတံတား ထိုးေပးႏိုင္ခဲ့ လိမ့္မည္ဆိုတာ မေတြးမိခဲ့ေသးေခ်။

ေရွ႕တန္း ဧရိယာမို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ထမင္းေစာေစာ ခ်က္ၾကသည္။ နံနက္ ငါးနာရီတြင္ ရဲေဘာ္အားလံုး တန္းတူ ထၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔ က အရပ္ထဲမွာ အရပ္သားလို ေနခဲ့ၿပီး ေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ရာ ထတတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြလို ေစာေစာမထ ႏိုင္ခဲ့။ ဝါးႏွင့္ခင္းထားသည့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ လွဲေနသည္။ ေနာက္ရက္မ်ား၌ တပ္စိတ္မႉးမွ ထမင္းခ်က္ရန္ က်ေနာ္တို႔ကို အကူအညီ ေတာင္းသည္။ ထိုသို အကူအညီ ေတာင္းသည္ကို ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မွ က်ေနာ္တို႔သည္ ရဲေဘာ္အသစ္မ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ေရမခပ္ ခိုင္းေစလို။ အကယ္၍ လွ်ပ္တျပက္ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့လွ်င္ မိမိတို႔မွာ တာဝန္ ရွိေၾကာင္းေထာက္ျပ ေျပာဆို၏။ က်ေနာ္တို႔မွ ရပါတယ္ဟု အားတက္သေရာႏွင့္ ဝါးဘိုးဝါး ခပ္ထူထူ ဗူးႀကီးကို ထမ္းၿပီး ေတာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွင့္အတူ ေရခပ္ဆင္းလာသည့္ ရဲေဘာ္မွာ AK- ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို စလြယ္သိုင္းၿပီး ေရခပ္ဆင္းရာသို႔ ဦးေဆာင္သြားသည္။ ေရခပ္ဆိပ္မွာ စခန္းကုန္းမွ အေတာ္ေလး ဆင္းရသည္။ ဝါးဗူးထဲ ေရျဖည့္ၿပီးေသာအခါ ဘယ္လိုထမ္း တက္ရမလဲ ေမးေတာ့ ထိုရဲေဘာ္မွ ဝါးဗူးကို ေက်ာျပင္မွာကပ္ၿပီး ေျခႏွစ္ဘက္ကို ေတာင္ေကြး ေကြးထားရတယ္၊ လက္ႏွစ္ဘက္က ဝါးဘိုးဝါးကို ေနာက္ျပန္လက္အုပ္မိုးၿပီး ကုန္းကုန္းကုန္းႏွင့္ တေရြ႔ေရြ႔တက္ သြားသည္။

က်ေနာ္လည္း ထိုပံုစံလုပ္ၿပီး ထမ္းတက္ ၾကည့္သည္။ ေတာင္တက္လမ္း တေလွ်ာက္ ကို႔ရိုးကားယားႏွင့္ တကိုယ္လံုး ေရေတြစိုၿပီး စခန္းကုန္းေပၚသို႔ အဆင္မေျပစြာႏွင့္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ စခန္းကုန္းေပၚသို႔ ပါလာသည့္ေရ နည္းနည္းမွ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္သည့္ ေရေတြကို ရိုရိုေသေသ သံုးစြဲရန္ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ လိုက္ရသည္။

ည အိပ္ခ်ိန္ေရာက္သည့္ အခါ တခ်ိဳ႕က ေရဒီယို နားေထာင္ေနၾက၊ တခ်ိဳ႕ သရဲအေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ က်ေနာ့ ညာဘက္က အုပ္စုကေတာ့ သူတို႔ ရည္းစားေတြ အေၾကာင္း ေျပာဆို ရင္ဖြင့္သံေတြက က်ေနာ့ နားကို တခ်က္ တခ်က္ ၾကားျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ အေတာ္ေဝးေဝး မႈန္ပ်ပ်မွ လင္းလိုက္၊ မွိတ္လိုက္ ျဖစ္ေနသည့္ မိုက္ကရိုေဝဗ့္ ေၾကးနန္းတိုင္မွ မီးနီေလး ျမင္ေနရသည္၊ ပိုစုန္းၾကဴး အလင္းေရာင္ေလာက္ႏွင့္ တအိအိ သြားေနၾကသည့္ မီးတန္းေတြက ကားေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေငးေမာ ခန္႔မွန္းရင္း။ မေန႔က ၿမိဳ႕ျပမွ က်ေနာ္ ဒီေန႔ ေတာထဲ ေတာင္ထဲကို ဘယ္လိုေရာက္ခဲ့သလဲ ဆိုသည့္ ေနာက္ျပန္ေငးေမာ၊ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားခန္းေတြ ႏွင့္။ ၿမိဳ ့ျပကို မသိစိတ္က ေရာက္ေနသည္။ သိစိတ္၏ အခ်ိဳ ့အစိတ္အပိုင္း မွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ေမွးစက္အနားယူ သြားမွန္း မသိလိုက္မိေတာ့။

သင္တန္း ကာလ(၃) လ။

မိုးတြင္းျဖစ္၍ သက္လံုေကာင္းေစဘို႔ နံနက္ ငါးနာရီ တန္းတူ ထၾက၊ ပီတီ ေျပးၾကရသည္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းနေဘး သဲေသာင္ခံုမွာ စစ္ခ်ီေတး သံၿပိဳင္သီဆိုသံမ်ား ကေတာ့ (တိပ္၊ႏွိပ္၊သံုး၊ေလး) ၂-ဘာလုပ္ေနလဲ ေလ႔က်င့္ေနတယ္) ဘာလုပ္ဖို႔လဲ (ဘာလုပ္ဖို႔လဲ)- တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔၊- ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ (ျပည္သူ႔ အတြက္ပဲ) ၃။ သက္သာ အေနအထားႏွင့္ ေနေစၿပီး သင္တန္းမႉးမွ ၾသဝါဒ ေခြၽေနသည္။ က်ေနာ္က စိတ္မဝင္စား၊ မ်က္ေစ႔ေရွ႕ မွျဖတ္လာသည့္ ေလွကို မ်က္ေစ႔တဆုံး ၾကည့္မိ၍ မိေက်ာင္းတက္ တက္ခိုင္း၍ က်ေနာ့မွာ ဒါဏ္ေပး ခံရသည္မ်ား အမွတ္ရေနမိသည္။

မိုးရြာထဲ သင္တန္းတက္ရ၍ သင္တန္းသားအခ်ိဳ႕ ပမ္းဖ်ား ဖ်ားေနၾကသည္။ အိပ္ေဆာင္မွာ ေဆးကို႔စ္ ယူထားရသည္။ ကြီႏိုင္းက ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ဖို႔ ေအာ့ေၾကာလန္ ခ်င္စရာ ျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ရ၍ နားႏွစ္ဘက္စလံုး အူသည္။ ဗိုက္ထဲ၌ အစာမရွိ၍ မၾကာခဏ အန္၍ အားမရွိ။ မည္သည့္ အစားအစာမွ မဝင္ပါ။ ေဆးကို႔စ္ ျပည့္သည့္ေန ့ ထမင္း စစားသည္။ နာလန္ထ ျဖစ္၍ ဘာဟင္းႏွင့္ ျဖစ္ျဖစ္စား၍ အလြန္ေကာင္းသည္။

ေတာတြင္း ရွာေဖြ စားေသာက္နည္း။

အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲ၍ ေတာထဲလႊတ္သည္။ ဆန္ႏွစ္ဗူးဆီ ယူ၍ သြားရသည္။ ေတာထဲ၌ စခန္းခ်သည္။ ကင္းေစာင့္တဲ့သူ ေစာင့္။ ကတုတ္က်င္း တူးသည့္အဖြဲ႔က တူးၾက။ ထမင္းခ်က္သူ ခ်က္ႏွင့္။ သင္တန္းမႉးမွာ ညေမွာင္ရီ ပ်ိဳးစ၌ သူ႔ မိန္းမထံ ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔အား ရိကၡာ သြားထုတ္ဦးမည္ဟု လည္း ေျပာသြားသည္။ (ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲ ဘာရိကၡာမွ ပါမလာ။ ဒါေတာင္ သင္တန္းမႉး ရိကၡာယူ ျပန္လာေၾကာင္း အေသအျခာ ေထာက္ခံသူရွိသည္။) သူျပန္မလာမွီ က်ေနာ္တို႔က သူလာမည့္ လမ္းကို တိုက္မိုင္းေတြ ဆင္ထားၾကသည္။ (တိုက္မိုင္း ဆိုသည္မွာ တကယ္မိုင္း မဟုတ္ပါ။ လူသြား လမ္းေဘး၌ ေပါက္ေနသည့္ ကိုင္းျမက္ပင္ရွည္ေတြ ၊ ဝါးရံုးပင္ ငယ္ေလးေတြ ဟိုဘက္သည္ဘက္ စုစည္းခ်ည္ၿပီး ခ်ည္ထားၾကသည္။ ) အားလံုး အိုေက လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဖြဲ႔စလံုး ကင္းတေယာက္မွ မေစာင့္ၾကပဲ ပင္ပန္းထားသမွ် အတိုးခ်ၿပီး တေခါေခါႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကသည္။ အိပ္၍ ေကာင္းေနတုန္း ေမွာင္ႀကီးမဲမဲထဲ ဂ်ီသရီး ေသနတ္သံက တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေအာ္တို ကုတ္ပါေလေရာ့လား။ က်ေနာလည္း ကမူးရွဴးထိုးႏွင့္ အိပ္ယာထဲမွ ဝုန္းကနဲ အထြက္ တဲေရွ ့ သစ္ငုတ္တိုႀကီးႏွင့္ အားရပါးရ တြဲဖက္ မိတ္ဆက္ မိသြားေသးသည္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးသည္ မီးပြင့္ မတတ္ျဖစ ္သြားသည္။ ကိုယ္တူးသည္႔ ကတုတ္က်င္း ထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားေသာ္လည္း ကတုတ္က်င္းက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

နီးစပ္ရာ က်င္းထဲ ခုန္ခ်ေတာ့ က်ေနာ့ အလွ်င္ေရာက္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မွ ေမာင္းထုတ္၍ လန္႔ေျပး ေျပးလိုက္ေတာ့မွ ကိုယ့္က်င္းထဲ အခန္႔သား အံက်ဝင္မိ ရက္သား ျဖစ္သြားသည္။ က်င္းထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကြ ၊ အရွင္ဖမ္း၊ အရွင္ဖမ္း။ သူမ်ားေတြ ေအာ္သလို လိုက္၍ ေအာ္ေနမိသည္။ ႏွစ္ဖြဲ႔ စလံုး လူစုၿပီး လူစစ္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ လိုေနသည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ - "ေၾကာင္နာ" ဟု အမည္ေပးထားေသာ ရဲေဘာ္က သူမ်ား ကမာၻပ်က္ခ်ိန္မွာ သူက သူ႔ေနရာမွာ သိုးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ အားလံုးမွာ တကိုယ္ေရ စစ္သံုးပစၥည္းမ်ား အိပ္ရာေဘး၌ အကုန္ က်န္ရစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ပါလာတာ ကေတာ့ ေလ့က်င့္ေရး ေသနတ္မ်ား (သစ္သားျဖင့္) က်ေနာ့လက္ထဲ ပါလာတာ ကေတာ့ ေသနတ္ မဟုတ္ပဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔က ေက်ာင္းသားေတြကေန ဒီေန႔ အရွင္ေမြးလို႔ ေန႔ခ်င္းႀကီး တဲ႔ စစ္သားေတြမို႔ေလ ေတြးၾကည္႔ေပါ႔။

တခါသား မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ေနပူႀကီးထဲ ေတာတိုးေနရသည္။ ေတာတိုးသည္ ဆိုရာ၌လည္း ျဖစ္ပံုက သစ္ပင္ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိသည့္ ေနရာ။ တံျမက္စည္းေတာ၊ သက္ငယ္(ကယ္)ေတာ၊ ဂ်ာမဏီ ၿခံဳေတြ တိုးရလြန္း၍ မ်က္ႏွာ၊ လည္ပင္း၊ လက္ေမာင္း၊ ေျခေထာက္၊ တကိုယ္လံုး သက္ကယ္ေၾကာေတြ ရွထား၍ ပူစပ္ပူေလာင္ ႏွင့္ ဒီၾကားထဲ ေခြၽးေတြ စြဲစိုေနေတာ့ ခံရ အေတာ္ဆိုးသည္။ ေတာတိုးၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္ရင္းသို႔ ျပန္ၾကရသည္။ အယင္ေရာက္သည့္ ရဲေဘာ္ေတြက ေရခ်ိဳးဆိပ္တြင္ သင္တန္းမႉးကို မေက်မနပ္ႏွင့္ က်ိန္ဆဲ ေနၾကသည္။ ရဲေဘာ္-ဂီ-တေယာက္ ျပန္မေရာက္ လာႏိုင္၍ က်ေနာ္တို႔သူ႔ကို အသံေပး ေအာ္ေခၚၾကသည္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ဂီမွာ- အသံၾသၾသႏွင့္ ငိုေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနကလည္းပူ၊ ေမာကလည္းေမာ၊ မြန္းတက္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္- ရဲေဘာ္ဂီမွာ ထမင္းဆာေန၍လား မသိ။ စကားေျပာလွ်င္ ႏြမ္းဟဟေလးပဲ စကားကိုဖြေျပာသံ ၾကားရသည္။ ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္ေကာင္းသည့္ ေန႔ရက္ေတြ ပါလားဟု က်ေနာ့ရင္ထဲ ထင္က်န္၍ ေနသည္။

သင္တန္း ဆင္းသည့္ေန႔

တပ္ရင္းမႉးမွ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္း ဝတ္စံုေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းသားေတြကို ဝတ္ေစၿပီး သင္တန္းဆင္းရန္။ စက္ပစ္ကြင္း ေနာက္ဆံုး ေမာပန္း ပစ္ခတ္စဥ္ သင္ခန္းစာ အမွတ္ယူဖို႔ အခ်ိန္။ AR ဆယ့္ေျခာက္ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တိုက္ခြၽတ္ ။ပစ္မွတ္ကို ဝင္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဟု သံသယ စိတ္ႏွင့္ ရင္ခုန္ေနမိ။ သင္တန္းသား အခ်ိဳ႕ ပစ္ၿပီးၾက၍ တပ္မႉး အခ်ိဳ႕က ပစ္မွတ္ေတြ၏ ရမွတ္မ်ား ေပါင္းေနၾက၏။ က်ေနာ္အား ေသနတ္ပစ္လွ်င္ ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ သင္ေပးလိုက္သည့္ ရဲေဘာ္မုတ္ဆိတ္၏ စကားေတြကို စက္ပစ္ကြင္းေရွ႕မွာ ျမင္ေယာင္ေနရင္း ေသနတ္ကို ေမွာက္ၿပီးပစ္မယ္ဆို ေသနတ္ဒင္ကို မိမိရဲ႕ ညာဘက္ ပုခံုးေအာက္ေထာက္၊ ဘယ္ဖက္ လက္ကို ေထာက္ၿပီး ေသနတ္ရဲ႕ေရွ႕ ဖိုက္ဘာအဖံုးကို ကိုင္ရမယ္။ ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ ညာဘက္ပုခံုးကို အားျပဳေပး။ ညာဘက္ လက္က ေသနတ္ ခလုတ္ဂြင္းထဲ ထည့္ဖို႔ လက္ညိဳးကို နီးနီးကပ္ထားပါ။ ညာဘက္ မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္။ ေရွ႕ေျပာင္းဝထိပ္မွာ တပ္ထားသည့္ ခ်ိန္သီးႏွင့္ အညီယူ(ေရအိုးတင္) ပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္။ ပစ္ေတာ့မယ္ဆို လက္ညိဳးကို ဂြင္းထဲ ထည္႔ အသက္ကို မွန္မွန္ရႈ။ ပစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အသက္ကိုေအာင့္ထား၊ လက္ညိဳးကို အသာေလးေကြး။ ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္။ ဒိုင္း …. အဲဒီေန႔ သင္တန္း ဆင္းေတာ့ က်ေနာ္ ဒုတိယ ပစ္မွတ္အမ်ားဆံုး ရေၾကာင္းသိရ၍ ဝမ္းသာမႈႏွင့္ အတူ သင္တန္းေန႔ ရက္ေတြကို ယခုတိုင္ လြမ္းသလိုလို ခံစားေနရသည္။

ေရွ႕တန္း ထြက္ရမယ္။

အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔တက္သြားမိသည္။ သံုးမရသည့္ အီကြစ္မင့္န္ အပံုထဲမွ သံုးရမည့္ ပစၥည္းေတြျဖဳတ္။ ခရီးသြား အဆင္ေျပေအာင္ အပ္ျပန္ႏွင့္ ေရဗူးအိတ္၊ ေဘာက္ခ်ပ္အိပ္၊ စစ္ခါးပါတ္မွာ သီၿပီးခ်ဳပ္ ။ က်ည္ေဘာက္ႏွင့္ ေသနတ္ကို ေသနတ္တိုက္ ဆီႏွင့္ တိုက္ခြၽတ္ ေဆးေၾကာ။ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ တိုက္ခြၽတ္၍ စိတ္ခ် ရေလာက္ၿပီဆိုမွ ေနပူထဲ ထုတ္လွန္း ၿပီး ေခါင္းရင္းနေဘး သံေခ်ာင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ အဝတ္အစားေတြ ထည့္ေနတုန္း ရဲေဘာ္တေယာက္မွ အဝတ္အစား ႏွစ္စံုေလာက္ ထည့္ လမ္းက် မသယ္ႏိုင္လို႔ ဒုကၡေရာက္ ေနဦးမယ္။ ေျပာတဲ့စကားကို နားမေထာင္အား။ ဆန္ႀကိဳး၊ အီကြစ္မင့္န္၊ ေက်ာပိုးအိပ္၊ ေနရာတက် ထား။ ေခါင္းအုံးေအာက္မွ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနသည့္ ယူနီေဖာင္း အသစ္ကို စတိုင္က်က် ဝတ္ရင္း စိတ္ဓတ္ေတြ တက္ၾကြေနသည္။ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မုတ္ဆိတ္ကို က်ေနာ္က ေရွ႕တန္း ထြက္ခါနီး ၾကည္စယ္ခဲ့ေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေလွေပၚတက္ၾကသည္။ စုစုေပါင္း ခုႏွစ္ေယာက္။ တပ္စိတ္မႈး ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္(အဘ) ။ ဒုစိတ္မႈး ရဲေဘာ္မင္းေအာင္ (ကိုရင္) ။ အားလံုးကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္၊ တပ္ရင္းမႈးကို အေလးျပဳၿပီး ထြက္လာသည့္ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္ ကို ေလွေပၚသို႔ ဆြဲတြဲကူရင္း။ သံလြင္ျမစ္၏ ေရဆန္ခရီးကို အန္တု၍ စတင္ ေမာင္းႏွင္ေလေတာ့သည္။

ေစထရြာ အထိ ေလွပို႔ေပးသည္။ ေကအန္ယူ ခရိုင္ တာဝန္ရွိသူေတြႏွင့္ နယ္ေျမ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ ကိစၥၫွိႏႈိင္း၍ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေရွ႕တန္း စထြက္ရ၍လား မသိ က်ေနာ္ အူျမဴး ေနသည္။ သင္တန္းမွ သင္ေပးလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာေတြထဲမွ အခ်ိဳ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြကို လက္ေတြ႔ လႈပ္ရွားမႈ ဧရိယာ၌ အသံုးခ် စသြားရင္း။ က်ေနာ္ ေရွ႕ဆံုးမွ ပြိဳင့္ထြက္သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မိုးက ရြာပါေလေရာ၊ စစ္မိုးကာ ကိုယ္စီ ၿခံဳၾကသည္။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း မိုးကာမၿခံဳ။ က်ေနာ္ၾကည့္ဖူးေသာ စစ္ကားေတြ၌ စစ္သားေတြ မိုးကာၿခံဳတာ မေတြ႔ရသည့္ အတြက္ေၾကာင္႔ က်ေနာ႔ စိတ္ထဲမလိုဟု ထင္ေနမိသည္။ မိုးစက္ မိုးေပါက္တို႔က ေက်ာပိုးအိပ္ ေပၚ က်ဖန္မ်ားေတာ့ ခရီးသြားရတာ အဆင္မေျပ။ ေတာင္တက္ဖိနပ္က အသစ္မို႔လား မေျပာတတ္ အေရျပားေတြ ေပါက္ၿပဲကုန္သည္။ ေရစိုထားသည့္ ေက်ာပိုးအိပ္ ေလးသည္ထက္ ေလးလာသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေတြ႔သည့္ မုန္႔ဆိုင္တြင္ အက်ီၤႏွင့္ မုန္႔ လဲစားလိုက္သည္။ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ(၂) ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ထဲ အဝတ္အစား တစံုပဲက်န္ေတာ႔သည္။ က်န္သည့္ ေက်ာပိုးအိပ္မွာလည္း သိပ္အသံုးမဝင္ေတာ့ မဟာမိတ္ရဲေဘာ္ တေယာက္ဆီမွ စစ္ ဟားဗားဆိုက္ႏွင့္ လဲလိုက္ေတာ့မွ အေတာ္ အဆင္ေျပ သြားသည္။

ေတာင္ငူ၊ ဇရပ္ႀကီးဘက္မွ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ ေရာက္လာမည္ဟု သတင္းရသည္။ သူတို႔အတြက္ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ထားၾကသည္။ ရဲေဘာ္သစ္ေတြမွာ ေၾကာက္၍လား မေျပာတတ္ စကားေျပာလွ်င္ ရိုက်ိဳး ခယစြာႏွင့္။ က်ေနာ္ ေတာခို စက ဤကဲ့သို႔ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ အခုေတာ႔ သူတို႔ထက္စာလွ်င္ အေရခြံထူလာၿပီ၊ အဘႏွင့္ ရဲေဘာ္ေတြ ဤေၾကးနန္း ရရျခင္း ေနာက္တန္းဌာနခ်ဳပ္သို႔ အျမန္ဆံုး တက္လာရန္။ အေရးတႀကီး ေၾကးနန္း ရိုက္ေခၚတာေၾကာင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကရ ျပန္သည္။ ဆန္ႀကိဳးကို ဆန္ထပ္ျဖည့္ အီကြစ္မင္႔န္ကို ျပန္စစ္ေဆး၊ ေရဗူးထဲ ေရထပ္ျဖည့္ ။ ရဲေဘာ္ မင္းကိုေအာင္မွ ေရွပြိဳင့္ ထြက္သည္။ သူပြိဳင့္ထြက္ပံုမွာ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ အမွန္တကယ္ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ရမည္ဟု သံုးသပ္မိသည္။ ေသနတ္က်ည္ထိုး၍ ရန္သူကို တကယ္ေတြ႔ေနသည့္ အလား ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ေဘးဘယ္ညာသို႔ ေသနတ္ထိုးခ်ိန္၍ မ်က္လံုးအစံုမွာ သိမ္းငွက္ကဲ႔သို႔ စူးရဲျဖတ္လတ္ေနသည္။ ေတာင္ကုန္း တခုအေပၚသို႔ ေပါ့ပါး လွ်င္ျမန္မႈႏွင့္အတူ သူ၏ လႈပ္ရွား တက္သြားပံုမွာ က်ေနာ့အတြက္ အစဥ္အၿမဲ ရန္သူကို သတိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ သတိေပးသလို ျဖစ္ေစသည္။ ေတာေခ်ာင္ တခုသို႔ အျဖတ္၊ ေတာစပ္တခုသို႔ အဝင္ လူသံၾကား၍ ေရွ႕ပိြဳင့္မွ အခ်က္ျပ သေကၤတ ျပဳလုိက္တာႏွင့္ လမ္းေဘး က်ည္ကြယ္၊ မ်က္ကြယ္ ေနရာကိုယ္စီ ယူလိုက္ၾကသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေရွ႕က လူသံမွာ ရြာသားျဖစ္ေနတာ သိရသည္။ ထိုေနရာတြင္ ရန္သူစစ္ေၾကာင္း အၿမဲ အသံုးျပဳေနေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္၍ သတိရွိစြာ ျဖတ္ကူးၾကရသည္။

ဒီလိုနဲ႔ ယာပလို တဲသို႔ မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္ၾကသည္။ ေတာင္ၾကားထဲ လယ္က်င္းေတြ ေဖာ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရေသာ ကရင္ရြာသား တစုကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုရြာမွ တပ္မဟာ-(၁)၊ (၂)၊ (၃)၊ ေဒသ အသီးသီးသို႔ လမ္းခြဲ၍ သြားရသည္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ကုန္သည္မ်ား၊ ရြာနီးေျခာက္စပ္မွ ရြာမ်ား ၊ အေဝးမွ ရြာမ်ားမွ ၿမိဳ႕ျပသို႔ လည္းေကာင္း၊ နယ္စပ္သို႔ လည္းေကာင္း၊ ကူးလူး ဆက္သြယ္ အသံုးျပဳၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ အိမ္ခြဲ၍ ေခတၱ တည္းခိုၾကသည္။ အိမ္ရွင္မွ ေတာင္ယာက အသီးအရြက္မ်ား ခ်က္စားရန္ ေပးသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ထက္ ေစာၿပီး တည္းခိုေနသည့္ လူတေယာက္ ရွိေနသည္။ သူသည္ တုန္ရီစြာ ငွက္ဆိုးထိုးသလို ၿငီးျငဴေသာ အသံျဖင္႔ ငွက္ဖ်ား တက္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔၌ ပါလာသည့္ ေဆးႏွင့္ သူ႔ကို ကုသတိုက္ေကြၽး လိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ထိုသူမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ရဲေဘာ္တေယာက္ ျဖစ္ေနမွန္း သိရျပန္သည္။

အလံေတာ္ တခုထဲေအာက္ အဖြဲ႔အစည္း တခုတည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သည့္ တပ္ရင္း၊ တပ္ဖြဲ႔ မတူၾက။ ေဒသျခင္းလည္း မတူၾက။ သူက ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ တပ္မဟာ(၃) ဧရိယာတြင္ ေရွ႕တန္း တာဝန္မ်ားႏွင့္ ထီးမူးခီး တိုက္ပြဲ၌ ပါဝင္ခဲ့သူ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာေၾကာင့္ ေနာက္တန္း၌ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ သူ၏တပ္မႉးမွ ျပန္လႊတ္တာေၾကာင့္ ျပန္ခဲ့ရေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ေဖာေယာင္ေနသည္။ အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္လား မသိ။ ထီးမူခီး တိုက္ပြဲအတြင္း ရိကၡာျပတ္၍ ရဲေဘာ္ေတြမွာ ဆားႏွင့္ ထမင္းစားရေၾကာင္း သိရ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ က်ေနာ္ ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ဗဟို စစ္သင္တန္းကြင္း၌ သူ က်န္းမာစြာ ႏွင့္ သင္တန္း တက္ေနတာ သိရ၍ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္မိသည္။

လံုၿခံဳေရး စိတ္ခ်ရတဲ့ ေဒသ။

စိတ္ပူပင္စရာ သိပ္မရွိ။ တခုေတာ့ သတိထားရမည္။ ဖားေဆာင္း ဘက္မွ တခါတရံ ရန္သူ႔ စစ္ေၾကာင္း လွည့္လွ်င္ ထိုေနရာသို႔ ရုတ္ျခည္း ေရာက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ သံလြင္ျမစ္ထဲ ေလွျဖတ္စီးၿပီး ေထာင့္ျဖတ္ ေတာင္ေၾကာ မ်ဥ္းအတိုင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်င္ ယခု ထိထာရြာသို႔ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္း ထိထာ ရြာ၌ ၾကာၾကာ စခန္းခ်၍ မရ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စစ္ေရး အျမင္အရ ေခ်ာင္ပိတ္ အခင္းအက်င္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တည္း၊ ထိထာ ရြာတြင္ ေခတၱနားၾကသည္။ အိမ္ေျခ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိမည္။ ကုန္သည္ေတြ ျဖစ္ၾကဟန္ တူသည္။ ေတာင္ငူ၊ လြိဳင္ေကာ္၊ ေမာ္ခ်ီး၊ ဖားေဆာင္း၊ ေဒသမ်ားမွ ျဖစ္ၾက၍ အခ်ိဳ ့မွာ ျမန္မာျပည္တြင္းက ႏြားမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး အေရွ႕တာင္ ထိုင္းနယ္စပ္သို႔ ေမွာင္ခို ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ေရာင္းဝယ္ၾကသည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ ဝယ္သူၿပီး ထိုင္းဘတ္ေငြႏွင့္ ျပန္ေရာင္းရသည္မွာ အေတာ္ေလး ထြက္ေျခကိုက္ ၾကသည္။ ထိုင္း စီးပြားေရးသမား မ်ားမွ ႏြားေတြကို ႏြားသတ္ရံုထဲ ေမာင္းသြင္းၿပီး ေခတ္မီ ကိရိယာမ်ားနဲ ့ အမဲသားဗူး၊ အသားဗူး ထုတ္လုပ္ေရာင္း ခ်ၾကသည္မွာ ျမတ္သည္ဟု ၾကားရသည္။

လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း ျဖတ္လိုက္၊ ေက်ာ္လိုက္ႏွင့္ ေျခေထာက္မွာ ေရစို၍ မေျခာက္ႏိုင္အား။ ကရင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနာက္လြယ္ ပလိုင္း ကိုယ္စီႏွင့္ စားေသာက္စရာ ဝယ္သူၿပီး ရြာသို႔ ျပန္လာၾကပံု။ အဖြားအိုႀကီး တေယာက္ ေဆးတံတို ကိုက္ၿပီး ေတာင္ေဝွး တေခ်ာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ကို စူးစမ္းေနပံု တစိမ္႔စိမ္႔ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ ယြန္းစလင္း ေခ်ာင္းမွ ေရမွာ ၾကည္လင္ စိမ္းျမေနသည္။ တံတားေအာက္တြင္ သူတို႔့၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးေနသည့္ သားသည္အေမ မိခင္ကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္တြင္ ျဖတ္ကနဲ အေမ႔ကို သတိရမိသည္။ တံတားဆိုသည္မွာ ထိုရြာမွ ရြာသားမ်ား စုေပါင္းၿပီး ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ လုပ္ထားၾကသည့္ ဝါးတံတား။ ဤတံတားမွ ျဖတ္သြားလွ်င္ တအိအိ၊ တကြၽိကြၽိျမည္တြန္ တတ္သည္၊ က်ေနာ႔ စိတ္အလ်ဥ္လဲ အေမ႔ကိုလြမ္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔ အတိတ္အိမ္ကို ျပန္ကာ တကၽြိကၽြိ တအိအိ ျမည္ေနဆဲ။

ေတာေတာင္ညိဳ႕ညိဳ႕ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းထဲ ေနေျပာက္ေတြ ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ျဖာထြက္ေနသည္မွာ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ သက္တမ္းရင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၏ လံုးပတ္မွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႏွင့္ ဝံ႔ၾကြားကာ အရိပ္ေတြ ေကာင္းလွသည္။ အေတာ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္မ်ား၏ ခြၾကားတြင္ အလွယိုဖိတ္ က်လာသည္႔ သစ္ခြပန္းမ်ားမွာ အေရာင္မ်ိဳးစံု၏။ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ႔ရသည္႔ ရွင္မဟာသီလဝံသ ၏ ေတာလား၊ ေတာင္လားေတြကို သတိရေနသည္၊ တခ်ိဳ႕ပန္းက ခရမ္းႏုအေရာင္ ခပ္ပါးပါး ႏွင့္။ တခ်ိဳ႕ ပန္းၾကေတာ့ ၾကက္တူေရြး ႏႈတ္သီးကဲ့သို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ စြာငြင္႔စြာ ပြင့္ျပေနၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေအာင္ျမင္သည့္ တေန႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဒီလို သစ္ခြပန္းမ်ိဳး ခြာယူၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး တလံုးမွာ ယုယုယယ စိုက္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးေတြ ေဝစီမိသည္။

ေတာ္လွန္ေရး ေျမကြက္တခု။

ေရွ႕တန္းက ျပန္ေတာ႔ တပ္ရင္းက ယခင္ေနရာတြင္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ဒါးဂြင္သို႔ ေရႊ ့ေျပာင္းသြားခဲ႔ၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔့အဖြဲ႔ စခန္းေဟာင္းမွာ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ နားေနလိုက္ ၾကေသးသည္။ လူမေနေတာ့သည့္ ဘားတိုက္ႀကီးမွာ ဖႈံမႈန္႔၊ အမိႈက္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံလွ်က္၊ အၿမဲစိုေျပေနသည့္ ထမင္းစား အေဆာင္လည္း တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို ့ေနသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ႏွစ္ဦးေနသည္႔ အိမ္ဖက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ႏိုင္လြန္းႀကိဳး အေဟာင္းႏွင့္ ရက္ထားသည့္ ကေလးပုခက္ေလး တလံုး ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔လို႔၊ ဝါးဆစ္ ျငဳပ္စံုေဟာင္းေလး တခု။ ပန္းကန္ေဆးသည့္ ေရဆိပ္မွ ေရတံေလွ်ာက္ ကေတာ့ တာဝန္ေက်ပြန္စြာ ေရက်ၿမဲ က်ေနသည္။ ေက်ာက္ခဲတံုးႀကီး ၃လံုးႏွင့္ ဖိုခေႏွာက္ မီးဖိုက ေလတိုက္တိုင္း ျပာမႈံေတြလြင္႔လို႔၊ စိုက္ထားသည့္ ပဲပင္ တိုင္ေထာင္ အပင္ေတြက လဲသည့္ အပင္ကလဲ ထူသူ မရွိေတာ႔ၿပီ၊ ပိုးစားသည့္ အပင္ကစား။ ေျခာက္ေသြ႔ ၿငိမ္သက္သြားသည့္ တပ္ရင္း အေဟာင္းတခု။ ခုေတာ႔ ------ ။

ဒါးဂြင္မွာ ယခင္ တပ္ရင္းေဟာင္း ေနရာ၏ ေျမာက္ဘက္ အေတာ္ေဝးသည္။ သံလြင္ျမစ္ အထက္ ေသာ္လဲထ ေစ်းအေပၚဘက္မွာ ျဖစ္သည္။ စခန္းသစ္ကို ယခုမွ စ၍ ေဆာက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ဝါးရံုပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ ၿခံဳႏြယ္ေတြ၊ သစ္ငုတ္တိုေတြ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း ေဖာ္ထုတ္ရသည္မွာ အေတာ္ ပင္ပန္းသည္။ တပ္ခြဲ၊ တပ္စု၊ တပ္စိတ္အလိုက္ လူစုခြဲၾကၿပီး တဖြဲ႔က ဝါးခုတ္၊ တဖြဲ႔က ထမင္းခ်က္၊ တဖြဲ႔က အေဆာက္အဦး ေျမေနရာ ၫွိၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕က အေဆာက္အဦး မိုးရန္ အတြက္ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ခန္႔ သြားရသည့္ အင္တိုင္း ေတာအတြင္း ဖက္ ေကာက္သြားၾကရသည္။ ေကာက္ယူ၍ ရလာေသာ အင္ဖက္မ်ားကို အိမ္ေထာင္သည္ ရဲေမမ်ားက အင္ဖက္ ပစ္(ယက္)ေပးၾကသည္။ အလုပ္နားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ ပန္းကန္က မေလာက္၍ ေစာင့္ ေနရသည့္ အဖြဲ႔က ေစာင့္။ အရင္ စားသည့္အဖြဲ႔က စားၾကႏွင့္ တမ်ဳိးပဲ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဝါးရံုပင္ ေျခရင္း၌တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ေအာက္၌ တခ်ိဳ႕ အနားယူ ေနၾကသည္။ တပ္ေထာက္ ရဲေဘာ္က သုခိတာ ေဆးလိပ္ ႏွစ္လိပ္ႏႈန္းက် စေကးကိုက္ ေဝေနသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ စခန္းသစ္ႀကီးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

တပ္ရင္း၌ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေခၚ၍ တိုင္ပင္စည္းေဝး ၫွိႏႈိင္းၾကသည္။ တဦးခ်င္း အလိုက္ ကိုယ္ယံုၾကည္သည့္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္ကို ဆႏၵမဲ ေပးၾကရသည္။ ဆႏၵမဲမ်ားကို ေကာ္မရွင္မွ ေရတြက္ၿပီး ဆႏၵမဲ အမ်ားဆံုးရရွိသည့္ ရဲေဘာ္၏အမည္ႏွင့္ မဲအေရအတြက္ကို ဖတ္ၾကားျပၿပီး အားလံုး၏ အေရွ႕ သင္ပုန္းေပၚတြင္ အစဥ္လိုက္ ေရးေပးသည္။ ဒါ … ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံ သက္ဝင္မႈ တစိတ္တေဒသ၊ တပ္ရင္း၌ မဲအမ်ားဆံုးရသည့္ ရဲေဘာ္မွာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိရ၍ ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုျခင္း လက္ခုတ္မ်ား တီးၾကသည္။ တပ္ရင္းတြင္ ထိုအခ်ိန္က အုပ္စုစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ ေဒသစြဲ မကင္းေသးသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား ရွိၾကေသးသည္။ တပ္ရင္း ေရြးေကာက္ပြဲ ကိစၥႏွင့္ သေဘာမေတြ႔သူေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႕သူေတြ ရွိၾကေသးသည္၊ တပ္ရင္းတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္ငူ၊ ကၫႊတ္ကြင္း ၊ ေက်ာက္ႀကီး၊ ေဇယ်ဝတီ စသည့္ ေဒသမွ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ရင္းမွာ ေတာင္ငူၿမိဳ ့မွ ရဲေဘာ္ အေရအတြက္မွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ကၫႊတ္ကြင္း၊ ေက်ာက္ႀကီးေဒသမွ ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္မႈ၌ အားေကာင္းမႈရွိသည္မွာ မျငင္းသာ။

တပ္ရင္းတြင္ ေရွ႕တန္း မထြက္ရေသးသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေတာထဲမွ ပ်ဥ္းကတိုး အေျခာက္တံုးေတြကို လႊျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ၾကၿပီး မီးေသြးဖိုႀကီးမ်ား လုပ္၍ မီးေသြးဖုတ္ ၾကရသည္။ ဖုတ္ၿပီး ရရွိလာသည့္ မီးေသြးမ်ားကို ဂုန္နီအိတ္ႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေသာ္လဲထ ေစ်းသို႔ ေရာင္းၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္က မီးေသြးအိပ္ႀကီး တအိပ္ကို ထိုင္းေငြ ဘတ္၃၀ျဖင္႔ ေရာင္းၾကရသည္။ ေရာင္းရသည္႔ ေငြကို မီးေသြးဖုတ္သည့္ အဖြဲ႔က တပ္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ငါးတန္ ကီလို လိုက္ဝယ္ၿပီး အားလံုး စားၾကရသည္။ လြမ္းေလာက္ စရာေတြေပါ႔၊ သူတို႔လုပ္အားႏွင့္ ရလာသည့္ ေငြစေလး အခ်ိဳ႕ကို ေဆးလိပ္ဝယ္ေသာက္၊ ေဆာင္ေတာ္ကူး သနပ္ခါးဝယ္ႏွင့္ အဖတ္ မတင္ၾက။ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ ေခြၽတာ စားေသာက္ ေနၾကရသည္။ တပ္ရင္း စီးပြားေရးဆိုလို႔ ပန္းပဲဖိုေလးတခု တည္ေထာင္ထားသည္။ ဆင္သမား၊ ေတာင္ယာ သမားေတြမွ ဓါး လာအပ္ၾက၍ ေငြဝင္ေပါက္မွာ မဆိုးလွ။ ထိုအလုပ္ရံုမွ ရရွိသည့္ေငြကို ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ၌ တာဝန္က်ေနသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ သြားတိုက္ေဆး၊ ေျခအိပ္၊ ေဆးလိပ္၊ စသည္တို႔ ဝယ္ႏိုင္သေလာက္ ဝယ္ၿပီး ပို႔ေပးၾကသည္။ ထို ပန္းပဲဖိုမွာလည္း ၾကာၾကာမခံ။ အေျခအေန အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေနာင္ … အလုပ္ မျဖစ္ေတာ႔ေခ်။

သီတင္းကြၽတ္လ ေစာထ တိုက္ပြဲ။ (၁၉၉၁-၉၂)

ဗဟို - အမိန္႔စာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း၊ ေရွ႕တန္း ထြက္ရမည္။ အားလံုးျပင္ဆင္ ထားၾကဖို႔ တပ္ရင္မႉးမွ ၫႊန္ၾကားသည္။ ဘယ္ေဒသကို ထြက္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။ က်ေနာ္ သိပ္သိခ်င္ေနသည္။ ေရွ႕တန္း ထြက္ခါနီး တပ္ကို တပ္ထြက္မိန္႔ခြန္း ေျပာသည့္ အခ်ိန္က်မွ သိရသည္။ ထြက္ရမည့္ေဒသမွာ ေစာထ။ ေသနတ္၊ အီကြစ္မန္႔္ ေရဗူး၊ က်ည္ဆံ၊ စစ္ဘိနပ္၊ က်ည္ေဘာက္၊ ေရွ႕ထြက္ ရဲေဘာ္မ်က္ႏွာမ်ား ရႊင္လန္းတက္ၾကြမႈ မ်ားႏွင့္ ေလွႀကီးေပၚသို႔ တက္စဥ္ ေနာက္တန္း၌ က်န္ရစ္ခဲ့မည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ေရွ ့တန္းသို႔ သြားရေတာ့မည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ မွာလိုက္သည့္ အမွာေတာ္ စကားမ်ား ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္။ ေဟ့- အရာ ရာ သတိဝိရိယ ရွိၾကကြေနာ္၊ ငါ မင္းတို႔ အတြက္ ဘီဘီစီမွာ သီခ်င္း ေတာင္းေပးမယ္။ စိတ္ခ် စမ္းပါကြ၊ မင္းသိတယ္ မဟုတ္လား- တခ်က္ တေကာင္ပစ္တာ- ႀကိဳးတုတ္ထားတဲ့ ဝက္ကိုေလ-ဟား-ဟား-ဟား။ ဒါနဲ႔ မင္းသီခ်င္းေတာင္ရင္ ငါတို႔ အားလံုးအတြက္ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပြဲ အေခြထဲက သီခ်င္း ေတာင္းေပးကြာ၊ က်မၼာေရးလည္း ဂရုစိုက္ဦး။ ငါ့-- ေဆးလိပ္အေၾကြး သံုးဘတ္ ကရင္မ ဆိုင္ကို မဆပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မင္း ဆပ္ေပးပါဦး။ ေတာင္ေတာင္အီအီ စကားသံေတြ ေဝစီလွသည္။

ေလွႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕ ့ထြက္စအျပဳ--သူတို႔ ၿပံဳးျပ၊ ႏႈတ္ဆက္၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲ၊ အသဲထဲ၊ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲ ထိန္းသိမ္းရင္း က်လာေတာ့မယ့္ မ်က္ရည္ေတြကိုယ္စီ ရွိၾကေနသည္ ကိုေတာ့-------။ ဒီတုန္းက ဘာရယ္ေၾကာင္႔မွန္း မသိခဲ႔ေခ်၊ စာေရး လကြာ -- လက္ကေလးေတြ ေဝွ႔ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ ပံုရိပ္မ်ား။ ကမ္းစပ္၌ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ရင္ထဲမွာေတာ့ - ဝမ္းနည္းစို႔တက္ မ်က္ရည္စေတြႏွင္႔ ။ သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား တရားေသာ စစ္ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းယံုက လြဲၿပီး ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

ျမန္ျပည္သစ္ရဲ႕ သားေကာင္း ေဒါင္း စစ္သည္ေတြ။ ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ ေမာင္းအားျပင္းတဲ႔ စက္ေလွအသံ။ စက္ေမာင္းသမား ေဘးတြင္ ေဆးတံ ကိုက္၍ ေတာေတာင္ေတြ၏ ပထဝီ အေနအထား တည္ေနပံုကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနေသာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း။ ေလွႀကီးေပၚတြင္ တခ်ိဳ႕ ငိုက္ျမည္းေနၾက။ တခ်ိဳ႕ ကင္းေစာင့္ေနၾက။ ဝဲႀကီး ဂိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ လႈပ္ရွားမႈ ၊ ထူးရွားမႈ၊ ရွိမရွိကို စံုစမ္းစမ္းၿပီး ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာ လာၾကသည္။ ေစာထသို႔ ညေန ငါးနာရီထိုးတြင္ ေလွစိုက္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား တအံ႔တၾသ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈ႕ ေနၾကသည္။ ေစးမူဝါးမ်ား အထမ္းအပိုး ကိုယ္စီျဖင့္ တစံုတခုကို ႀကိဳသိထားသည့္ အလား စိုးရိမ္ ေသာကမ်ားႏွင့္။

မဟာမိတ္ ရံုးႀကီးေပၚသို႔ စစ္ေၾကာင္းေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တာဝန္ရွိသူအား သတင္းပို႔ခိုင္းသည္။ စစ္ေၾကာင္းအသင့္ ေနရာယူႏိုင္ရန္ ေစာထရြာ အျပင္ဘက္ ေတာင္ကုန္းမ်ား ေပၚတြင္ လံုၿခံဳေရး စီစဥ္ထားၾကၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားကို ေနရာအသင့္ ယူေစသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္ရာ အိုးခြက္ပစၥည္းမ်ား ၊ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္မ်ားကို ျခင္းေတာင္းႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္း ေနၾကသည္။ သူတို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကသည့္ ေနရာမွာ သံလြင္ျမစ္ တဘက္ကမ္း (ထိုင္း နယ္နိမိတ္) အေတာ္ေဝးသည့္ ေနရာသို႔ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က သယ္ယူ၍ မကုန္ႏိုင္ေသး။

အခ်ိန္ကား - မိုးခ်ဳပ္ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ။ ေျခာက္နာရီ ထိုးၿပီးေလာက္တြင္။ - ရန္သူ- ဟု စူးရွ ျပတ္ေတာင္းေသာ အသံႀကီးႏွင့္ အတူ အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ ကုတ္ခ်လိုက္ေသာ AK-ေသနတ္သံက တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုးကို ျမည္ဟည္း ဟိန္းထြက္သြားေစသည္။ တိုက္ပြဲစၿပီ လို႔ သိလိုက္ ရသည္ႏွင့္ အတိုင္းမသိ ေဆာင့္တက္လာသည့္ ရင္ခုန္သံက ရင္ဝမွာ ေအာင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို။ တကိုယ္စာ လံုၿခံဳဖို႔ တူးထားသည့္ ဝပ္က်င္းထဲ၌ ကိုယ္ဟန္ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးျပင္ၿပီး အလုပ္ရႈတ္ကာ ရန္သူကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ရွာေဖြေနမိသည္။ ကိုယ္က ရန္သူကိုမေတြ႔ ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ညာဘက္က တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေသနတ္သံ ေတြကေတာ့ ေပါက္ေပါက္ ေဖာက္သလို တရစပ္ ပစ္ခတ္ေနသည္။ လက္နက္ငယ္ေတြ ပစ္ခတ္လို႔ ေခတၱ အသံတိတ္ခ်ိန္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ - အာပီဂ်ီ - ေသနတ္အသံႀကီးက တိုက္ပြဲ တခုလံုးကို လႊမ္းမိုး ေနေလေတာ့သည္။

ေဟ႔ … ဟိုမွာ- ဟိုမွာ- သစ္ပင္နား ေျပးကပ္ၿပီ။ ငါ့ကိုေပး-ငါ့ကိုေပး-ေဆာ္ထည့္လိုက္မယ္။ ထုတ္---ဂ်ိမ္း။ သစ္ပင္နား ေျပးကပ္သည့္ ရန္သူႏွင့္ အေပၚစီးမွ ပစ္ခ်လိုက္သည့္ လက္နက္ႀကီး လံုးေထြး မဲေမွာင္သြားသည္။ ထိုေနရာမွ ရန္သူအသံ မၾကားရေတာ့။ -ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကြ- ဘာမွတ္သလဲ-တက္ရဲ တက္ခဲ့စမ္း- ရဲေဘာ္ မ်ားမွာ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံသံမ်ား ႏွင့္အတူ ၾကားေနရသည္။ တိုက္ပြဲ အေတြ႔အႀကံဳရွိသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုေသးသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား တြဲထားေပးသည္။ ရန္သူပစ္သည့္ က်ည္ဆံလမ္းေၾကာင္းကို ၾကည့္ရေသးသည္။ က်ည္လမ္းေၾကာင္း အေတာ္ျမင့္ျမင့္မွ ျဖစ္ေနလွ်င္ ထိုအခြင့္အေရးကို အမိအရ လႈပ္ရွားၿပီး ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ား စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မက်ဆင္းဖို႔ ့ တဖက္ကလည္း အားေပးမႈ လုပ္ရသည္။

မဲကနဲ- မဲကနဲ -အတင္း ထိုးတက္လာေသာ ရန္သူမ်ား။ ကြၽဲအုပ္ႀကီး ေမာင္းသြင္း လိုက္သလိုမ်ိဳး။ ထိုသို႔ အတင္းဖိၿပီး ထိုး၍ တက္လာသည့္ ရန္သူမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ့ဘက္ကလည္း အတြဲလိုက္၊ အတြဲလိုက္၊ တရေဟာ ပစ္ခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္၊ မ်က္ေစ႔မွိတ္၍ ပစ္ဦးေတာ့ အနည္းဆံုး အုပ္စုလိုက္ တက္လာသည့္ ရန္သူၾကားထဲ က်ည္ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ထိစၿမဲ။ ရန္သူ႔ဘက္မွ က်ည္ပစ္အား ကလည္း မေသးလွပါ။ ေရွ႕က ဖိတက္လာသည့္ အဖြဲ႔က ဖိတက္သလို ၊ အေနာက္မွ လက္နက္ႀကီးႏွင့္ ပစ္ကူေပးသည့္ လက္နက္ႀကီး အသံကလည္း နားေထာင္၍ ကိုယ္႔ဆီလာမွာ ေၾကာက္ရေသး၏။ ရန္သူသည္ သူ၏ တပ္သားမ်ား အတံုးအရုန္း က်ဆံုးေနသည္ကို ဂရုမစိုက္။ အထက္က ညႊန္ၾကား ထားသည့္အတိုင္း - ေစာထရြာကို ယေန႔ မျဖစ္မေန ရေအာင္ သိမ္းရမည္ဆိုသည့္ အမိန္႔အတိုင္း မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ လုပ္ေဆာင္သည္။

ဂ်ိဳင္း - ဂ်ိမ္း ဆိုးရြားသည့္ အသံနက္ႀကီး က်ကြဲသံ ကပ္ၿပီးၾကားသည္ႏွင္႔ က်ေနာ္သည္ ပစ္က်င္းထဲ၌ ဒူးႏွင့္ နဖူးကပ္ၿပီး ဝပ္ေနရ၏။ အသံႀကီး ၿငိမ္သြားသည့္အခါ လူသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ဒီတင္ - ငါ့ထိသြားၿပီ-။ ဘယ္ကို ထိသြားတာလဲ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ငါလာမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဖက္မွ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္မွာ-တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ မမ လက္နက္ႀကီး အစထိ၍ သူတို႔၏ဦးေခါင္း ၊ ေပါင္၊ ေနရာမ်ား၌ ေသြးစမ်ား နီရဲေပက်ံ၍ ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ တပ္ရင္းမႉးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းသည္ တဘက္ေတာင္ကုန္း၌ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ ႀကီးၾကပ္ ကြပ္ကဲေနသည္။ အိုင္ကြန္ ဆက္သြယ္ေရး စက္ငယ္ကို အခ်ိန္ျပည့္ ဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ စက္နာမည္ ေခၚသံသူၾကား ေနရ၏။

(ဆီးက်ိဳေလာကြား)၂-ၾကားလား(အေၾကာင္းျပန္)၂ ဒါပဲ။

(ၾကားတယ္)၂ ဘာရွိမလဲ ဒါပဲ။

(ေဒါင္းႏွစ္ေကာင္ ေခြးကိုက္ခံရတယ္ ရလား ဒါပဲ)

(ရတယ္)၂ (တူးသရီး လုပ္မယ္ ရထားျဖစ္လား ဒါပဲ)

တိုက္ပြဲမွာ လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္ အသံမ်ား ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ျပန္ေပၚလိုက္ႏွင့္ ဤတိုက္ပြဲကား ညတိုက္ပြဲ။ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ ဘက္မွလည္း ေအာ္၍ ပစ္ေနၾကသည္။ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းသည္ သူ႔ ရဲေဘာ္ က်ည္ထိသြားတာသိ၍ ရန္သူ၏ ပစ္ခတ္ေနသည့္ က်ည္မ်ား ပလူ ပ်ံသလို ျဖစ္ေနသည့္ ၾကားထဲ ဂရုမစိုက္အားပဲ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးထံသို႔ အေရာက္သြားသည္။ (ဘယ္ထိ သြားလဲ၊ မ်ားလား။ အစ ထိသြားေသာ္ ရဲေဘာ္မွာ ဒႆ(တင္ထြန္း) ျဖစ္သည္။ ေခါင္း၌ လက္နက္ႀကီး အစထိ၍ ေသြးမ်ား ပန္းထြက္ေန သည့္အထဲ သူ၏မ်က္ႏွာ ၿပံဳးထားလွ်က္ တပ္ရင္းမႉးကို ေျပာလိုက္ေသး၏ - ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေဆာ္က်ည္ ဒဏ္ရာ ေလာက္ပါပဲ-ဟဲဟဲ။ ေဆးမႉးရဲေဘာ္မွ သူတို႔ႏွစ္ဦးအား ေသြးတိတ္ ပတ္တီးမ်ား စည္းထားေပးၿပီး အေရးေပၚေဆးမ်ား တလံုးၿပီး တလံုး ထိုးေနပံုမွာ ကြၽမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္လွသည္။ တပ္ရင္းမႉးက ေဆးမႉး ရဲေဘာ္အား ထိုရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးအား ေနာက္တန္း ဌာနခ်ဳပ္သို႔ အျမန္ဆံုး ျပန္ပို႔ႏိုင္ရန္ ၫႊန္ၾကားေနသည္။

ရန္သူက တဘက္၊ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ က တဘက္။ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲ ဝင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ေနာကိတန္း ဗ်ဴဟာမႉး ရံုးမွ တိုက္ပြဲဝင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ရိကၡာေျခာက္ထုတ္မ်ား တထုတ္စီ ပို႔ေပးသည့္ အျပင္ အျခား လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ား၊ လက္ နက္ငယ္ က်ည္ဆံမ်ားပါ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ပို႔ေပးသည္။ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ ရဲေဘာ္မ်ားမွလည္း - ဗမာအသံ မပီတပီ ႏွင့္ - "ေက်ာသား တပ္မေတာ္ကြ" ဟု အသံျပဳ၍ ပစ္ခတ္ေနၾကသည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းမွာ သတင္းအရ ဗ်ဴဟာ သံုးခုေပါင္းၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို စစ္ဆင္ေရး အမည္မွာ နဂါးမင္း စစ္ဆင္ေရး ဟု သိရသည္။ ရန္သူသည္ ၄င္းတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို အင္အား အတံုးအရုန္း အဆံုးအရႈံးခံၿပီး နယ္ေျမစိုးမိုးရန္ အတြက္ က်ားကုတ္ က်ားခဲ မိုက္မဲျပေန၏။

ျပန္ဆုတ္ဟု အထက္မွ ၫႊန္ၾကားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ျပန္ဆုတ္ၾကသည္။ ရန္သူသည္-ထီးမူးခီး-တိုက္ပြဲ၌ ၄င္းတို႔ ခံထား ရေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ အခဲမေက်ပဲ ျပန္လည္ၿပီး ေစာထ ရြာကို စစ္ေရးအရ စိုးမိုးရန္အတြက္ လက္နက္ႀကီးမ်ားကို မိုးႀကိဳးပစ္သလို တဝုန္းဝုန္း၊ တဂ်ိမ္း ဂ်ိမ္း ျဖင့္ ရြာထဲသို႔ ပစ္သြင္းေနေတာ့သည္။ သံေယာဇဥ္ မျပတ္၍ ၾကြက္ေခ်ာက္၊ က်ီးေမာင္း ေနခဲ႔ေသာ ကရင္ အဖိုးအို၊ အဖြားအို ၊ ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ မိခင္၊ ငိုသံမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား ဤေလာကႀကီး တခုလံုး အကုသိုလ္ လႈိင္းလံုးႀကီး ကမာၻေျမသို႔ ၿပိဳဆင္းလာသည္႔ အလား။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ ရြာသားမ်ား၊ ရြာမ်ား ထိုထက္ အထိနာမည္ စိုးသည့္အတြက္ က တေၾကာင္း၊ ရန္သူ႔ သတင္းက အခ်ိန္တိုအတြင္း သိရေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း စစ္ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ အတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ရြာအနီးစပ္တြင္ ကပ္၍ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားခဲ့ရသည္။ စစ္ေရး အခင္းအက်င္း မေကာင္းတာက တေၾကာင္း ။ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္လမ္းမွာ သံလြင္ျမစ္ခံေန၍ အခ်ိန္မွီ အလွ်င္အျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ခြာစစ္ျဖင့္ စံနစ္တက် ဆုတ္ခြာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အဖြဲ႔မွာ ညေမွာင္မဲ၍ လူစုကြဲ သြားၾကသည္။ အိုင္ကြန္ ( Icon ) ဆက္သြယ္ေရး စက္ငယ္မ်ား ဖြင့္၍ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္မႈ လုပ္ယူၾကရ ျပန္သည္။

ရန္သူႏွင့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုက္ေျခာက္ရာ အကြာအေဝးသို႔ ကပ္၍ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူ၏ - နာတိုး စက္ေသနတ္သံႀကီးမွာ ဒုတ္-ဒုတ္-ဒုတ္-ဒုန္းဒုန္းဒုန္း-ဟူေသာ အသံမ်ား မၾကာခဏ ပစ္ခတ္ေနသည္။ ေမွာင္မဲနက္ေသာ ည၌ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မီးက်ည္ေသနတ္မ်ား ပစ္ေဖာက္ေနသည္ ကိုမ်ားလည္း ေတြ႔ရွိရ၏။ သူတို႔လည္း လူစုကြဲၾက၍ ဤကဲ့သို႔ အခ်က္ျပ ေသနတ္ ပစ္ေဖာက္တာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိ၏။ အားလံုးမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းဟိုက္၍ အနားယူသူက ယူၾက၏။ ကင္းေစာင့္ၾကရာတြင္ မဟာမိတ္ တပ္မႉးမ်ားႏွင့္ ၫွိႏႈိုင္း ေဆြးေႏြး ေနရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ ဟန္းေကာျဖင့္ ေရေႏြးတည္ေနသည္။ တခ်ိဳ ့ရဲေဘာ္မ်ား ေသနတ္တိုက္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ညာသိုလ္ (ပြတ္ခၽြန္း) ေဆးလိပ္ လိပ္ေသာက္ ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ မွာ မွတ္တမ္းေရးမွတ္ ေနသည္။

မနက္ မိုးလင္း၍ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနသည့္ေနရာမွာ သံလြင္ကမ္းနေဘး (ရာထာ) ဆိုသည့္ ရြာပ်က္ႀကီး တရြာ ျဖစ္ေနသည္။ စိုက္ခင္းၿခံႀကီးထဲ ၌ ႀကံခင္း၊ ကန္စြန္း၊ ခရမ္းသီးပင္မ်ား၊ ေျပာင္းဖူးပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားသည္။ ရြာသားမ်ား တေယာက္မွ် မရွိေတာ့ပါ။ ထိုေန႔ ထိုတည။ ရန္သူႏွင့္ စစ္တလင္းျပင္ ၌ ပြဲဦးထြက္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ပါေလတကား။ ရာထာ ရြာပ်က္ႀကီး အတြင္း စစ္ေၾကာင္းမ်ား အဖြဲ႔လိုက္၊ အဖြဲ႔လိုက္ စုစည္းေနၾကသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ မွ တပ္ရင္း စုစုေပါင္း (၆)ရင္းခန္႔ ရွိမည္။ ထိုစစ္ေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းႏွင့္ အျခားတပ္ရင္းမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ညီညီၫႊတ္ၫႊတ္ လက္တြဲၿပီး တန္ျပန္တိုက္ပြဲ ဆင္ၾက သည္။ မဟာမိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေကအန္ယူ၊ က.လ.လ.တ( ကယားျပည္သူ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္) စသည့္အဖြဲ႔ မ်ားမွလည္း လိုသေလာက္ အင္းအားမ်ား ထုတ္၍ စုေပါင္းၫွိႏႈိင္း သေဘာတူခ်က္ မ်ားႏွင့္ လက္နက္အင္အား လိုသေလာက္ မွာယူ၍ တိုက္ကြက္မ်ား တကြက္ၿပီး တကြက္ ေဖာ္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ရြာထဲ၌ အဖြဲ႔မ်ားခြဲ၍ မိမိတာဝန္ က်သည့္ ေတာင္ကုန္း နံပါတ္မ်ားအလိုက္ ေနရာယူၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းတြင္ မဟာမိတ္ နယ္ေျမခံ ရဲေဘာ္မ်ား တြဲေပးထား၍ အခက္အခဲ သိပ္မရွိပါ။ ဘူဒိုဇာျဖင့္ ေဖာက္ထားသည့္ သစ္ဆြဲ လမ္းမႀကီး အတိုင္း စတင္ ခ်ီတက္သည္။ စစ္ေၾကာင္းမွာ လူမ်ား၍ ခမ္းလွမ္းလွမ္း (ငါးလွမ္းေက်ာ္)မွ ေလွ်ာက္ရသည္မွာ အခ်ိန္ၾကာသလို ထင္ရ၏။ ေရွ႕ဆံုးပိြဳင့္မွ ထူးျခားသည့္ လကၡဏာ ျဖစ္လွ်င္ အေနာက္သို႔ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ သတင္းပို႔ ဆက္သြယ္ရသည္။ ေန႔လည္တြင္ စပါးပင္မ်ား စိုက္ထားသည့္ ေတာင္ၾကားသို႔ ေရာက္၍ စခန္းခ်ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ဘယ္ဖက္တြင္ ေက်ာက္ေတာင္ အ ျမင့္ႀကီး တလံုးရွိသည္။ ညေနေစာင္း ေလာက္ေတာ့ ဗ်ဴဟာရံုးမွ သတ္မွတ္ ေပးထားသည့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားတြင္ ေနရာကိုယ္စီ ယူထားၾကဖို႔ ့အမိန္႔ ့လွမ္းေပးသည္။

မူးကေနာ္ေလး -

မူးကေနာ္ေလး ဆိုသည္မွာ ဗမာလို-အပ်ိဳမေလး-ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွ တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္ ေနရာ တက္ယူၾကသည္။ က်ေနာ္က ထိုကုန္းေပၚသို႔ ့မပါသြားျဖစ္။

(ညေန-၁၇-နာရီ ထိုးခ်ိန္)

ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္း --- ေသနတ္သံမ်ား စတင္ၾကားရသည္။ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ ဆန္းလင္း၏ စက္ငယ္ ဖြင့္သံကို နားစြင့္ ေနမိသည္။ ရန္သူေတြ အဖြဲ႔ခြဲၿပီး ေတာင္းကုန္းေပၚကို ကမ္းပါးယံက တက္ေနတယ္။ စိုးရိမ္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ တိုက္ပြဲ ထပ္မံျဖစ္လိမ့္ ႏိုးႏွင့္ တညလံုး မအိပ္ႏိုင္ပဲ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္၌ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနရသည္။ အိပ္ခ်င္သည့္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးမွာ အိပ္ေရးပ်က္ ဖန္မ်ား၍လား မသိ တခါတခါ သတိထားရက္က ငိုက္ကနဲ ငိုက္ကနဲ ခပ္စပ္စပ္ စိုက္ဆင္းသလို ေခါင္းက ျဖစ္သြားရသည္။ မနက္က်ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးေတာ သံုးသပ္ရင္း အရုဏ္တက္ လာခဲ႔သည္။

နံနက္(ဝ၅းဝဝ)နာရီ အခ်ိန္။ ---- တိုက္ပြဲ စေခ်ၿပီ။ စက္ငယ္ထဲ၌ စက္ စကားေျပာသံ ႏွင့္အတူ ေအာ္သံမ်ား၊ ႀကံဳးဝါး ဆဲဆိုသံမ်ား ညံေန၏။ အျပင္မွာလည္း ေသနတ္သံက အေတာ္ေလး ၾကားေနရ၏။ မၾကာပါ ခဏအၾကာတြင္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္တေယာက္ ပ်ာယီးပ်ာယာႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ တပ္ရင္းမႉးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေခၚသြားၿပီး တီးတိုး ေျပာေနၾက၏။ မၾကာပါ က်ေနာ့္ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းၿပီး သူႏွင္႔အတူ လိုက္ခဲ့ရန္ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းမွ ေခၚသည္။ လိုက္သြားေတာ႔။

ကြၽန္းပင္ႀကီးမွာ လူသံုးေယာက္ ဖက္ခန္႔ရွိမည္။ ထိုအပင္ႀကီး ေျခရင္း၌ ေျမက်င္း းတူးေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သူ ထိသြားပါ လိမ့္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ ကလဲ။ တို႔အဖြဲက ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ဘုရား-ဘုရား-မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း။ လူေလးေယာက္ စစ္ပုခက္ျဖင့္ ထမ္းထြက္လာတာ ျမင္ရ၍ ေသာက စိတ္ႏွင့္ မည္သူမ်ား ျဖစ္ေနမလဲဟု ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ က်ေနာ့္ရင္ထဲ မယံုၾကည္ႏိုင္သည္႔ ျမင္ကြင္း အသစ္စက္စက္ ကို ေတြ႔ရ၏။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေသျခာသြားေအာင္ ထပ္မံ၍ ၾကည့္မိသည္။ ေသြးနီ၊ ေသြးစက္မ်ား ပုခက္မွာ စြန္းထင္းၿပီး ဘယ္ဖက္ နားထင္သို႔ က်ည္ျဖတ္မွန္ သြားေသာ ဒါဏ္ရာမွာ ဟင္းလင္းပြင့္၍ ေနေခ်ၿပီ ။ သူကား အသက္ မရွိေတာ႔ၿပီ။ က်ဆံုးတယ္ ဆိုတာ ဒါကို ေခၚတာလား ဟု ႀကီးမား ေလးနက္စြာ ေငးေမာ ေတြးေနမိသည္။ ထိုရဲေဘာ္မွာ ရဲေဘာ္ ေဇာ္ဝင္းလိႈင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ သင္တန္း တပါတ္စဥ္တည္း တက္ခဲ့ရသူ။ သင္တန္းသား အားလံုးထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္။ အရိုး အ အဆံုးရဲေဘာ္။ တာဝန္အေက်ဆံုး ရဲေဘာ္။ အနစ္နာအခံဆံုး ရဲေဘာ္။ ခုေတာ႔ ဝိဥာဥ္မဲ႔ေခ်ၿပီ။

သူ၏ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ပံုေတြကို က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း ။ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း၏ အက္ကြဲ ေၾကကြဲသံက - ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းလိႈင္ ရဲေဘာ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ သြားခဲ့ၿပီ၊ ရဲေဘာ္ သင္သြားလိုရာ သြားႏိုင္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သူ႔အတြက္ ထပ္ထြက္ လာေတာ့မည့္ စကားအသံကို က်ေနာ္ မၾကားရက္ ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မၾကားလဲ မၾကားခ်င္ေတာ႔ပါ။ ေနာက္ဆံုး ေသနတ္ေျမာက္ အေလးျပဳေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ တကိုယ္လံုးကို ကိုင္လႈပ္ေနသလို ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးနဲ႔ ဆိုသည့္ အားေပး အသံက က်ေနာ့ နားထဲသို႔ သံမိႈစြဲသလို ခိုင္က်ည္စြာ စူးစူးနစ္နစ္ ၾကားေနရသည္။

ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္း- ဆိုေသာ ေသနတ္သံ သံုးခ်က္မွာ သူက က်ေနာ္တို႔ကို ခြဲခြာသြားၿပီ ျဖစ္သလို။ အမိျမန္မာျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ က်ဴးရင္႔တဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဥဒါန္းမွာ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ႔ ေတးသံေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။။

( က်ည္ေဝၿဖိဳး )